بهترین راه نادیده گرفتن سفله هاست

چکیده :متاسفانه سیاسیون با تجربه برای تریبون حاضرند پامنبری کسانی باشند که جدی گرفتنشان در عالم سیاست خطای فاحش است. سیاست ورزی هم از همان واژه هایی است که تخریب شده مانند رادیکال که با وراجی عوضی گرفته شده سیاست ورزی هم با نان به نرخ روز خوری....

مجتبی نجفی

جنبش سبز و هر حرکت جمعی سویه های قابل نقدی دارد. پس مقدس سازی معنا ندارد و منتقدان میتوانند با معیارهای علمی شناخته شده به نقدش بپردازند. نقد علمی با فحاشی سفلگان که بعد از انتخابات نود و دو تحت عناوین مختلف در میدان سیاست کاسبی میکنند متفاوت است. سفله پروری در سیاست تازگی ندارد اما نوعی سفلگی تحت عنوان اعتدال رخ داده که میدان را برای بچه ” زرنگها” باز کرده. به نام اعتدال به محصورینی که فرصت یک دقیقه دفاع از خود را در دادگاه عادل پیدا نکرده اند حمله میکنند. در عوض، رهبری را خدای غیر قابل نقد میدانند، همان که حکمش باید بی چون و چرا پذیرفته شود.

البته به ماهیت بعضی از اینها اطلاع دارم همان دوران اصلاحات هم شورشان از آرمانشان نبود. حالا به اصلاح طلبان هم که از اسب افتاده اند لگد میزنند و به جای دفاع از حقوق بنیادین انسانها تلویحا از خشونت ، سرکوب و ترور دفاع میکنند. متاسفانه سیاسیون با تجربه برای تریبون حاضرند پامنبری کسانی باشند که جدی گرفتنشان در عالم سیاست خطای فاحش است. سیاست ورزی هم از همان واژه هایی است که تخریب شده مانند رادیکال که با وراجی عوضی گرفته شده سیاست ورزی هم با نان به نرخ روز خوری.

یکی از راههای سفله شدن امروز حمله به جنبش سبز و رهبران محصورش شده. راهی میانبر برای تحبیب قلوب اهالی قدرت‌. بهترین راه نادیده گرفتن سفله هاست. برای اینها سیاست میدان کاسبی است. اما خوانش رادیکال از سیاست میدان کنشگری مستقل در عرصه عمومی با هدف تاثیرگذاری بر قدرت و تغییر مناسبات قدرت است. انگیزه حمله به جنبش سبز همان شعار معروفی است که وجدان سفله ها را عذاب میدهد: دروغ ممنوع.سفلگان و چرخنده ها در ماه عسلشان زیست میکنند. از حمله به محصوران نان میخورند. بر اسیر شورش میکنند و حاکم جائر را تقدیس. این از نشانه های اصلی سفلگی در عالم سیاست است