جهان را از خطر جنگ برهانیم

چکیده : کنترل صحنه داخلی، جهت ممانعت از ایجاد مشکل، و انداختن سنگ در چاه گرفتاری (نظیر حمله و سوزاندن سفارتخانه ...)، که هیچ نتیجه ای بجز بدنامی و خسارت برای کشور ندارد، بسیار ضروری است. کشور، منطقه و جهان، در لبه بحران بزرگ قرن قرار گرفته است. ایران باید به جهان هشدار امنیتی بدهد. همه عاقلان دنیا و رهبران کشورهای قدرتنمایی جهان را باید در این مسئولیتی که اینک ایران بر عهده گرفته است، شریک نمود. این یک ضرورت و مسئولیت ملی، جهانی و تاریخی است. همت همه ملت، بویژه تک تک مسئولان را می طلبد. ایران را حمایت کنیم، جهان را نجات دهیم...

علی‌رضا اکبری

ایران بار دیگر در کانون تحولات سرنوشت ساز جهانی واقع شده است. سرعت و شدت تحولات منطقه در حال افزایش است. این روند، بحران های جاری در سطح “خرده نظامات امنیتی” پیرامونی جمهوری اسلامی ایران را داغ تر می کند. چند ویژگی شاخص را می توان به وضوح در این دور از روند تحولات بحران زا، مشاهده کرد.

نخست، نقش واحدهای سیاسی منطقه، در افزایش درجه التهابات، از جمله ترکیه، دولت سعودی، رژیم تلاویو، بیش از واحدهای غیر بومی منطقه است.

دوم، هر سه این واحدها، دستخوش درگیری و بحرانهای داخلی، بویژه بحران امنیتی و بی ثباتی در حوزه سیاسی یا حکومتی هستند.لذا راه نجات خود را در “فرافکنی” و بحران أفرینی می بینند.

سوم، هماهنگی رفتاری در چند لایه ، با مرکزیت این سه واحد، و تلاش برای همراه سازی و جلب مشارکت دیگر واحدهای بومی، در جریان است.

چهارم، جهت گیری ضد ایرانی و هدف قرار دادن منافع و منابع قدرت شیعیان، تا انجا که برای این “محور شرارت و باج خواهی” مقدور باشد، در دستور کار است.

پنجم، شواهدی از فعال شدن تدریجی شکاف رویکردی ، میان این “محور شرارت”، با قدرتهای جهانی، در پاره ای از حوزه های منافع ، مشاهده می شود.

ششم، نسبت مستقیم میان انگیزه های محور شرّ سه جانبه،( ترکیه، سعودی، تلاویو، و گروه همراه انها) با سرعت پیشروی “محور مقاومت” و روسیه، در تسلط بیشتر بر اوضاع امنیتی منطقه، و شکست های داعش، برقرار است.

هفتم، رویکرد “تهاجمی و تعرضی” و تحریک امیز محور شرّ، نسبت به جبهه رقیب و حتی جبهه حامیان فرامنطقه ای خود، بمنظور ایجاد فشار و انفعال در طرف مقابل ،و ایجاد فرصت تنفس و ابتکار عمل برای خود، مشخصه مشترک تحرکات سیاسی امنیتی هر سه واحد مذکور، می باشد.

شتاب زدگی و خطر آفرینی، در اقدامات نظامی و ضد امنیتی و تلاش برای شدت بخشیدن به روند مقابله مستقیم با ایران، عراق (ارتش سوریه) و روسیه، در دستور کار مشترک ترکیه، سعودی و رژیم صهیونیستی قرار گرفته است.

هشتم، تلاش جدی برای جلب تشریک حداکثر مساعی دیگر کشورهای منطقه، بویژه مصر، پاکستان، در فاز نظامی – امنیتی علیه منافع محور مقاومت باضافه روسیه، در دستور کار فوری ایشان قرار دارد.

بنظر می رسد، این محور شرارت، در تحلیل شرایط فرامنطقه ای، عکس العمل کشورهای اروپایی و امریکا، نسبت به تشدید شرایط بحرانی در منطقه را “محدود” ارزیابی کرده است، لذا، تمهیدات تشدید بحران را بدون احتیاط و تدبیر، تعقیب می کنند.

در چنین سپهر و فضائی، گسستن مراودات منطقه ای و بین المللی و جهانی ایران، بهترین و ضروری ترین پیش نیاز برای اجرای ایده “زمینگیر کردن” ایران، بعنوان ایده مشترک محور شرارت منطقه ای، و جناح های تند روی حکومتی در امریکا، و دیگر کشورهای غربی محسوب و منظور می شود.

شواهد بسیار روشنی از هماهنگی میان ترکیه، سعودی ، رژیم صهیونیستی ، و جناح تندرو در امریکا، موجود است.
تداوم سلسله وار و یا همزمان جریاناتی نظیر کشتار شیعیان در هرجای ممکن، تلاش هماهنگ برای ایجاد شکاف در دولت و حشدالشعبی عراق، لایحه محدودیت روادید، اقدامات و اظهارات خصمانه دولت ترکیه علیه ج اا، سناریوی توسعه تحریم علیه ایران با محور توان موشکی ، و در اخرین پرده ، مساله جنگ سفارتخانه ها با تحریک کشورهای منطقه در قضیه شهادت شیخ نمر و یارانش، و… قطعاً اتفاقی نیست.
عرصه ، علیه منافع ملی و منطقه ای ج اا و عموم ملت ها و دولتهای منطقه، بطور خصمانه ای، بشدت در حال تنگ تَر شدن است.
این امر، نتیجه توسعه طلبی شووینیستی و نژادپرستانه دولت اردوغان و توطئه رژیم صهیونیستی و جهالت و عقده حقارت و کینه “عده ای” از وارثان تازه رسیده حکومت سعودی است.

این شرایط ، بطور جدی قابلیت اشتعال و انفجار، تا حد یک جنگ گسترده و بدون مرز را دارد. دولتهای عاقل تَر منطقه، قدرتهای جهانی، و نظام بین المللی، در این خصوص و نسبت به این شرایط، دارای مسئولیت حقوقی و سیاسی میباشند. غفلت از خطر آفرینی و رفتارهای ماجراجویانه این سه شریک باجگیر، عواقب جبران ناپذیری را در پی خواهد داشت.

پیشتر نیز تاکید نموده بودم که، اقدامات مخاطره امیز ترکیه و سعودی (که عمدتا به تحریک رژیم صهیونیستی انجام میشود) تداعی کننده اقدامات صرب ها و نازی ها، در آستانه دو جنگ جهانی اول و دوم می باشد. (امری که اخیرا از زبان شخص اردوغان، با مقایسه خودش با هیتلر ، بیان شد). بااین ویژگی که، نه چندان عقل و درایتی در رهبران این کشورهای محور شرّ و باج گیری هست، و نه ساز و کار قابل اعتمادی برای مدیریت و کنترل شرایط بحرانی رو به انفجار، در منطقه موجود است، نه منطقه ای ، و نه جهانی.

قدرتهای جهانی نیز، متاسفانه، هرکدام ، یا به نحوی ، منافعی در تشدید بحران و جنگ در این منطقه برای خود قائل هستند و یا درگیر معضلات و نقاط ضعف درونی و منطقه ای خود هستند، نظیر ایالات متحده، که منافع چند لایه از بحران جاری برای خود تعریف کرده و یا چین که ضمن منفعت، در گیر مسایل امنیتی حوزه پاسیفیک است و یا اروپا که درگیر معضلات امنیتی و سیاسی و اقتصادی و حتی اجتماعی داخل خود می باشد.

در این وضعیت، سرنوشت جهان، ملعبه دست نااهلان و نابخردانی همچون اردوغان یا بن نایف و بن سلمان و نتانیاهو شده است.
“جهان اسلام” هم که متاسفانه دچار شکاف و تقابل، و علمای کشورهای اسلامی نیز، تحت تاثیر حکومتهایی قرار دارند که خود، در وقوع این شکاف و تقابل، مباشرتاً دخیل هستند.

جمهوری اسلامی ایران، اما اینک، به تنهایی بار مسئولیت “کنترل خطر جهانی شدن یک جنگ بی هویت” را در قلب جهان برعهده گرفته است. همین شرایط است که ضرورت انسجام ملی و حکومتی، تیز بینی و درایت سیاسی و امنیتی، سرعت و دقت عمل در سطوح ملی و بین المللی و نیز جلوگیری از هرز رفتن منابع ملی، بویژه منابع امنیتی را صد چندان کرده است.

عقل و ذکاوت ایرانی، إیجاب میکند که، شیطنت کودکانه ، نابخردانه و دشمنانه بعض اطرافیان مان را، با افزایش ضریب ” وابستگی محیطی” و پیوستگی منطقه ای ، و حفظ و گسترش منابع و مواضع قدرت خود، پاسخ گوییم.

حراست و حفاظت از عوامل قدرت ملی مان، در سطوح و صفحات منطقه و فرا منطقه، از ضروریات قطعی امنیت ملی است. به شدت مراقب و هوشیار باید بود.

تحرک هدفمند،و تسخیر فضای دیپلماسی در مناسبات دوجانبه، با همسایگان، قدرتهای جهانی، و سازمانها و مجامع بین المللی، به جهت تامین منافع و تعقیب أهداف و حمایت دستگاههای تخصصی، بسیار ضروریست.

کنترل صحنه داخلی، جهت ممانعت از ایجاد مشکل، و انداختن سنگ در چاه گرفتاری (نظیر حمله و سوزاندن سفارتخانه …)، که هیچ نتیجه ای بجز بدنامی و خسارت برای کشور ندارد، بسیار ضروری است.

کنترل و تسخیر فضای افکار عمومی و رسانه های فراگیر، بویژه در حوزه دیپلماسی عمومی، نیازمند تولید ایده و تولید محتوای فاخر و ارزشمند، و هماهنگی و مدیریت عاقلانه و روشن ضمیر است. اهتمام به این امر نیز، وظیفه ضروری مراجع “عالی” نظام است.

کشور، منطقه و جهان، در لبه بحران بزرگ قرن قرار گرفته است. ایران باید به جهان هشدار امنیتی بدهد. همه عاقلان دنیا و رهبران کشورهای قدرتنمایی جهان را باید در این مسئولیتی که اینک ایران بر عهده گرفته است، شریک نمود. این یک ضرورت و مسئولیت ملی، جهانی و تاریخی است. همت همه ملت، بویژه تک تک مسئولان را می طلبد. ایران را حمایت کنیم، جهان را نجات دهیم.

منبع: خبرآنلاین