غروب حصر؛ به بهانه‌ی روز پدر

چکیده :کرونا آمد تا معنای شریف آزادی را بدانیم؛ کرونا آمد تا بدانیم می توان جسم را حبس و حصر کرد اما مگر این اندیشه را انتهایی هست؟! دانستن حق مسلم مردم است؛ چه آن که می دانیم امام ما مرد اندیشه و عقل بود؛ اولین مخلوق عالم همان خرد...

قاسم میرزایی نیکو

گفتیم این هیاهوی ترافیک تبریکات تمام شود و غروب پدرانه را باهم بگذرانیم؛
روز پدر روزی است برای بزرگداشت پدرها، پدر بودن، پیوند میان پدران و مادران و اهمیتی که پدرها در اجتماع دارند. این تعریف (دانشنامه آزاد) از روز پدر است که گویا در ١١٠ کشور جهان این روز در تقویم آنها ثبت شده؛

من نه مورخ هستم نه منجم نه مفسر نه… به عنوان یک انسان ساده اما خوب می دانم که عالم محضر خداست و پدری دارد؛ و مگر پدر عالم، جز امیرالمؤمنین است که آینه ی تمام نمای خداست؟!
یاد می کنم از استادی که شاید تجلی علی را با او شناختم و مسیر سیاسی و تفکر انقلابی ام از آن بذر ریشه ها دارد…
سیزده رجب ۹۸ روز مولود کعبه و نام علی با گفتار «علی شریعتی»:
“هرکه علی‌وار زندگی کند و علی‌وار کار کند و علی‌وار سخن بگوید و علی‌وار بیندیشد، نمی‌تواند از سرنوشت محتوم علی‌وار بگریزد.”

و من ناخوداگاه در این کولاک و کوران پیام های فضای مجازی،
“دو هزار و هشتصد و اندی روز حصر ؛ آن هم بدون اینترنت میان چشم هایی غریبه و…
و میرحسین موسوی”
یاد فرزندی از تبار علی(ع) در این روزهای قرنطینه!
چه شده نه سال و اندی بر عدالت علی وار، عدالت آن رادمرد؟!
شریعتی ادامه می دهد:
“… به عنوان یک من علی‌وار یک روح در چند بعد: خداوند سخن بر منبر، خداوند پرستش در محراب، خداوند کار در زمین، خداوند پیکار در صحنه، خداوند وفا در کنار محمد، خداوند مسئولیت در جامعه، خداوند قلم در نهج‌البلاغه، خداوند پارسایی در زندگی، خداوند دانش در اسلام، خداوند انقلاب در زمان، خداوند عدل در حکومت، خداوند پدری و انسان‌پروری در خانه و… بنده خدا در همه‌جا و در همه وقت!…”

و اکنون همه ما در قرنطینه با همه امکانات!
ظلم را خدا می بیند و آنقدر نظاره می کند که حسینش را سر ببرند…
و اکنون نظاره می کند بر شعارهای استقلال و آزادی در کشور مدعی عدالت علی، مدعی مهر و محبت علی، مدعی پارسایی و اعتکاف و محراب و منبر، مدعی قرآن و حفظ و نشر آیات و آثار، مدعی حکومت بر مستضعفین، مدعی زمینه ساز مصداق بارز انتظار فرج…
آیا براستی نمی بینیم؟!

آقایان و امرای لشگری و کشوری، همه و همه در قرنطینه با تمام اسباب و مخلفات
اما نه به واسطه مصوبات و شورای و… بلکه کاملا محترمانه به بهانه ی حفظ جان و سلامت و امنیت و البته گهگاهی هم لبیک برای رفتن به سوی خانه ی ابدی با مرگی ناگهان و محتوم به ویروس و تدفین بی سر و سامان و راضی به این کشیده ی دردناک سرنوشت.
نه همانند آزاد مردان که همانا مرگ آرزوی آنان است و راه و روش مولی الموحدین به رغبت و عشق است.
آری چگونه این چنین شد ای برادرجان؟
کینه و عقده، مقام و قدرت، زر و زور و تزویر کاری کرده که نگاه می کنیم ولی نمی بینیم، می شنویم اما گوشمان بدهکار نیست…
و در یک کلام دل داریم اما رحم و مروت و مردانگی هرگز!

راه و روش فهم و شناخت ویروس کرونای ایران قصه و رسم خودش را دارد! انگار با تمام جهان فرق می کند!
ویروس بهانه است! هیچ بیماری کشنده ای امروز در دنیا وجود ندارد؛ باید درد درمان شود؛
درد درمان می خواهد؛
نه با مُسکن و واکسن!
درد مردم بی عدالتی
درد مردم ظلمت
درد مردم دروغ و ریا و تهمت و… بی اخلاقی است!
درد مردم آزادی است!

کرونا آمد تا معنای شریف آزادی را بدانیم؛ کرونا آمد تا بدانیم می توان جسم را حبس و حصر کرد اما مگر این اندیشه را انتهایی هست؟!
دانستن حق مسلم مردم است؛
چه آن که می دانیم امام ما مرد اندیشه و عقل بود؛ اولین مخلوق عالم همان خرد است؛
به ذره گر نظر لطف بوتراب کند
به آسمان رود و کار آفتاب کند

روز پدر و همه پدرهای راه حق و آزادی و در حصر در تمام این جهان جاودانه

اسفند کرونایی ۹۸