روز مردم

چکیده :آن روز، روز اراده های سرکوب شده بود. اهمیتش در این بود که تا آن روز این سیستم بود که برای ما تعیین میکرد "کِی" و "کجا" حق جمع شدن دارید ولی آن روز ما بودیم که "کی و کجای" اجتماع مان را به رغم هشدارهای صدا و سیمای جادویی تعیین کردیم." ما" خیابان را به رغم میل سیستم فتح کردیم و رهبران جنبش سبز همراهی کردند تا " خیابان هراسی " پایان...

مجتبی نجفی

هیچ لحظه ای شیرین تر از غرق شدن من ها در یک مای همبسته نیست. بیست و پنج خرداد هشتاد و هشت از همان لحظات بود. قطره هایی بودیم که دریا شدیم. گویی آن جمعیت بی نظیر را احساسی مشترک علیه تحقیر به خیابان کشانده بود. آنجا، هیچ کس غریبه نبود. یک دوشنبه رویایی. گفتیم برویم مثل همیشه متفرقمان میکنند. بر تردید غلبه کردیم اما خیلی زود فهمیدیم ما در قلب دریا هستیم. به مدنی ترین شکل ممکن از انقلاب تا آزادی را قدم زدیم. اغلب مسیر سکوت بود و چقدر نمادین بود این مسیر برای ما بچه های پساانقلابی: انقلاب تا آزادی. ما که چشممان باز شد دوم خرداد و آن “نه” بزرگ به اقتدارگرایی را تجربه کردیم خیلی زود سیاسی شدیم و اصلاحات را از سرگذراندیم تا به احمدی نژاد و خیز حاکمیت برای انکارمان برسیم. این اجتماع میلیونی خیزش همه کسانی بود که گفتند تحقیر بس است. در آن راهپیمایی‌، شیرینترین قدمهایمان را زدیم.هیچ غریبه ای نبود. احساس کردیم این ” ما” هستیم که قدرت داریم و دیکتاتوری در برابر اراده مان زانو زده.

در خلال مسیر با هم حرف میزدیم. چه لذت بخش بود صحبتهای خانم جوانی که در برابر نگرانی همسرش به خیابان آمده بود. گفت وضو گرفتم و آمدم. به فرزندم نگاه کردم و آینده اش. گفتم ساکت بنشینم آینده او در خطر است. بسیار کسانی که آمده بودند از این جنس مردم بودند. آن روز، روز مردم بود. این اجتماع بی نظیر تاریخ سیاسی ما،ستاد برگزاری نداشت، در فضای ارعاب آور امنیتی، قطع اس ام اس ها و وسایل ارتباطی سامان یافت.این اجتماع همه را غافلگیر کرد از حاکمیت گرفته تاجریانهای سیاسی حتی رهبران جنبش و حتی خود مردم را.

آن روز، روز اراده های سرکوب شده بود. اهمیتش در این بود که تا آن روز این سیستم بود که برای ما تعیین میکرد “کِی” و “کجا” حق جمع شدن دارید ولی آن روز ما بودیم که “کی و کجای” اجتماع مان را به رغم هشدارهای صدا و سیمای جادویی تعیین کردیم.” ما” خیابان را به رغم میل سیستم فتح کردیم و رهبران جنبش سبز همراهی کردند تا ” خیابان هراسی ” پایان یابد.

در “روز مردم” اعلام کردیم تنها صندوق رای را نمی خواهیم،تمام مظاهر عرصه عمومی را میخواهیم.حاکمیت از خیابان گرفته تا صندوق رای را از ما دریغ کرده و ما گفتیم در برابر این تخطی آشکار سکوت نمیکنیم. پس شعار ” رای من کو ” تنها یک نشانه بود از اراده جمعی علیه تحقیر.خواستیم بگوئیم ما هم ” مردمی” هستیم. برای همین میدان ” آزادی ” را فتح کردیم.حاکمیت صدای این جنبش را نشنید با گلوله پاسخ داد غافل از اینکه دیر وزود دارد اما این میدان، دوباره فتح شدنی است و این پرنده مردنی نیست.