افغانستان به کجا روان است؟

چکیده :میرمحمود موسوی وضعیت فاجعه‌بارکنونی افغانستان محصول کدام سیاست هاست؟ سهم دولتمردان و سیاست‌بازان افغانستان در این احوال دردناک چقدر است؟ سهم قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای چه میزان است؟ امریکا و موتلفین‌اش چه سهمی دارند؟ پاکستان و روس و هند و چین و عربستان کجای فاجعه ایستاده‌اند؟ سیاست دولت ایران در باره این وضعیت بحرانی چیست؟ و...

میرمحمود موسوی

وضعیت فاجعه‌بارکنونی افغانستان محصول کدام سیاست هاست؟

سهم دولتمردان و سیاست‌بازان افغانستان در این احوال دردناک چقدر است؟

سهم قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای چه میزان است؟

امریکا و موتلفین‌اش چه سهمی دارند؟

پاکستان و روس و هند و چین و عربستان کجای فاجعه ایستاده‌اند؟

سیاست دولت ایران در باره این وضعیت بحرانی چیست؟ و آیا اصولا سیاستی در کار است؟

مسئول سیاست ایران در امور افغانستان اگر وزارت خارجه نیست، که نیست، پس کجاست؟

این‌روزها خبر سقوط این ولسوالی و آن ولسوالی به دست طالبان کم‌کم دارد عادی می‌شود. این قضیه تا کجا ادامه پیدا خواهد کرد؟ تا سقوط مزارشریف و هرات و جلال‌آباد؟

تعجب نخواهم کرد اگر این زنجیره سقوط به کابل هم برسد. وما ادریک ماالسقوط؟ و تو چه دانی سقوط چیست؟ سقوط یک شهر بر سر ساکنان آن چه می‌آورد. افرادی که کسب و کار خود را رها میکنند.از شهر میگریزند چون ناچار هستند. تا خود و خانوده خود را از شر چنگال گروهی جاهل و بیرحم حفظ کنند. آنهایی‌که همت اینکار را ندارند همه دارایی و جان ناقابل خود و خانواده رادر معرض خطر جدی می‌گذارند. اخبار رسیده می‌گوید دختران را به کنیزی می‌برند. به جرم آنکه دختراست و یا به جرم آنکه به مذهب شیعه بندگی خدای رحمان را می‌کند.

مجال نیست در این نوشته کوتاه به ریشه‌های این جنگ و جدال چهل ساله پرداخته شود و اما میشود اظهار نگرانی کرد. میشود اعلان خطر کرد. در حال حاضربخش بزرگی از مردم شریف و رنجدیده افغانستان در خطر هستند و پناهی ندارند. دولتهایی که اغلب دعوای کرسی و صندلی زعامت و صدارت دغدغه اصلی مردان درآن بوده است چه می‌کنند؟ چه می‌توانند بکنند؟

بیست سال پیش امریکا با یک لشگر جرار به منطقه آمد که ظاهرا اوضاع افغانستان را سامان بدهد و ریشه افراط را از بیخ درآورد. اما فراموش کرد که برای چه به منطقه آمده و با یک اشتباه راهبردی سر از دوحه درآورد و با نشستن در کنار طالبان چنان مشروعیتی به طرف مقابل بخشید که اشتهای سایرین رانیز تحریک کرد. پذیرش اشتباه سفر طالبان به مسکو و تهران و….دنبال همان اشتباه تاریخی آمریکا بود.

بحث بسیار است و فرصت کم. خطاب به هرکس و هر دستگاهی می‌گویم هرچه زودتر باید کاری کرد. نه دستگاه دیپلماسی فرعی وزارت خارجه، دستگاه دیپلماسی میدانی را به راه بیندازید.برای توقف این روند خطرناک باید کاری کرد.باید برنامه‌ای فراهم ساخت. نشستی از طرف‌های نگران منطقه و غیر منطقه اولین قدم است. هند،اتحادیه اروپا، امریکا ،روسیه و چین پیشنهاد می‌شود. قدمهای بیشتری هم می‌توان برداشت که نیازمند گوش شنواست.