علما، سازش، مقاومت!

چکیده :هزینه‌ی هر یک از دو گزینه‌ی سازش یا مقاومت واقعاً چقدر است؟ اساساً عالم حوزوی مگر قادر است هزینه‌ی آنها را برآورد یا صحت برآوردی را تأیید کند؟ خسارات وارده بر زیرساخت‌های عمرانی، اقتصاد، محیط زیست، بهداشت، آموزش، فرهنگ و از همه مهم‌تر، اخلاق و دینِ مردم را چگونه محاسبه می‌کند؟ آیا چنین سخنانی مصداق تمام و کمالِ دخالت غیرمتخصص در حوزه‌ای تخصصی و بسیار پیچیده...

محسن کمالیان

بارها از برخی علماء محترم حوزوی نقل شده است که “هزینه‌ی سازش بیشتر از مقاومت است”! به‌نظرم سخنی است نپخته، نسنجیده و حقیقتاً فاقد ارزش علمی!

اول / سازش یا مقاومت در شرایط امروزِ ما واقعاً چه معنایی دارد؟ مگر تمامیت ارضی ایران مورد تجاوز واقع شده است؟ یا مگر نبرد جدیدی میان اسلام و کفر در گرفته است؟ در فرض اخیر، اصلاً بنابر کدام معیار، ما با این همه فساد سیستماتیک و غیر آن، نماینده‌ی اسلام هستیم و رقیب، نماد کفر؟

دوم / هزینه‌ی هر یک از دو گزینه‌ی سازش یا مقاومت واقعاً چقدر است؟ اساساً عالم حوزوی مگر قادر است هزینه‌ی آنها را برآورد یا صحت برآوردی را تأیید کند؟ خسارات وارده بر زیرساخت‌های عمرانی، اقتصاد، محیط زیست، بهداشت، آموزش، فرهنگ و از همه مهم‌تر، اخلاق و دینِ مردم را چگونه محاسبه می‌کند؟ آیا چنین سخنانی مصداق تمام و کمالِ دخالت غیرمتخصص در حوزه‌ای تخصصی و بسیار پیچیده نیست؟

سوم / هزینه‌ی مقاومت را علما خواهند پرداخت یا مردم؟ در فرض دوم، علما مگر حق دارند بدون کسب اجازه از مردم، گزینه‌ای را انتخاب کنند که هزینه‌ی جانی و مالی‌اش را آن مظلومان خواهند پرداخت؟ آیا چنین تحمیلی بر مردم، مصداق اتم و اکمل تعرض به‌حق‌الناس نیست؟

چهارم / آیا واقعاً رواست اصفهان فدای فلسطین یا توهمی به‌نام استکبارستیزی شود؟ مشهد، قم، تهران، شیراز، کرمان، تبریز، اهواز و تمامی ایران چطور؟ علما چطور خطرات پیش روی فروپاشی اقتصادی و اجتماعی را حس نمی‌کنند و از دین‌گریزی و پناهندگی خیل جوانان عزیز ما به‌غرب آشفته نمی‌شوند؟!

پنجم / سه دهه به‌اصطلاح مقاومت ما، آیا حتی وجبی فلسطین و مردمش را به‌آزادی نزدیک یا ذره‌ای سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا را تضعیف کرده است؟ آیا نتیجه‌اش جز آن بود که اعراب را از ایران دورتر، به‌استکبار نزدیک‌تر و بلکه به دامن اسرائیل رانده است؟

ششم / مذاکرات بُرد بُرد چرا به‌نادرستی، سازش معنا می‌شود؟ چرا مرحله‌ای از مقاومت محسوب نگردد؟ مذاکرات برد بردِ پیامبر اکرم (ص) با مشرکین، آیا سازش بود یا مقدمه‌ای برای فتح مکه؟ فاصله‌ی ما با به‌اصطلاح دشمن امروزمان بیشتر است یا فاصله‌ی پیامبر اکرم با مشرکینِ وقت؟ آیا علماء ما از پیامبر اکرم بیشتر می‌فهمند یا می‌خواهند بر آن وجود مقدس پیشی بگیرند؟

هفتم / چرا حتی یک مورد سراغ نداریم که فحولی چون آیات عظام بروجردی، حکیم، شهید صدر و سیستانی، چنین مواضعی را اتخاذ کرده باشند؟ رهبرانی چون امام موسی صدر و شهید بهشتی چطور؟ اولویت آن اعاظم آباد کردن جوامع خود بود یا آزادسازی فلسطین و آمریکاستیزی؟ آیا علماء ما از آن بزرگان بیشتر می‌فهمند یا غیرتمندی قوی‌تری دارند؟

هشتم / آیا جز این است که اگر علماء محترم ما امروز در نجف اشرف زیر سایه‌ی مرجع مطلق وقت زندگی می‌کردند، مواضعی حتماً متفاوت می‌داشتند؟ آخر این چه مقاومت مقدسی است که حتی استقلال رأی علماء محترم ما را قربانی و لکنت زبان بر آنها تحمیل کرده است؟

این قدر هم گر نگویم ای سند
از ضعیفی شیشه دل بشکند