آگاهی چشم اسفندیار خودکامگان است

چکیده :انگار هیچ وقت نمی‌‌خواهند بفهمند که با زبان تهدید مردم، راه به جایی نمی‌برند کما اینکه سال‌ها تهدید و بازداشت و توقیف روزنامه‌ها راه به جایی نبرد و خبر صاحبانش را شناخت. گمان می‌برند که اعتراضات دی ماه به خاطر تلگرام بوده و فکر می کنند با بستن تلگرام، دیگر اعتراضی در کشور رخ نمی‌دهد، غافل از اینکه این حکمرانی بد آنان است که مردم را آنقدر ناراضی کرده که با هر فراخوانی به خیابان بیاییند و مشکلات اقتصادی و اجتماعی و سیاسی را فریاد...

کلمه – گروه خبر: تلگرام فیلتر می‌شود، پس از آن نوبت اینستاگرام و واتس آپ می‌شود. این جملات تهدیدآمیز هر روز از دهان یکی از مسوولان شنیده می‌شود. فیلتر و بستن تلگرام تبدیل به ابزاری برای تهدید شهروندان شده است و در واقع امنیت روانی کاربران و شهروندان ایرانی را با خبرهای مختلف تهدید می‌کنند.

میرحسین موسوی چه درست گفته بود “آگاهی چشم اسفندیار خودکامگان است” و خودکامگان در تلاش هستند تا راه‌های اطلاع‌رسانی را ببندند، غافل از اینکه مردم همدیگر را پیدا می‌کنند، خبر ها گوش به گوش، خانه به خانه و شهر به شهر می‌چرخد و مسیر خود را می‌یابد. مردم بدون خبر نمی‌مانند، تکنولوژی و ابزارهای اطلاع‌رسانی انقدر پیشرفت کرده که یکی را ببندند دیگری راه می‌افتد. وقتی جوی آب به راه افتاد، راهی برای متوقف کردن آن وجود ندارد.

زمانی‌که فضای مجازی نبود، این روزنامه‌ها بودند که توقیف می‌شدند، روزی که فیس بوک شد محل گفت‌وگو و تبادل اخبار و اطلاع‌رسانی آنجا را فیلتر کردند و همزمان توییتر را نیز تاب نیاوردند. پس از آن نوبت به وایبر شد که کند شود و فیلتر، اما مردم بازنماندند و به سراغ تلگرام رفتند. حال می‌خواهند تلگرام را نیز ببندند گویی مردم منتظر اجازه آنها می‌مانند و دیگر جایی نمی‌روند.

انگار هیچ وقت نمی‌‌خواهند بفهمند که با زبان تهدید مردم، راه به جایی نمی‌برند کما اینکه سال‌ها تهدید و بازداشت و توقیف روزنامه‌ها راه به جایی نبرد و خبر صاحبانش را شناخت. گمان می‌برند که اعتراضات دی ماه به خاطر تلگرام بوده و فکر می کنند با بستن تلگرام، دیگر اعتراضی در کشور رخ نمی‌دهد، غافل از اینکه این حکمرانی بد آنان است که مردم را آنقدر ناراضی کرده که با هر فراخوانی به خیابان بیاییند و مشکلات اقتصادی و اجتماعی و سیاسی را فریاد زنند.

همیشه‌ی تاریخ همین بوده است؛ حکمرانی که مشروعیت و مقبولیت عمومی خود را رو به زوال می‌بیند و خطر در وجودش ریشه می‌دواند، به جای اندیشیدن به رفتار و کردار خود، صورت مساله را پاک می‌کند تا مبادا کاخ‌های شیشه‌ایش ترک بردارد و زیر آوار خشم جامعه مدفون شود.