سبزیان را انتظار بیش از این بود

چکیده :سبزیان طیف گسترده ای را شامل می شدند. روایت مهندس سحابی این بود که این گستردگی بدون رهبری واحد، مشکلات خود را دارد و انجام کارهای گریز از مرکز را زیاد می کند که رهبران آن توان جمع کردن ش را ندارند. سحابی راه حلی برای آن ارائه نمی داد اما افراد موثر را به توجه و همراهی مشورت با رهبران می...

تقی رحمانی

شاید بهتر باشد بگوییم که بعد از حصر، حصریان را انتظار بیش از این بود.

اما اول تیتر را باز کنم. سبزیان طیف گسترده ای را شامل می شدند. روایت مهندس سحابی این بود که این گستردگی بدون رهبری واحد، مشکلات خود را دارد و انجام کارهای گریز از مرکز را زیاد می کند که رهبران آن توان جمع کردن ش را ندارند. سحابی راه حلی برای آن ارائه نمی داد اما افراد موثر را به توجه و همراهی مشورت با رهبران می خواند.

اولین جریانی که با جنبش سبز همراه مشروط شد بعد از مدتی با نقد رهبری آن، تلاش کرد که ایده جنبش را در عبور از نظام عمده کند.
به مرور زمان این جریان با طیف های مختلفش در عین تضاد با هم تلاش کردند که رهبری جنبش را بدست بگیرند و نقدشان به جنبش این بود که رهبران جنبش و بدنه تصمیم گیرنده آن محافظه کارند و توان عبور از نظام را ندارند. این سبزیان طیف های متفاوتی را شامل می شدند.

طیف دوم با وجود باور به رهبری جنبش اما اقدامات خود را مستقل دنبال می کرد. این طیف در عمل با توجه به شرایط جامعه به دامن زدن مواضع متضاد در درون جنبش منجر می شد که آشفتگی آن را زیاد می کرد.

طیف سوم اصلاح طلبان داخل نظام بودند که خسته از دستگیری های ۱۳۸۸ به جمع بندی متفاوت با دو طیف دیگر رسیدند.
اما بخش اصلی رهبری و تصمیم گیرنده جنبش مخلوطی از اصلاح طلبان خسته شده و برخی از نزدیکان مهندس موسوی و کروبی بود که اینان دوستی و رابطه و سابقه قدیمی با اصلاح طلبان داشتند و دارند و این رابطه را در نهایت به رابطه راهبردی با م.م ترجیح می دهند.

اصلاح طلبان از ۱۳۹۲ دیگر ساز نرمال سازی را با نظام کوک کردند. این ساز برخی از مشاوران میرحسین و کروبی را خوش نیامد اما این ناخوشی باعث ایجاد تفاوت راهبردی میان خاتمی از یک سو با موسوی و کروبی نشد .

کروبی با روحیه هجومی به خصوص بعد از سال ۱۳۹۶ نامه های موثری نوشت اما اصلاح طلبان مشارکتی پایگاه کروبی در داخل جریانشان را تخریب کرده بودند. در این سال به مواضع موسوی نیاز بود که موج و خطی جدا میان سبز و جریان اصلاح طلبی کشیده شود که این عمل انجام نگرفت و شعار اصلاح ساختاری در هوا رها شد.

انتظار از محصوران

اما به قسمت دوم بحث می رسیم که چرا رهبران را انتظار بیشتر از این بود. اول باید گفت از یاد ایشان و ستایش مقاومتشان نباید کاست.

اما بعد ، انتظار این بود که میان این رهبران با آنچه اصلاح طلبی نرمال سازی با نظام خوانده می شد فاصله گذاشته می شد. این فاصله هم باید در سال ۱۳۹۶ قطعی می شد، که نشد.
با توجه به این که حصریان در انتخابات ۹۴ شرکت کرده بودند با همین رای دادن می توانستند مدام فراکسیون امید را به کار فرا بخوانند که این کار را نکردند . بعد از آبان ۱۳۹۶ دو جریان با توجه به شرایط خود تلاش کردند که موج اجتماعی جدیدی را سامان دهند که به نفع دموکراسی و فضای مدنی نبود.

در این شرایط اعلام آنچه که از سوی رهبران جنبش سبز به نام اصلاح ساختاری می توانست نام گیرد جریان ساز می شد. کروبی شروع کرد رهنورد چند موضع گرفت اما موسوی آن را کامل نکرد.

بعدها در سایه این سکوت، رسانه های جریانات سبز طوری رفتار کردند که به دوستان اصلاح طلبشان داخل حکومت نقد مصداقی وارد نشود در نتیجه مرزبندی اثباتی که انجام نشد بلکه نوعی در هم رفته گی میان این دو در بیرون نمایش داده می شود که واقعی هم نیست اما فعال هم نیست. چرا که برخی از مشاوران میرحسین با م.م بیانیه می دهند اما با اصلاح طلبان نه. این نشان از نوعی فاصله غیر خلاق دارد. اگر چه مشاوران کروبی نمودی هم ندارند.

آنچه انتظار از محصوران بود عملی نشده است. این استدلال که بیرون نیستیم تا موضع بگیریم هم چندان کارا نیست پس مشاوران چه کاره هستند مشاوران می توانند این خلا را پر کنند.

اما من هم به عنوان یکی از کسانی که تلاش کرد که محصورین موضع بزنگاهی بگیرند اما موفق نشد و به عنوان یکی از هزاران که برای جنبش سبز بس هزینه داده ام بدون منت، باید از این بزرگان این گله را بگذارم که مبارزه در ایران هنوز یک طرفه است؛ وقتی که افراد در موقعیت رهبری قرار می گیرند باید به نظر کسانی که جان و مال داده اند هم توجه کنند تا تعامل صورت بگیرد، البته این مشکل در ایران ریشه ای است.