زخم کودتا باز است

چکیده :مجتبی نجفی میگویند کودتا را فراموش کنید. زخم باز فراموش شدنی نیست. وقتی کودتا شد کودتاچی ها در آن سوی مرزها گفتند این درسی برای ملل عقب مانده است تا بدانند تاوان ملی گراییشان تا چه میزان است. تا توان داشتند برنامه ریزی کردند. مصدق نه پرچم انگلیس را آتش زد نه شعارش مرگ بر...

مجتبی نجفی

میگویند کودتا را فراموش کنید. زخم باز فراموش شدنی نیست. وقتی کودتا شد کودتاچی ها در آن سوی مرزها گفتند این درسی برای ملل عقب مانده است تا بدانند تاوان ملی گراییشان تا چه میزان است. تا توان داشتند برنامه ریزی کردند. مصدق نه پرچم انگلیس را آتش زد نه شعارش مرگ بر انگلیس بود،از بخش خصوصی انگلیس برای همکاری دعوت کرد اما او را زدند چون شخصیت ملی ایرانی را اعاده کرده بود. در تقابل شرق و غرب،تحمل حکومت ملی دموکرات سنگین بود.کودتا زخم است. فراموش شدنی نیست. هر از گاهی می آید و خاطرت را خَش می اندازد. با تو صحبت میکند و می گوید آن نهضت با آن همه “ابهت” نتوانست. زخم تا زمانی که مرهمی برایش یافت نشود درد دارد، یکهو از خود بی خودت میکند.

ما ملت زخم خورده ای هستیم تا زمانی که خواستیم به خودمان بیاییم که ما هم مردمی هستیم به سرمان زدند. شعبان بی مخ ها را بسیج کردند. ما می خواستیم بدون نفت هم روی پای خود بایستیم . در روستاها شورا داشته باشیم‌. رئیس دولتی داشته باشیم که روزنامه نگاران را به بهانه توهین زندانی نکند. ملک بی صاحب فلان ‌قدرت خارجی نشویم. اما رویای ما را دزدیدند.علیه ما بسیج شدند. در انبوه تشتت و اختلاف های داخلی بر آتش دمیدند. خواستند با روز “رستاخیز ملی” زخم ملی را فراموش کنیم. اما مگر با ” نه دی ” ” بیست و دوم خرداد ” فراموش شد؟

همانگونه که جشنهای حکومتی کودتای شاهنشاهی بایگانی شدند ” نه دی ها ” هم می روند. اما قصه زخم ما نمیرود، تداوم دارد،درد دارد، سوزش دارد. این زخم ِباز، تنها روزی مرهم مییابد که استقلال در کنار آزادی باشد.دوشادوش هم حرکت کنند.با خرج نجومی برای مستندهای یکطرفه ” من و تویی” زخم کودتا فراموش نمیشود همچنانکه با صداو سیمای میلی زخم هشتادو هشت فراموش نشد. وقتی از کودتا می گوییم حصر بی ضابطه و کینه توزانه، اعدام، حبس های بلند مدت، شکستن قلمها و بریدن زبانها در تاریخ امروزمان بازسازی می شود و به یاد می آوریم که هنوز ” قاصدک هان چه خبر آوردی ” اخوان به بایگانی نپیوسته،” دلا دیدی که یار نیامد” مصداق دارد‌. پس زخم خود به خود باز میشود که تاریخ زنده را جلوی چشمهایت میگذارد و از ما می پرسد :”هان کجاست؟ پایتخت این بی آزرم و بی آیین قرن کاندران بی گونه ای مهلت هر شکوفه تازه رو بازیچه باد است”.

تا زمانی که این زخم است ما درد داریم مثل همین تصویر مصدق در دادگاه کودتایی . غمگین و نگران و امیدوار مثل او به روزی که مبارزه ملی،استقلال و آزادی را در ایران نهادینه کند‌.مصدق گفت فرقی ندارد آن روز باشد یا نباشد برای ما هم فرقی ندارد