خونِ جاری از حلق دریده “علی اصغر”؛ به یاد کودکان کشته شده در آبان‌ماه

چکیده :لشگر یزید کودکان خردسال حضرت زینب و قاسم و علی اکبر را با بی رحمانه ترین روش به قتل رساند و کودکان و خردسالان دیگر را سیلی بر صورت و شلاق برتنشان می کوبید. دو کودک خردسال حضرت زینب را نه با نیزه و شمشیر، بلکه با پاره سنگ و دیگر اشیایی که پرتاب کردند، به قتل...

میراصغر موسوی

به خون جاری از حلقِ شکافته” علی اصغر ” با ما شوخی نکنید! این که شما می گویید باور کردنی نیست، جمهوری اسلامی نمی تواند کودک کُش باشد. حاکمان جمهوری اسلامی” روضه حضرت علی اصغر ” می خوانند و از شدت اندوه و غم بر سر و سینه خود می کوبند و زار می زنند و از حال می روند.

کودک کشی کار لشگر یزید، هیتلر، فرانکو، پل پوت و بعثی های عراق و سوریه است. باور نمی کنم که جمهوری اسلامی کودک کُش باشد. در این مملکت که نظام ” جمهوری اسلامی ” بر آن حکومت می کند، هر روز ده ها هزار نفر در باره عاشورا حرف می زنند، روضه می خوانند، وقتی به توصیف صحنه رزم قاسم و علی اکبر، کودکان و خردسالانِ لشگر امام می رسند و از شهادت مظلومانه شان می گویند عنان از دست می دهند و با چشم گریان بر دستهِ منبر می کوبند و از دل تاریخ شاهد بیرون می کشند تا یزید را بیش از بیش رسوا کنند. معاویه را لعن می فرستند و ابوسفیان را حتی از قلم نمی اندازند. همه آنهایی را که رسول خدا از سر رحمت و عطوفت بخشید و اجازه داد تا ابوسفیان در کنار موذنِ ” خوش آواترین اذان ” – در گوش پیامبر -بایستد و جزو امت اسلام محسوب شود، به خاطر حادثه کربلا لعن می کنند.

در ایران شیعی ده ها هزار آخوند که بر کشور و مقدرات ما حکومت می کنند روضه حضرت قاسم و علی اکبر می خوانند و بر سر و سینه خود می کوبند و از شدت ظلم ظالم می گویند که بر کودکان و زنان رحم نکرد. پسر خردسال امام حسن – قاسم – و کودک تازه نوجوان اباعبدالله – علی اکبر – را با بی رحمی کشت. علی اکبر کمی بلند قدتر از پسر عمویش بود، اما قاسمِ امام مجتبی شمشیرش برزمین می کشید. کودک بود و خردسال، و همین شده سند محکومیت و روسیاهی لشگر یزید.

لشگر یزید کودکان خردسال حضرت زینب و قاسم و علی اکبر را با بی رحمانه ترین روش به قتل رساند و کودکان و خردسالان دیگر را سیلی بر صورت و شلاق برتنشان می کوبید. دو کودک خردسال حضرت زینب را نه با نیزه و شمشیر، بلکه با پاره سنگ و دیگر اشیایی که پرتاب کردند، به قتل رساندند.

شیعیان حادثه کربلا را مانند واقعه اُحد و خیبر، و حتی جَمل و نهروان جنگ بین دو لشگر نمی دانند، لشگری که هر یک رزمنده گانی داشت که بلند بالا بودند و پیش از آمدن به میدان تمرین رزم کرده بودند و از آمادگی برخوردار بودند. آنها برای جنگیدن به میدان آماده بودند.

در کربلا چهار تازه نوجوان به شهادت رسیدند که فرزندان اما حسن مجتبی، اباعبدالله حسین و زینب کبری هستند. و دو کودک حضرت مسلم نیز به دست ماموران ابن زیاد به شهادت رسیدند.

حالا صحنه در کربلا بر هم خورده، پیکر شهدا در میانه میدان است. دشمن قصد حمله به خیمه ها دارد، دقایقی بعد توفان خواهد شد و سر اباعبدالله بر بالای نیزه می رود. و زنان و خردسالان از داخل خیمه های شعله ور بیرون خواهد زد و دشمن شلاق بر سر و صورت آنان خواهند کوفت.

امام از اول که صحنه را چیده، راه پیروزی را بر دشمن بسته تا با هر حرکتی که صورت می گیرد بیشتر در لجنزار فرو روند.

و این که اکنون امام بر بالای دست می گیرد تا زمین و آسمان و خورشید و خاک را شاهد بگیرد، طفل خردسالش است و لحظه ای بعد گلوی علی اصغر با تیر دشمن شکافته می شود. و اینجا است که امام آنها را قوم الظالمین می نامد.

کودک کشی پایان وجدان و کوری انسان قلب و درون است، انسانی که فقط به خود و موقعیت و منافعش می اندیشد. کودک کُشان از قوم الظالمین هستند. کودک کشی سنت یزید و هیتلر و موسلینی و فرانکو و پل پوت است. آیا جمهوری اسلامی، این شیعیان مولای متقیان و ده ها هزار آخوند که از ثمره مظلومیت شهدای کربلا به مال و مقام رسیده اند، اقدام به کودک کشی کرده باشد؟

من باور نمی کنیم رهبران ما به جایگاه یزید و ابن زیاد و عمرسعد و شمر سقوط کرده اند و از اعضای لشگر قوم الظامین شده اند. و در تاریخ معاصر در ردیف هیتلر ها قرار می گیرند.

به خون جاری از حلقِ شکافته” علی اصغر ” با ما شوخی نکنید! این که شما می گویید باور کردنی نیست، جمهوری اسلامی نمی تواند کودک کُشی کند. من باور نمی کنم، نمی توانم، نمی توانم… شماها مگر باور دارید؟