از چه باید گفت و نوشت؟/ استبداد دینی بدترین نوع استبداد است

چکیده :ناخودآگاه دردی بر جانم نشست؛ آن سوی مرز طالبان با شلاق بر جان خسته‌ی عزیزان افغانستانی و زنان بی‌پناه می‌کوبند و شهرها فتح می‌کنند، و این سو ماموران حکومت اسلامی شلاق بر جان خسته و رنجور معلم می‌کوبند. این سو و آن سوی مرزها ناله است و فریاد که به آسمان...

نرگس محمدی

میزبان دوست معلم و فعال مدنی مشهد جناب لعل‌محمدی بودیم. دوستان به رسم خسته‌نباشید دست به پشت هم می‌زدند که لعل‌محمدی ناله‌اش بلند شد. دستان‌شان به زخم‌های شلاق فروکوبیده بر جان معلم زحمت‌کش خورد و ناله‌اش برخاست. زخم ده‌ها ضربه شلاق بر پشت این معلم دلسوز گرچه چندی دیگر بر هم خواهد آمد و التیام خواهد یافت اما زخم رفتار وحشیانه و خشونت‌بار ماموران حکومت در جان‌ها هرگز التیام نخواهد یافت.

ناخودآگاه دردی بر جانم نشست؛ آن سوی مرز طالبان با شلاق بر جان خسته‌ی عزیزان افغانستانی و زنان بی‌پناه می‌کوبند و شهرها فتح می‌کنند، و این سو ماموران حکومت اسلامی شلاق بر جان خسته و رنجور معلم می‌کوبند. این سو و آن سوی مرزها ناله است و فریاد که به آسمان برمی‌خیزد. از کدام درد باید گفت و نوشت؛ از چشمان پر هراس دختر افغان در هجوم طالبان، از چشمان ماتم‌گرفته عزیز در گور خفتگان بر اثر کشتار و قتل مردم با کرونا در ایران، از چشمان پر غم ناهید شیرپیشه و مادران داغدارِ دادخواه، از چشمان مظلوم لعل‌محمدی زمانی که از باز شدن زخم‌های شلاق می‌گوید و تکه نان خشکی که مقابلش پرت می‌شد، از هراس، از تحقیر، از تهدید،.. از چه باید گفت و نوشت؟

استبداد همین است، و البته استبداد دینی بدترین نوع استبداد است.