ساعات پراضطراب اعتصاب غذای مهدی کروبی

چکیده : قریب ۷ سال از آغاز حصر می گذرد و در طول این مدت بارها از ‏دوستان و نزدیکان عزیزان محصور، خواسته شده است تلاش کنند تا ‏جهت حل موضوع حصر، در جامعه، آرامش حکمفرما باشد. حال این ‏سئوال مطرح است که مگر برای حل این نگرانی عمومی و دغدغه ملی ‏چه مقدار زمان لازم است؟ ‏...

عبدالله نوری

“قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند
بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم”

در نشست مشورتی چهارشنبه (بیست و پنجم مردادماه)، با برخی از ‏چهره های موثر اصلاح طلب در خصوص موضوع حصر و ‏راهکارهای پیشنهادی برای حل آن به جهت تهدیدی که منافع ملی و جان ‏عزیزان محصور با آن مواجه است، در حال ‏گفتگو بودیم و اخبار و تحلیل ‏های همراه با بیم و امید در خصوص چگونگی تصمیم حاکمیت در مورد ‏حصر مطرح می شد که خبر اعتصاب غذای حجت الاسلام ‏والمسلمین جناب آقای کروبی منتشر شد و با توجه به شرایط ‏جسمی جناب آقای کروبی، موجب نگرانی شدید همگان گردید.‏

چند نکته را متذکر می گردم:‏
‏۱- گفته می شود که قرار است در ‏محیطی آرام و به دور از هیاهوی ‏رسانه ای، اقدامات مثبتی برای بهبود وضعیت ‏محصورین انجام پذیرد، لکن تا هنگام اعتصاب غذای جناب آقای کروبی، این امر محقق نگردید. ‏البته اینکه آخرالامر خروج نیروهای امنیتی از بیت معظم له صورت پذیرفت ‏را به فال نیک خواهیم گرفت و چشم به راه حل و فصل عاجل و کلی ‏حصر، خواهیم بود.‏

‏۲- قریب ۷ سال از آغاز حصر می گذرد و در طول این مدت بارها از ‏دوستان و نزدیکان عزیزان محصور، خواسته شده است تلاش کنند تا ‏جهت حل موضوع حصر، در جامعه، آرامش حکمفرما باشد. حال این ‏سئوال مطرح است که مگر برای حل این نگرانی عمومی و دغدغه ملی ‏چه مقدار زمان لازم است؟ ‏

‏۳- برآیند جامعه و بدنه ی اجتماعی، به خوبی نشانگر این است که ‏موضوع حصر و محصورین، مشمول مرور زمان و فراموشی نمی گردد و ‏طولانی شدن و کش دادن موضوع، به آسیب بیش از پیش اعتماد بین ‏حاکمیت و ملت منجر خواهد شد. در انتخابات اخیر روشن شد که پس از ‏گذشت ۷ سال از حصر، اکثریت مردم ایران، نگران سلامت جناب آقای ‏کروبی، جناب مهندس میرحسین موسوی و سرکار خانم دکتر رهنورد ‏هستند و علاقمندان و هواداران بیشمارشان، با دقت و اضطراب وضعیت ‏سلامتی عزیزان خود را رصد می کنند‎.‎

امید که به فضل الهی، پیش از هر اتفاق ناگوار و جبران ناپذیری با تدبیر ‏مناسب و عاجل بیش از این صحت و سلامتی این عزیزان مورد تهدید قرار ‏نگیرد و با رفع حصر و آزادی این عزیزان نگرانی ها و اضطراب ها برطرف و ‏گامی جدی و واقعی در جهت انسجام ملی برداشته شود و آرامشی در ‏خور جمهوری اسلامی به ایران باز گردد.‏

سخن آخر من با رئیس جمهور محترم، جناب آقای دکتر روحانی است که “ما ز یاران چشم یاری داشتیم”.‏