نمایش بی رونق فسادستیزی

چکیده :خلاصه این روزها که بحث مفاسد مقامات سابق قضایی کشور حسابی داغ است، من فقط به این فکر می‌کنم که تکلیف آن همه محکومین در این دستگاه قضایی چه می‌شود؟ آن همه افرادی که دقیقا توسط همین قضات و همین مقامات بی‌دلیل و بی‌سند و بی‌مدرک بازداشت محاکمه و گاه محکوم شدند چه می‌شود؟ تکلیف آن‌ها که زودتر همین هشدارها را داده بودند و فقط به گناه همان هشدارها محکوم شدند چه می‌شود؟ آیا کسی دوباره به سراغ آن پرونده‌ها می‌رود؟ آیا از قربانیان احتمالی اعاده حیثیت...

آرمان امیری

هشت سال پیش، محمود احمدی‌نژاد به مجلس رفت و با انتشار تصاویری، علیه خاندان لاریجانی اتهاماتی را مطرح کرد. درگیری رییس مجلس و رییس جمهور وقت به گونه‌ای پیش رفت که همان زمان رسانه‌ها از آن با عنوان «یکشنبه سیاه» نام بردند. آن زمان، یادداشتی منتشر کردم و با اشاره به آن جدال، به مساله «ویژگی‌های امر قضاوت» پرداختم. خوشبختانه آن یادداشت هنوز موجود و قابل مراجعه است. (از این آدرس) من ابدا قصد ورود به دعوای احمدی‌نژادی‌ها و لاریجانی‌ها را نداشتم. به جزییات پرونده‌ای که هنوز اتهامات‌ش به اثبات نرسیده بود هم ورود نکردم. استدلال من خیلی ساده بود: بر مبنای هر منطق عقلی، حقوقی و حتی فقهی و شرعی، ضروری‌ترین ویژگی امر قضاوت آن است که هیچ کس ذره‌ای شائبه در مورد فساد قاضی نداشته باشد.

من در نوشته خودم به صراحت آوردم: «قطعا تا به حال هیچ یک از این اتهامات در دادگاهی بررسی نشده و جرمی به اثبات نرسیده است». با این حال، استدلال کردم که به هر حال، ایجاد شائبه در مورد سلامت اقتصادی رییس قوه قضائیه، آبی است که ریخته شده. انشالله که ایشان کاملا بی‌گناه باشند؛ اما علی‌الحساب، برای حفظ اعتبار و آبروی دستگاه قضایی کشور، به مصلحت نیست که فردی با این شائبه را در راس آن نگه داریم.

اما خب، همان‌گونه که می‌دانید و یا می‌توانید حدس بزنید، از آن همه اتهامات که روسای سه قوه علیه یکدیگر مطرح کردند، به هیچ کدام رسیدگی نشد، الا به همین یادداشت بنده! به اتهام «نشر اکاذیب» و «توهین به رییس قوه قضائیه» احضار، دادگاهی و محکوم شدم. هرچه هم استدلال کردم که من اصلا به ایشان توهینی نکرده‌ام، اتفاقا تاکید کرده‌ام که چون این اتهامات در هیچ دادگاهی مطرح نشده اصل بر برائت و سلامت ایشان است بی‌فایده بود. به هر دو اتهام محکوم شدم و نهایت لطفی که قاضی توانست انجام دهد این بود که اجرای حکم را برای مدتی به تعلیق درآورد.

خلاصه این روزها که بحث مفاسد مقامات سابق قضایی کشور حسابی داغ است، من فقط به این فکر می‌کنم که تکلیف آن همه محکومین در این دستگاه قضایی چه می‌شود؟ آن همه افرادی که دقیقا توسط همین قضات و همین مقامات بی‌دلیل و بی‌سند و بی‌مدرک بازداشت محاکمه و گاه محکوم شدند چه می‌شود؟ تکلیف آن‌ها که زودتر همین هشدارها را داده بودند و فقط به گناه همان هشدارها محکوم شدند چه می‌شود؟ آیا کسی دوباره به سراغ آن پرونده‌ها می‌رود؟ آیا از قربانیان احتمالی اعاده حیثیت می‌شود؟

همه می‌دانیم که چنین نخواهد شد، و دقیقا به همین دلیل است که هرگز چنین محاکماتی نمی‌توانند نشان‌گر اراده‌ای آشکار برای جبران اشتباهات باشند. همین امروز هم به خوبی قابل مشاهده است که اکثر شهروندان، این محاکمات را چیزی فراتر از جنگ قدرت و تسویه‌حساب‌های داخلی نمی‌دانند. اعتمادسازی با این دست حرکات نمایشی و ضربتی قطعا محقق نخواهد شد.

منبع: مجمع دیوانگان