سرانجام پرونده ستایش و پسر همسایه

چکیده :پرونده پسر همسایه بی شک خارج از نوبت رسیدگی و حکم اعدامش زودتر از بقیه صادرمی شود. بعد آن یکی ها که برای دادن حکم اعدام نوجوان هفده ساله داد حقوق بشرشان بلند می شود شروع به فریاد می کنند و فغان برمی آورند از بی عدالتی! پسر همسایه که خود هم جنایتکار است و هم قربانی شاید، وقتی همه به خانه هایشان رفتند و هشتک های دیگری مد شد، در گوشه ای تاریک از یک سلول ناامیدانه نشسته است و برای پایان زندگیش روزها را شماره می کند. و این آخرین جنایت در دنیا نیست....

یکی از  خوانندگان همراه کلمه در یادداشت کوتاهی از زاویه ای متفاوت به ماجرای قتل ستایش قریشی پرداخته و نوشته است:

فاجعه تجاوز و قتل ستایش کوچک بزرگتر از آن است که به مقال بیاید آن هم در سرزمینی که مدعی حکومت امامی است که اگر خلخال از پای زن یهودی بیرون می آورند آن حضرتش می فرمود “جای دارد که انسان از غصه بمیرد”.

اما در این میان چند نکته شاید شایسته توجه باشد:

۱٫ ستایش اولین دختر بچه ای نیست که در دنیا مورد تعدی قرار می گیرد. با یک جستجوی کوتاه در رسانه ها می توان دریافت که هر روز اخبار مربوط به آزار جنسی، خشونت، قتل، جنایت و …. در هر نقطه ای از دنیا رخ می دهد. امریکا، انگلستان، عراق، لیبی، افریقا، اندونزی، هندوستان، ایران و …. این جنایات نه نشان از عقب ماندگی کشوری دارد و نه نشان از بی مهری و بی توجهی به مهاجران، دختران و در یک کلام انسان ها.

ایران کشوری است که حتی در دوران هشت سال دفاع مقدس همواره میزبان پناهجویانی از افغانستان و عراق بوده است. در میان برخی از بی مهری ها، همسایگان افغان ما همواره با طیب خاطر در میان همزبانان خود در ایران زیسته اند و تعداد قابل شماری حتی بعد از آنکه جنگ در افغانستان مختومه اعلام شد، ایران را بعنوان وطن دوم خود برگزیده اند و فرزندانشان در کنار فرزندان ما در کلاس های درس به آموزش مشغولند و کوچه ها، خیابان ها و بوستان های این کشور همانگونه که مکانی برای رفت و شد کودکان خرد و کلان ماست، برای آنان نیز هست.

ستایش می توانست دختر من باشد یا هر کس دیگری. پسر همسایه هم که چنین جنایتی را رقم زد می تواند همسایه هر یک از ما باشد. بزه در هر جامعه ای رخ می دهد، حتی جوامعی که ما خیلی متمدن می خوانیمش. حتی گاه در خبرها می خوانیم تجاوز به کودکانی که توسط بالاترین مقامات کلیسا انجام شده است یا استادی و پزشکی. کسانی که نه در آتش جهل می سوزند و نه در محلی پایین شهربدون امکانات رفاهی سکنی گزیده اند.

شایسته نیست بعد از یک جنایت، همه یک نسل و یک جامعه را نشانه رفت. در هر جامعه ای افراد بیمارگونه ای هستند که حتی به خواهر و فرزند خود هم رحم و شفقت ندارند چه رسد به دختر همسایه و همکلاسی. و نشاید که تاکید را بر قومیت ستایش گذاشت و ایرانی بودن پسر همسایه.

۲٫ همدردی و همدلی با خانواده ستایش ابتدایی ترین وظیفه هر انسانی است. کیست که بتواند بی تفاوت از کنار چنین جنایت فجیعی بگذرد. کدام مقام مسئولی خواهد توانست رسیدگی به این موضوع را از اولویت خارج کند. اما چرا زیاده روی و آگراندیسمان خبری؟!

این روزها در میان همه اخبار تلخ و شیرینی که هرروز زینت بخش جریده ها و سایت ها می شود، خبر تعدی و تجاوز به ستایش دختر شش ساله افغان ابعاد گسترده تری یافت تا آنجا که به تجمع در برابر سفارت افغانستان و مداخله پلیس منجر گردید. در این میان هم فضای مجازی مثل همیشه تب کرد و هشتک # من ستایش هستم# در هر جایی خودنمایی. همین هشتک هایی که برای چند روزی جوسازی می کنند بعد هم می روند به فراموشی همیشگی.

روشن کردن شمع در برابر سفارت افغانستان وقتی خانواده این دخترک در تهران سکونت دارد چه ضرورتی می تواند داشته باشد؟ قصد در اینجا تبرئه پلیس امنیت نیست. آنان که کارنامه موفقی در حفاظت از سفارت ها در کارنامه خود ندارند بی شک نباید با قهر و خشونت با تجمع کنندگان برخورد می کردند، اما کسی هم نپرسید در این آشفته بازار چرا به جای افروختن شمعی بر مزار ستایش و گردهمایی در خانه پراندوه دخترک خیابان و مقابل سفارت را برای این کار برگزیده اید؟! مگر نمی شود هشتک# تجمع در خانه قریشی# را باب کرد و دسته دسته برای عزاداری و دادن تسلیت به خانه آن مرحومه رفت و شمعی روشن کرد؟! نمی توان یک دفتر یادبود تهیه کرد و بر در خانه یا مزار ستایش گذاشت و خواست هر کسی می خواهد “یادی” از ستایش داشته باشد، چند سطری برایش مرثیه بنویسید؟!

۳٫ پرونده پسر همسایه بی شک خارج از نوبت رسیدگی و حکم اعدامش زودتر از بقیه صادرمی شود. بعد آن یکی ها که برای دادن حکم اعدام نوجوان هفده ساله داد حقوق بشرشان بلند می شود شروع به فریاد می کنند و فغان برمی آورند از بی عدالتی! پسر همسایه که خود هم جنایتکار است و هم قربانی شاید، وقتی همه به خانه هایشان رفتند و هشتک های دیگری مد شد، در گوشه ای تاریک از یک سلول ناامیدانه نشسته است و برای پایان زندگیش روزها را شماره می کند. و این آخرین جنایت در دنیا نیست.

باشد که روزی جهان عاری شود از خشونت