کشتار کرونا و جنایت حکومت

چکیده :اینکه مرکزنشینان و طبقه متوسطِ رو به بالا، چه بر سر شمال کشور آورده‌ و آنجا را چگونه بلعیده‌اند، بحث دیگری است که در جای خود باید به آن پرداخت، اما اینکه شیوع کرونا را بی‌رحمانه و رذیلانه به حماقت مردمی نسبت دهیم که به مسافرت رفته‌اند، جای تامل...

سپند آرند

آدرس غلط ندهیم. در میانه‌ی کشتار کرونا و جنایت حکومت، وقتی چند روز از سوی دولت، بی‌هیچ تدبیری، تعطیل اعلام می‌شود، دوباره انگشت‌های عده‌ای به سمت کسانی نشانه می‌رود که راهیِ سفر شدند تا چند روزی خودشان و خانواده‌شان را به طور موقت هم که شده از فلاکت دور کنند.

اینکه مرکزنشینان و طبقه متوسطِ رو به بالا، چه بر سر شمال کشور آورده‌ و آنجا را چگونه بلعیده‌اند، بحث دیگری است که در جای خود باید به آن پرداخت، اما اینکه شیوع کرونا را بی‌رحمانه و رذیلانه به حماقت مردمی نسبت دهیم که به مسافرت رفته‌اند، جای تامل دارد.

طبیعتا درست این بود که می‌توانستیم همه، مدتی را در قرنطینه کامل باشیم و نه سفر و نه سر کار برویم، اما آن‌هایی که عکس جاده‌های شلوغ را بازنشر می‌کنند تا بگویند از ماست که بر ماست، اساسا چند نکته را تعمدا نادیده می‌گیرند؛ اول آنکه، در این سفرها، معمولا آن‌هایی که با هم زندگی می‌کنند، همان‌ها توی ماشین‌های شخصی‌شان با هم می‌نشینند و می‌روند شمال و توی ویلایی شخصی با همان افراد خانواده به سر می‌برند. برخوردهای اجتماعی‌شان برای خرید احتمالا همانی خواهد بود که مثلا توی تهران داشته‌اند.

دوم آنکه، منتقدان به این سفرها، که حتی گاهی گستاخ می‌شوند و مردم را به گوسفند هم تشبیه می‌کنند، احتمالا یا جرأت نمی‌کنند یا به نفع‌شان است نادیده بگیرند که همین روزهای کشتار کرونایی، هیأت‌های عزاداری در فضاهای سربسته و خیمه‌ها، چگونه انبوهی از آدم‌ها را کنار هم جمع می‌کند. اینجا دیگر ماشین‌های شخصی و همان آدم‌های درون خانواده نیستند، بلکه آدم‌های مختلف به راحتی گرد هم جمع می‌شوند. البته باز هم نمی‌شود به کسی توهین کرد، بلکه باید حاکمیتی را به چالش کشید که نه تنها مانع این تجمعات نیست، بلکه به راحتی مشوق این برنامه‌ها هم بوده است. فاصله‌گذاری اجتماعی در هیأت‌ها شوخی‌ای بیش نیست، کافی است شب‌ها به کوچه‌پس‌کوچه‌های محلات مختلف بروید تا واقعیت را از نزدیک ببینید.

در نهایت آنکه، باز هم باید حکومت را به چالش کشید که به شکلی عمدی دست به این کشتار زد، واکسن وارد نکرد و گفت ممنوع است و وزیر و وکیلش هم حمایت کردند تا حالا انسان‌ها مثل برگ درخت روی زمین بریزند و جان بدهند، و گرنه اگر حاکمیتی قاتل بر سر کار نبود، امروز هیأتی‌ها بی‌دغدغه عزاداری‌شان را می‌کردند، ورزشگاه‌ها تماشاگر خودشان را داشت -این بار با حضور زنان- مهمانی‌ها و دورهمی‌ها برای رهایی از این افسردگیِ جمعی به راه بود و سایه شوم کرونا و مرگ از سر این کشور برداشته می‌شد.