دولت لعن و نومیدی؛ در شرافت استعفا

چکیده : برداشت جامعه ایران از وضعیت کنونی احساس خیانت به رای، دروغگویی سازمان یافته و گرو کشی سرنوشت یک ملت برای رسیدن به آرزوهای محال سیاسی است. در حالیکه جامعه ایرانی نومید از تحول مثبت و پایدار در رفتار نظام سیاسی با رای سلبی و توصیه ای به جریانی خاکستری و کم اثر بدنبال روزنه های امید و گشایش می گشت حاصل کار این شد که اکنون با حجم بالایی از ناراستی و إستیصال و فلاکت روبرو...

محمد کوراوند

در چندین نظرسنجی در فضای مجازی( با سطح قابل قبولی از شرکت کننده و توزیع نرمال) دولت اعتدال بعنوان ضعیف ترین و مایوس کننده ترین دولت چهل سال اخیر انتخاب شده و جالب اینکه بعضا سه تا چهار برابر بیش از دولت نظرکرده ی بهار رای منفی کسب کرده است. البته فارغ از این نظرسنجی ها میزان خشم و نومیدی از این دولت در فضای عمومی جامعه به قدری عیان هست که حتی خود دولت تقاضا دارد لعن و نفرین ها بسویی دیگر حواله شود!

اما غرض از طرح این مطلب این پرسش که آیا صرفا ضعف عملکرد یک دولت یا شرایط سخت تاریخی می تواند به چنین سطحی از نومیدی و حتی تنفر منجر گردد.

بنظر نگارنده پاسخ منفی است. برداشت جامعه ایران از وضعیت کنونی احساس خیانت به رای، دروغگویی سازمان یافته و گرو کشی سرنوشت یک ملت برای رسیدن به آرزوهای محال سیاسی است. در حالیکه جامعه ایرانی نومید از تحول مثبت و پایدار در رفتار نظام سیاسی با رای سلبی و توصیه ای به جریانی خاکستری و کم اثر بدنبال روزنه های امید و گشایش می گشت حاصل کار این شد که اکنون با حجم بالایی از ناراستی و إستیصال و فلاکت روبرو است.

اگر از آنچه که مجموعه اعتدال بر سر سیاست و اقتصاد کشور آورده بگذریم اما آنچه این جریان با جامعه مدنی و امیدهای آن کرده کافی است تا این جریان برای همیشه از سپهر سیاست کشور محو گردد.

جریان اعتدال که رای خویش را کاملا مدیون جنبش سبز بود پتانسیل عظیم آن جنبش را به مرور نابود کرد و ازحصر محصورین مقاوم همچون یک کارت بازی برای معامله سیاسی استفاده کرد.

دولت اعتدال در نقش عامل اصلی شروع اعتراضات آبان ماه بجای مدیریت و کنترل برخورد ها، با دادن چراغ سبز، تسهیل گر خشن ترین سرکوب تاریخ معاصر شد. انفعال وزارت کشور، خنده های تلخ پس از سرکوب گسترده و قطع کامل اینترنت کشور فراموش نشدنی و بی سابقه بود.

در حالیکه طی چهار سال تاریک و سخت پس از ۸۸ جامعه مدنی و دانشگاه با همه وجود مقاومت کردند تا زنده بمانند در دوران اعتدال شاهد زوال تدریجی همه نهادهای جامعه مدنی ایران از جمله نهاد ارزشمند دانشگاه و تشکل های دانشجویی، احزاب، مطبوعات و جریانات پیشرو بودیم. جریان اصلاحات شرمسار از حمایت خویش به بایگانی سیاسی فرستاده شد و شکست سختی هم در انتخابات خورد.

در پس پرده قدرت و با هماهنگی دولت بخش زیادی از منابع آزاد شده ی برجام صرف بلندپروازی های منطقه ای گردید و از مسؤلیت دولت در دیپلماسی منطقه ای شانه خالی شد. (چیزی که البته وزیر خارجه بعد با افتخار آنرا هماهنگی کامل نامید) بدین ترتیب کشور در دام تحریم های بی سابقه، إنزوا و بن بست کنونی گرفتار شد.

اقتصادی که در یک قرن گذشته جنگ جهانی و انقلاب و دفاع و تحریم و قیام و کشتار را تاب آورده بود به مرز فروپاشی کشانده شد. در حالیکه در دولت ضعیف قبل با ۶ قطعنامه تحریم ذیل بند هفت شورای امنیت و سطح بی سابقه تنش ها و فعالیت هسته ای اقتصاد ۳۰۰ درصد سقوط کرد اما دولت اعتدال با فروپاشی اقتصاد ایران عدد تاریخی ۱۰۰۰ درصد سقوط در ۷ سال را ثبت کرد! یعنی ده برابر شدن قیمت ارز و طلا و خودرو نسبت به سال ۹۲. یعنی آماری شرم آور و درد آور. یعنی آرزوی یک زندگی آبرومندانه برای قشر ضعیف. یعنی برابری قیمت یک مسکن ۵۰ متری با ۵۰ سال حقوق کامل یک کارگر و بی عملی و ضعف محض دولت و وزرایش.

ضعف و ناراستی یعنی با چندماه تبلیغات مداوم و حمایت دستوری در گوش طبقه متوسط بخوانید که پول و سرمایه تان را به بورس بسپارید و از ارز و طلا حذر کنید و بعد از فروختن سهام حقوقی و دولتی با چند برابر قیمت واقعی، ملت نگون بخت و مالباخته را در بدترین حال رها کنید و حتی این ورشکستگی بزرگ را به روی خویش هم نیاورید. و بدین سان با نابودی اقتصاد مسؤلیت اجتماعی و همبستگی ملی را تضعیف و بر دشمنی طبقاتی بیفزایید.

ناراستی یعنی دروغ های بزرگ. یعنی بی اطلاعی از سرنگونی هواپیمای اوکراین، بی اطلاعی از افزایش قیمت بنزین، اطلاعات غلط از امن بودن کشور در برابر ورود کرونا و پروازهای مرگبار به چین.

ناراستی یعنی اینکه حتی یکبار از رشد ترسناک آمارخودکشی، طلاق، تن فروشی، خیانت و مهاجرت در این سالها سخن گفته نشود ولی به سبک رسوای پیشین آدرس واشنگتن دی سی برای لعن و نفرین نشان داده شود.

به هر روی خواسته یا ناخواسته همه چیز را در این کشور به مرز لعن و نفرت رسیده است.

میدانیم که با استعفای شما قرار نیست این مردم به آرزوهای تاریخی خود دست یابند. می دانیم که سختی تداوم می یابد اما لااقل دولتی ضعیف به اسم ملت و با رای ملت عامل و سپر بلای همه اشتباهات یک مجموعه نمی شود. شاید پس از کناره گیری شما قدرت مطلق و یکپارچه حاضر به قبول بخشی از مسؤلیت شرایط امروز و آینده خطرناک شود…

استعفا عملی شرافتمندانه و شجاعانه است.بودن یا نبودن، تصمیم با شماست.