کیومرث پور احمد: خفه شدیم از این همه مبصر!

چکیده :چرا باید جوان مستعدی مثل رضا درمیشیان را این‌قدر تحت فشار قرار دهند! رضا درمیشیان بچه این مملکت است، فرزند خلف ایران است و توی این مملکت بزرگ شده. پدر و مادرش اسراییلی نیستند و خودش هم جاسوس اسراییل نیست! فیلمِ به این درخشانى ساخته… فیلمش را نمایش بدهید که مردم ببینند! ‎من نمی‌دانم مسئولین کى می‌خواهند بفهمند که با پاک کردن صورت مسئله، مسئله‌ حل نمی‌شود. اگر قرار بود با این کار مشکلی حل شود، خیلى از مسائلمان تا حالا حل شده...

کلمه – گروه خبر: فیلم عصبانی نیستم با وجود دارا بودن مجوز اکران بازهم اجازه‌ی اکران پیدا نکرد. این مساله با واکنش رضا درمیشیان کارگردان “عصبانی نیستم” و کیومرث پوراحمد کارگردان نام‌آشنای سینمای ایران مواجه شد.

به گزارش کلمه کیومرث پوراحمد در نامه‌ای با اعتراض به عدم اکران این فیلم با بیان اینکه “خفه شدیم از این همه مبصر” نوشت: “رضا درمیشیان چند بار باید پروانه نمایش بگیرد و فیلمش نشان داده نشود! آقای روحانی چرا یک تمهیدی نمی‌اندیشید که وزارت ارشاد قاطعیت داشته باشد و پروانه نمایشش، پروانه نمایشی باشد که هیچ‌کس نتواند روی آن حرف بزند. چرا؟! چند تا مبصر باید داشته باشیم که برای اکران یک فیلم اجازه بدهند! ما در دهه ۶۰ و ۷۰، فقط یک مبصر داشتیم، آن هم وزارت ارشاد بود. همان یک مبصر از سرمان هم زیاد بود.”

هفته‌ی گذشته قرار بود فیلم عصبانی نیستم پس از چند سال توقیف اکران شود که مجددا از اکران آن جلو گیری شد. رضا درمیشیان با انتشار تصویر مجوز اکران فیلم عصبانی نیستم در این باره نوشت: “متاسفم که مسئولان سینمایى به پروانه نمایش، تعهد و امضاى خودشان پایبند نیستند. امروز قرار بود “عصبانى نیستم!” اکران شود ولى باز نگذاشتند! تا این لحظه هیچ کدام از مسئولان سینمایى حتى پاسخگوى من هم نیستند!”

سینما چند مبصر باید داشته باشد؟

کیومرث پوراحمد کارگردان نام آشنای سینمای ایران در نامه‌ای در اعتراض به عدم اکران عصبانی نیستم نوشت: “خفه شدیم از این همه مبصر!”

پور احمد در این نامه نوشت: چند تا مبصر باید داشته باشیم که برای اکران یک فیلم اجازه بدهند! ما در دهه ۶۰ و ۷۰، فقط یک مبصر داشتیم، آن هم وزارت ارشاد بود. همان یک مبصر از سرمان هم زیاد بود. باور کنید همین یک مبصر بس است! سینما چند مبصر باید داشته باشد؟! خفه شدیم از این همه مبصر! من «عصبانی نیستم» را همان سال که در خانه سینما نمایش داده شد، دیدم؛ فیلم و کارگردانى رضا درمیشیان فوق‌العاده و درخشان بود. بازى نوید هم عالى بود. همان‌جا بهش گفتم خیلى زود سوپراستار می‌شوى، و شد. همین‌جا توى پرانتز بگویم که امیدوارم نوید محمدزاده قدر خودش را بداند و وارد دار و دسته بازى این سوپراستارهاى قلابى و درپیتى نشود. آن‌ها که در تاریخ سینما ماندگار شده‌اند، بیشتر از هنرشان پرستیژ و خوى حرفه‌ای داشته‌اند.

وی در ادامه خاطر نشان می‌کند: به‌هرحال من خیلى تحت تاثیر فیلم قرار گرفتم. «عصبانی نیستم» مسئله کوچک اما مهمى را که صدمات زیادی در پی داشته، مطرح می‌کند؛ مسئله دانشجویان ستاره‌دار. فیلم‌ساز متعهد و خوش‌قریحه ما این مسئله حاد دانشجویی را در فیلمش مطرح می‌کند… الان چهار سال از ساخت آن فیلم گذشته و الان هم دیگر وجود ندارد. حالا چرا نباید آن فیلمِ شریف، متعهد، هنرمندانه و درخشان اکران شود؟! چرا باید جوان مستعدی مثل رضا درمیشیان را این‌قدر تحت فشار قرار دهند! رضا درمیشیان بچه این مملکت است، فرزند خلف ایران است و توی این مملکت بزرگ شده. پدر و مادرش اسراییلی نیستند و خودش هم جاسوس اسراییل نیست! فیلمِ به این درخشانى ساخته… فیلمش را نمایش بدهید که مردم ببینند! ‎من نمی‌دانم مسئولین کى می‌خواهند بفهمند که با پاک کردن صورت مسئله، مسئله‌ حل نمی‌شود. اگر قرار بود با این کار مشکلی حل شود، خیلى از مسائلمان تا حالا حل شده بود. ‎چقدر باید بلا نازل شود سر یک فیلم تا اکران شود. رضا درمیشیان چند بار باید پروانه نمایش بگیرد و فیلمش نشان داده نشود! آقای روحانی چرا یک تمهیدی نمی‌اندیشید که وزارت ارشاد قاطعیت داشته باشد و پروانه نمایشش، پروانه نمایشی باشد که هیچ‌کس نتواند روی آن حرف بزند. چرا؟! چند تا مبصر باید داشته باشیم که برای اکران یک فیلم اجازه بدهند! ما در دهه ۶۰ و ۷۰، فقط یک مبصر داشتیم، آن هم وزارت ارشاد بود. همان یک مبصر از سرمان هم زیاد بود. باور کنید همین یک مبصر بس است! سینما چند مبصر باید داشته باشد؟! خفه شدیم از این همه مبصر! آقایان! حضرات! رها کنید سینما را…الان که دارم این حرف‌ها را می‌زنم، تپش قلبم بالا رفته و حالم بد است، خیلى بد، واى به حال رضا درمیشیان.”

من دو بار به «تدبیر و امید» راى داده‌ام، اما بى‌نهایت ناامیدم

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین در همین رابطه ، رضا درمیشیان در نامه‌ای به حسن روحانی نوشت: “من همان فیلمسازى هستم که در شب سى و دومین جشنواره فیلم فجر براى آن که دولت شما در برابر گروه‌هاى فشار آسیب نبیند، به فشار مسئولان مجبور به انصراف از دریافت جوایز فیلمم شدم، فیلم «عصبانى نیستم!». پنج سال از عمر این فیلم مى‌گذرد اما گویى پنجاه سال بر من گذشته، فیلمم همچنان بلاتکیلف است و هر بار به بهانه‌اى مانع نمایشش مى‌شوند.”

درمیشیان در ادامه خطاب به حسن روحانی در باره عدم اکران فیلمش نوشت: “سرانجام با تضمین مکتوب سه مدیر رده بالاى سازمان سینمایى قرار بود چهارشنبه بیست و پنج بهمن «عصبانى نیستم!» رنگ پرده سینما را ببیند اما باز هم از نمایشش جلوگیرى به عمل آمد. آیا دریافت پنج پروانه نمایش با سانسورهاى مختلف، تائید فیلم در کمیته بازبینى آثار توقیفى، انتخاب چهار تاریخ اکران توسط مسئولان سینمائى و چهار بار ثبت تاریخ اکران در شوراى صنفى نمایش، دریافت تعهدنامه کتبى تاریخ قطعى نمایش فیلم از مسئولان سینمایى، پنج سال سکوت و انتظار، درخواست و سوال نمایندگان محترم مجلس از وزیر محترم ارشاد ، هزاران ساعت پشت در اتاق مدیران سینمایى انتظار کشیدن ، صدها هزار بار پله هاى سازمان سینمایى را بالا و پایین کردن، سوال و جواب و باز هم سوال و جواب براى نمایش عمومى «عصبانى نیستم!» کافى نیست؟”

وی در ادامه از رییس جمهوری می‌پرسد: “آیا در شرایطى که حضرتعالى مدام از حق سوال، حق انتقاد، حق اعتراض و حق شهروندى سخن مى گویید باید فیلمم را پس از چندین و چند دفعه سانسور باز هم تکه تکه کنم؟ من و دیگر سینماگران مستقل در حسرت تحقق شعارهاى انتخاباتى‌تان به هنر و نگاه‌تان به عرصه سینما هستیم. فضاى امنیتى در عرصه فرهنگ و هنر در شان سینماى ایران نیست. جناب آقاى دکتر روحانى؛ من دو بار به «تدبیر و امید» راى داده‌ام، اما بى‌نهایت ناامیدم.”

عصبانی نیستم

عصبانی نیستم! داستان «نوید» با نقش‌آفرینی نوید محمدزاده دانشجوی ستاره‌دار و اخراجی است که برای فراهم‌آوردن حداقل شرایط زندگی در رویارویی با بی‌اخلاقی‌های جامعه، با خود تمرین می‌کند تا «عصبانی» نباشد و در تلاش است تا دختر موردعلاقه‌اش “ستاره” با بازی باران کوثری را از دست ندهد. این فیلم در جشنواره فیلم فجر سال ۹۲ اکران شد.

عصبانی نیستم! پس از اولین نمایش در جشنوارهٔ فیلم فجر در سینما آزادی، با استقبال شدید مردم روبه‌رو شد؛ به‌طوری که در همان سانس اول نمایش، به سانس فوق‌العاده رسید و صف‌های خرید بلیت آن در مقابل سینماهای جشنواره تشکیل شد. نسخه‌ای که در سی‌ودومین جشنوارهٔ فیلم فجر نمایش داده شد، با ۱۷ دقیقه سانسور و حذف پایان فیلم بود.

گفته می‌شود بعضی‌ها تنها امکان نمایش فیلم را در صورت حذف بیش از ۳۰ دقیقه دیگر از فیلم اعلام کرده‌اند! این فیلم اشارات صریحی به ۸ سال دوران ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد دارد و داستان دانشجویی اخراجی و ستاره‌دار است و به همین دلیل “فیلم حامی فتنه” لقب گرفته‌است

عصبانی نیستم! در شش رشتهٔ بهترین بازیگر نقش اول مرد (نوید محمدزاده)، بهترین بازیگر نقش اول زن (باران کوثری)، بهترین تدوین (هایده صفی‌یاری)، بهترین صدابردار (نظام‌الدین کیایی)، بهترین صداگذار (محمدرضا دلپاک)، بهترین جلوه‌های ویژه (امیر سحرخیز و کامران سحرخیز) کاندیدا شده بود. اما در جشنواره اعلام شد که دست اندرکاران این فیلم از حضور در بخش مسابقه انصراف داده‌اند، موضوعی که با تکذیب عوامل این فیلم مواجه شد.

رضا عطاران برنده‌ی سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد در جشنواره‌ی سی‌ودوم فیلم فجر در مصاحبه‌ای کوتاه گفت: “این سیمرغ متعلق به من نیست؛ زیرا رأی هیئت‌داوران جشنوارهٔ فجر انتخاب نوید محمدزاده به‌عنوان بهترین بازیگر مرد جشنواره بوده. به همین خاطر این جایزه را متعلق به ایشان می‌دانم نه خودم. همین.”

با وجود آنکه این فیلم سینمایی قرارداد خود را در شهریور۱۳۹۳ در گروه سینما آفریقا به ثبت رساند و قرار شد پس از اکران فیلم خواب‌زده‌ها به نمایش درآید، در مهرماه همان سال، کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی با ارسال نامه‌ای به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، خواستار صادرنشدن مجوز اکران این فیلم و ۷ فیلم دیگر شد که از آن‌ها با عنوان “فیلم‌های مرتبط با فتنه” نام برده شده‌است. به‌گفته‌ی احمد سالک برخی فیلم‌ها با اینکه مجوز فیلم‌نامه و تولید دریافت کرده‌اند، اما در هنگام ساخته‌شدن، به حاشیه رفته‌اند و نمایش آن‌ها به مصلحت نظام نیست. در آبان همان سال علی جنتی، وزیر ارشاد وقت ایران، از اکران‌نشدن این فیلم تا زمان اعمال سانسورهای جدید خبر داد و اعلام کرد که وی شخصاً اقدام به مشاهدهٔ فیلم و میزان اعمال سانسور بر آن می‌کند.

این فیلم که قرار بود در تاریخ ۲۹آذر۱۳۹۶ اکران شود، پس از بیانیهٔ تهدیدآمیز بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق از نوبت اکران خارج شد و اکنون نیز بدون هیچ توضیحی باز از اکران آن جلو گیری شد.