کوفه، اکنون یک شهر نیست

چکیده :در مراسم حسینی باید تاریخ واقعه که همه آن را می دانند مختصر گفته شود و راههای یاری حسین زمان و مولای غریب مان برای مردم به تفصیل بازگویی شود تا پس از روضه و نوحه و سینه و زنجیر زنی، همان آدمهای قبلی نباشند. کسانی که حق الناس بر گردنشان است و بدان بی اعتنا هستند و فکر می کنند با اشک بر سیدالشهدا از این حق تبرئه شده اند سخت در اشتباه هستند....

غلامعلی رجایی:

در کربلا سر بهترین مخلوق خدا توسط دنیاپرستان به نی رفت. من کربلا را نتیجه تقابل دنیاطلبان با حقیقت خواهی و دین داری می دانم و این است معنی این روایت که” هر روز عاشورا و هر زمین کربلا و هر ماه محرم است” و مگر جز این است که حسین را کسانی به شهادت رساندند که او را برای حکومت بر خود به کوفه دعوت کرده بودند، اما تا دنیایشان -که جان و منافعشان بود- به خطر افتاد، حسین خواهی شان دوامی پیدا نکرد و چون خود را در برابر دو راهی حسین و دنیای خود روبرو دیدند، دنیا را برگزیدند و حسین را در برابر آن همه دشمن رها کردند، تنها گذاشتند و چه می گویم؟ کشتند!

از صحنه های تکان دهنده عاشورا این است که امام نامه هایی را که اهل کوفه برای او به مدینه نوشته بودند که به کوفه بیاید با خود به کربلا آورده بود و در صحنه ای از کربلا با خواندن نام یکایک کسانی که به او نامه نوشته بودند تلاش کرد آنها را متوجه پیمانشان کند که راه بجایی نبرد.

بعضی هم که قبل از روز عاشورا حسین را رها کردند و رفتند- که به شهادت تاریخ حتی یک نفر از کسانی که از مدینه با امام به عراق آمدند در میان آنان نبود و همه جزو کسانی بودند که در مسیر مدینه به کوفه به او پیوسته و غالبا از اهل عراق بودند- بعدها در قیام توابین خواستند کوتاهی شان را در برابر عدم یاری حسین جبران کنند و کردند و تا پای جان شان هم براین توبه صادق خود ایستادند.

خلاصه پیام کربلا این است: عده ای امام زمانشان را تنها گذاشتند و به دنیایشان چسبیدند و در عمل اجازه دادند دشمن هر کاری خواست با او و اهل بیتش بکند.

کربلا آیینه تمام نمای عالم هستی است. در این آیینه، چهره تابناک شخصیتی به نام حر دیده می شود، حری که یکی از امیران لشکر کوفه است ومی داند دراین نبرد حسین زنده نمی ماند اما .. منصب را رها می کند وحریف خودش می شود. دنیا را رها می کند و با خود وفرزندش به سوی حسین می آید تا برای او و درپیش روی او کشته شود. و من تقریبا هر بار به کربلا مشرف شده ام وگاه پیاده به زیارتش شتافته ام. نکته مهم درعظمت تصمیم واقدام حراین است که وی بدون دعوت امام حسین به او پیوست درحالی که کسانی مثل زهیربن قین را امام شخصا به یاری فراخواند و امام را اجابت کردند.

در تصویری دیگر، نگون بختی بنام عبیدالله بن حر جحفی است که وقتی امام از او طلب یاری خود می کند، به امام می گوید، اسب و شمشیر خوبی دارم. به تو می دهم از من بپذیر، ولی چون زن و بچه هایم در کوفه کسی را ندارند، نمی توانم تو را یاری کنم.امام به اومی گوید به اسب وشمشیر تو نیازی نیست من یاری خودت رامی خواهم.

در منابع معتبر تاریخی آمده است عده ای از اهل کوفه که در یاری حسین بر جانشان می ترسیدند بر تپه های رملی نسبتا بلندی که مشرف بر میدان بود ایستاده بودند و در حالی که شاهد کشته شدن امام و یارانش بودند، دستهای نحسشان را به دعا برداشته بودند و می گفتند: خدایا خودت حسین را بر دشمنانش نصرت بده! بزرگی می فرمود در همین رابطه است که امام فرمود: من کشته اشکها هستم اشکهای کسانی که می توانستند مرا یاری کنند اما نکردند.

گرچه در کربلا دشمن این سر را به نیزه زد تا خود را پیروز واقعه کربلا اعلام نماید که نتیجه عکس گرفت و محرم هر سال نشانگر این حقیقت است که حسین بن علی پیروزترین پیروز تاریخ است. اما این بر نی رفتن سر بریده امام حسین در عمل حامل این پیام است که:

ای اهل عالم این، سر بریده از آن کسی است که تا پای جان برسر دین داری خود ایستاد! این سر بریده کسی است که مردم او را بخاطر دنیایشان نه تنها، تنها گذاشتند، بلکه او و یارانش را با لب تشنه کشتند و خاندانش را هم به اسارت بردند.

هرچند مراسم عاشورا هر سال زنده و زنده تر می شود و باید خدای را براین شعور ملت سپاس گفت اما بنظر می رسد این مراسم دارد تاریخ می شود. مراسم ما از روضه و نوحه و منبر و خطابه و تعزیه و علم کشی و… تمام، نقل تاریخ است مجالس مان لعن قاتلان حسین و بنی امیه ای است که اکنون اثری از آن ها نیست .

کوفه اکنون، همه جهان است و خیلی ها اهل کوفه جدید هستند. مراسم عزای حسینی باید تجلی نصرت ما شیعیان در یاری امام زمان باشد.

چرا دهه اول محرم که تمام می شود غالبا همان آدمهای قبلی هستیم؟ چون به پیام عاشورا که یاری امام زمان است توجهی نداریم. محرم باید ما را به یاری حضرت مهدی رهنمون کند، و الا بهره و فیض مان از این مراسم قدسی، ناقص است.

عجیب اینکه بعضی همین مراسم را هم عرصه کاسبی قرار داده اند. روضه می گیرند مجلس گرم می کنند تا حاجت های غالبا دنیایی شان برآورده شود. در مراسم عزای حسینی توجه به ظهور امام زمان کمتر جایی دارد اگر هم برای فرج حضرت دعایی می کنند در زمره دعاهایی است که از خدا شفای مریض می خواهند و ادای قرض داران و رفع مشکل گرفتاران و…! و بدتر آنکه بعضی مادحین این عرصه را عرصه کسب و کار خود قرار داده اند .

در مراسم حسینی باید تاریخ واقعه که همه آن را می دانند مختصر گفته شود و راههای یاری حسین زمان و مولای غریب مان برای مردم به تفصیل بازگویی شود تا پس از روضه و نوحه و سینه و زنجیر زنی، همان آدمهای قبلی نباشند. کسانی که حق الناس بر گردنشان است و بدان بی اعتنا هستند و فکر می کنند با اشک بر سیدالشهدا از این حق تبرئه شده اند سخت در اشتباه هستند.

بنظر من دنیا خواهی ما شیعیان که در گناه های پی درپی مان متجلی است، مهمترین مانع ظهور حضرت است. تجلی این دنیا طلبی آن قدر واضح است که باعث شده امام که مظهر لطف الهی اند، همچنان در زندان غیبت گرفتار بمانند.

در همین روزها یکی از دست اندرکاران هیئت خوزستانی های مقیم تهران می گفت از مداحی ایرانی الاصل ساکن قطر! که به دو زبان نوحه می خواند برای اجرای مراسم نوحه خوانی امسال مسجد ولی عصر دعوت کردیم ،وقتی گفت برای اجرای هر شب ۵ میلیون تومان می خواهد، حریف او نشدیم.

وقتی این حال و روز بعضی مادحین و ذاکرین است، تکلیف مردم عادی روشن است!

کاش من و امثال من بجای این همه دم زدن از تشنگی حرم حسینی و دست های بریده عباس در اشعار و بیاناتمان به مردم می گفتیم: ای مردم ، دنیا خواهی و گناهان ما و شما مهدی را در پس پرده غیبت نگه داشته است. حسین، کشته دنیاست. کشته دنیا خواهی است.

اگر مهدی علیه السلام در میان این همه عزادار ۳۱۳ نفر یاور داشت، اکنون حجت خدا، مصداق مجسم مستضعف نبود و مستکبرین عالم حاکم بر جان و مال و ناموس بندگان خدا نبودند.

آری، کوفه اکنون، یک شهر نیست، پهنه همه جهان است و گرچه کوفیان عالم این بار هم قصد جان حسین کرده اند اما این بار مشیت حضرت حق براین نیست که حسین کشته شود.

حسین اینک در مدینه جان ما ساکن است آیا او را به کوفه ای که بنی امیه های معاصر برآن حکومت دارند دعوت می کنیم یا … ؟