جای خالی آیت‌الله توسلی

چکیده : او کجاست تا ببیند همین جماعت مقدس نمای واپسگرا چگونه با شمشیرهای آخته به بیت شریف امام و یادگار ارزشمند او هجمه کرده اند؟ کجاست تا ببیند نواده امام راحل را ضلعی از مثلث و مربع نفوذ دشمن تعریف کرده اند، کجاست تا ببیند؟...

محمد علی آهنگران

این روزها عالمان و فقیهانی که خود را شایسته عضویت در مجلس خبرگان رهبری می‌دانند برای ثبت نام و اعلام نامزدی به وزارت کشور و فرمانداری‌ها مراجعه می کنند. علمایی نظیر حضرات آیات موسوی بجنوردی، امجد، نورمفیدی، هاشمی شاهرودی و … که از شاگردان برجسته امام خمینی رضوان الله تعالی علیه بودند. اما جای یکی از اصحاب با وفای امام راحل بی اندازه خالی است. مرحوم آیت الله شیخ محمد رضا توسلی را می گویم. او که پس از استقرار امام خمینی در جماران و تا زمان حیات امام رئیس دفتر ایشان و عضو شورای بازنگری قانون اساسی و مجمع تشخیص مصلحت نظام بود. همو که در رحلتی شهادت گونه نه تا آخرین دقایق که تا واپسین ثانیه های عمر شریف خویش را در راه دفاع از امام و یادگاران امام صرف کرد.

خوب است برای آشنایی نسل جوان و یا کسانی که حافظه تاریخی ضعیفی دارند ماجرای ارتحال این فقیه نستوه را مرور کنیم. آیت الله حاج سید حسن خمینی یادگار امام راحل در پاییز سال ٨۶ بر طبق روحیه حق خواهی و اصلاح‌گری خویش به روند ناصواب رد صلاحیت گسترده برخی نامزدها در انتخابات مجلس هشتم و همچنین دخالتهای غیر قانونی برخی نظامیان در سیاست اعتراض کردند و همین موضوع بهانه مناسب را به دست مخالفان حاج سید حسن آقا داد تا مکنونات قلبی خود را آشکار سازند. اینگونه بود که سایت نوسازی متعلق به جریان نزدیک به دولت آن روز و دلواپسان امروز در مطلبی سراسر توهین آمیز از «راز لپ‌های گل انداخته سید حسن خمینی» نوشت و این زمانی بود که هنوز نه بهانه ای به نام فتنه ٨٨ وجود داشت و نه ساختمان حرم به پایان رسیده بود که آتش تهیه ای برای تخریب یادگار امام فراهم آورد. واکنش‌های به این مطلب اما آنقدر گسترده بود که حتی دولت احمدی‌نژاد هم ارتباط خود را با این سایت منکر شد.

مرحوم آیت الله توسلی گویی آینده را می‌دید و خطر این توهین را بیش و پیش از دیگران دریافته بود. این توهین‌ها نه سید حسن خمینی، که راه خمینی را نشانه رفته بود و از همین رو چند روز بعد از توهین، رئیس دفتر امام راحل در جلسه مجمع تشخیص مصلحت نظام به عنوان سخنران پیش از دستور به هشدار درباره گروهی مقدس‌نما و متحجر و واپسگرا پرداخت که در قالب دفاع از امام، فرزندان، دوستان، یاران و بیت ایشان را مورد توهین و برخورد قرار خواهند داد. او از خوابی گفت که در آن امام خمینی به حاج سید حسن آقا می‌گفتند: « حسن من را دارند از این خانه بیرون می‌کنند» و به نامه‌ای از امام راحل در ۲۳ آبان ۶۱ اشاره کرد که بنیانگذار جمهوری اسلامی در آن نوشته بود: «در پیش گروه‌هایی و اشخاصی گناهانی نابخشودنی دارم و احتمال قوی می‌دهم که پس از من برای انتقام جویی از من به بعضی نزدیکان و دوستانم تهمت‌ها که من آنها را ناروا می‌دانم بزنند و به آتشی که باید مرا بسوزانند، آنان را بسوزانند و احیانا به صورت دفاع از من، انتقام مرا از آنها بگیرند.»

او سپس گفت که سید حسن آقا، مسئول مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام است و اگر ایشان نتواند دیدگاه‌های امام را بیان کند، چه کسی می‌تواند این کار را انجام دهد؟

مرحوم توسلی با بیان هر کدام از این جملات به شدت با بغض سخن می‌گفت و در مواردی اشک ریخت و با گریه ادامه سخن می‌داد و از شدت تأثر، منقطع سخن می‌گفت.

او خاطره ای از امام را یادآور شد که فرموده‌اند مبارزه و سختی‌ها برای پیروزی انقلاب، تنها گلوله و سرنیزه نبود که اگر بود، تحملش بسیار آسانتر بود، بلکه زخم زبان‌ها و طعنه‌ها، بسیار دردناکتر و جگرسوزتر از گلوله است.

آیت‌الله توسلی در بیان این سخنان، باز هم به گریه افتاد و در حالی که بار دیگر، سخن دیگری از امام درباره متحجران و مقدس‌نماها و واپسگراها را بیان می‌کرد، در زمانی که به کلمه «واپسگراها» رسید، از روی صندلی به پایین افتاد. سخنرانی‌ آیت الله توسلی ناتمام ماند، قلب او یاری نکرد و پس از همین سخنرانی نیمه تمام بود که در بیمارستان جان به جان آفرین تسلیم کرد.

خداوند روح آن مجاهد راه امام را با اولیاء خویش محشور فرماید. او کجاست تا ببیند همین جماعت مقدس نمای واپسگرا چگونه با شمشیرهای آخته به بیت شریف امام و یادگار ارزشمند او هجمه کرده اند؟ کجاست تا ببیند نواده امام راحل را ضلعی از مثلث و مربع نفوذ دشمن تعریف کرده اند، کجاست تا ببیند؟

منبع: صفحه فیس بوک نویسنده