دقیقاً به چه چیزی رأی بدهیم؟

چکیده :هنگامی که رئیس‌جمهورِ پُر رأی و توانمند و امنیتی چون روحانی نتواند از نامزدی معاون اولش در انتخابات دفاع کند و در تبلیغات انتخاباتی کاسه‌ی همه‌ی مشکلات کشور از صدر تا ذیل بر سر او می‌شکند و حتا توان گرفتن زمانی مناسب در تلویزیون رسمی کشور را ندارد، چرا این دوستان این توهم را دامن می‌زنند که در موضوع بسیار مهم‌تری چون تعیین رهبر فردی به مراتب ضعیف‌تر از او و دستچین شده‌تر از او می‌تواند در موضوع بسیار مهم انتقال قدرت به رهبر بعدی مؤثر...

علیرضا افشاری

برخی دوستان اصلاح‌طلب چنان سخن از رأی دادن می‌گویند که گویا هم‌چون کبک سرِ خویش در برف فرو کرده‌اند و این همه پیام و تهدید برخی حاکمان، و به‌ویژه هموندانِ شورای نگاهبان را نمی‌بینند که اظهار می‌کنند در طی انتخابات هم می‌توانند نامزدها را رد صلاحیت کنند! آن شورا چه کاری می‌بایست انجام می‌داد که نداد تا اصلاح‌طلب‌نمایانی را که خود می‌شناخت در پیِ رد صلاحیت منتخبانِ شما به شما بقبولاند، آن‌هم در سقف و اندازه‌ی مشخصی در مشارکت؟!

حال بیایید و فرض کنیم ــ فرض محال که محال نیست ــ که هنوز قدرقدرتانی هم‌چون هاشمی رفسنجانی زنده و در رأس قدرت هستند و مانعِ آن رفتار این شورا شده و حتا در برابرِ جابه‌جایی رأی‌ها ــ هم‌چون خوانده شدنِ آرای باطله و سفید به نامِ قدرتمندترین نامزد انتخابات، که کاری عُرف است ــ بایستند و نگذارند پس از انتخابات صندوق‌هایی باطل گردد و فرد مورد نظر این دوستان اصلاح‌طلب هم از صندوق خارج شد. آیا چنین فردی که یک‌دهم رییس‌جمهور کنونی هم توان اجرایی و سخنوری (اقناع‌سازیِ حکومت) و شجاعت ندارد ــ این یکی، از همان اعلام نکردنِ دزدانی که بانک‌های ما را خالی کردند و بعد هم مابه‌التفاوتِ برداشت‌شان از جیبِ ما مردمِ بدبخت پُر شد معلوم است ــ می‌تواند در تقابل با حاکمیت، «برجامی» دیگر به نتیجه برساند و فروشِ نفتی را برقرار کند تا اقتصاد ایران به جریان بیفتد و این ساختارِ مورد نقد دو سه صباح دیگری ادامه یابد؟! اندکی اندیشیدن هم خوب است. آنچه آشکارا به نظر می‌رسد بدتر شدن وضعیتِ بسیار دشوار کنونی است که نتیجه‌اش حفظ جمهوریتِ نظام نخواهد بود بلکه شورش ویرانگرانه‌ی گرسنگان و درهم پیچیدنِ هر دو وجه نظام می‌شود، جدا از آن‌که حاکمیت هم‌چنان فرصت انداختنِ نابه‌سامانی‌ها بر سرِ منتخبِ اکثریتِ مردم و منزه نشان دادنِ خود را خواهد داشت…

برخی از این دوستان هم به وجود دورانی تاریخی و سرنوشت‌ساز (؟!) برای تعیین سومین رهبر نظام اشاره می‌کنند در حالی که چون روز روشن است که اگر نخواهند رئیس‌جمهور در آن دوره‌ی انتقال قدرت نقشی داشته باشد، نقشی نخواهد داشت! همچنان که کل جریان اصلاح‌طلب – به اضافه‌ی رئیس‌جمهور – نتوانست در برابر رد صلاحیت همه‌ی نامزدهایش و این که اعضای شورای نگهبان، در مقام داوران انتخابات، رسماً هوادار یک نامزد هستند هیچ اقدام موثری انجام دهند. هنگامی که رئیس‌جمهورِ پُر رأی و توانمند و امنیتی چون روحانی نتواند از نامزدی معاون اولش در انتخابات دفاع کند و در تبلیغات انتخاباتی کاسه‌ی همه‌ی مشکلات کشور از صدر تا ذیل بر سر او می‌شکند و حتا توان گرفتن زمانی مناسب در تلویزیون رسمی کشور را ندارد، چرا این دوستان این توهم را دامن می‌زنند که در موضوع بسیار مهم‌تری چون تعیین رهبر فردی به مراتب ضعیف‌تر از او و دستچین شده‌تر از او می‌تواند در موضوع بسیار مهم انتقال قدرت به رهبر بعدی مؤثر باشد؟!

اما به هر رو، همانگونه که می‌شود دید بخش اعظم اصلاح‌طلبان با شعارهایی که کارشان را توجیه کند در انتخابات شرکت خواهند کرد و اتفاقا این بد نیست تا وزن به ظاهر اصلاح‌طلبان و در واقع کارگزاران قدرت مشخص شود، اما خردمندانه است که اصلاح‌طلبان واقعی از این فرصت طلایی برای جبران از دست دادنِ اعتبارشان در پای روحانی بهره برده و ضمن ایستادن کنارِ کسانی که قصد دارند انتخاباتِ پیشِ رو را تبدیل به نقطه‌ی عطفی در تاریخ انتخابات کشور کنند ــ و برای نخستین بار شمار گسترده‌ای از مردمان با گرایش‌های گوناگون را در بر می‌گیرد ــ به بازسازیِ گفتمانیِ خود بپردازند و با گرد هم آوردنِ نیروهای سالم و هزینه‌داده ــ ولو از جریان‌های غیرقانونی، اما خشونت‌پرهیزِ درونِ کشور ــ رسماً کلیدِ تحول‌خواهی را بزنند و به مرحله‌ای بالا بروند نه آن‌که با پیوستن به آن خیل سبب شوند تا این جریان به ورطه‌ی بی‌اعتباری کامل بلغزد. می‌دانم توقعِ اعلامِ رسمی رأی ندادن ــ مانند آنچه احمدی‌نژاد انجام داد ــ توقعی بزرگ از این دوستان است اما دست‌کم آب به آسیابِ این نمایشِ عریان نریزند که از نگاهِ ما مردم عادی تنها چشم برنداشتن از مقام‌ها و موقعیت‌ها و نه جمهوری‌خواهی تفسیر می‌شود که نشانه‌ی دورویی و برده‌ی دیوِ دروغ بودن است.

منبع: مجمع دیوانگان