پیشنهادی برای همبستگی با خبرنگاران دربند

چکیده : خودکامگان نیک می دانند که آگاهی، چشم اسفندیار خودکامگی است. با کمال تأسف، در دوران جمهوری اسلامی بر آمده از انقلاب اسلامی که پژواک آزادیخواهی و عدالت جویی بود، به ویژه در بیست و چندسال اخیر، شاهد تکرار همان رویه هستیم و هر از چندی، به ویژه آنگاه که مشروعیت حاکمان به واسطه پرسشگری شهروندانی که هر یک از طریق اصحاب رسانه سهمی از آگاهی به دست آورده اند زیر سؤال می رود، آسان ترین و در دسترس ترین طعمه دستگاه های امنیتی می شوند. هر بار به نامی: امنیت ملی، خیانت به میهن، ارتداد، حرکت خزنده، و این بار نفوذ...

کلمه – سیدکاظم قمی:

ستیزه جویی با اصحاب رسانه، نویسندگان، شاعران، هنرمندان و اندیشمندان مستقل و هر کسی که دستی در آگاهی بخشی دارد، رسم مألوف نظام های خودکامه است. روزنامه نگاران، چه در عهد ناصری باشند، چه در جریان نهضت مشروطه و استبداد صغیر، چه در عصر رضاشاه و چه در دوره سلطنت سی و پنج ساله محمدرضاشاه، همواره در معرض سانسور، بازداشت، تبعید، حبس و شکنجه بوده اند و گاه جانشان را بر سر کارشان گذاشته اند.

خودکامگان نیک می دانند که آگاهی، چشم اسفندیار خودکامگی است. با کمال تأسف، در دوران جمهوری اسلامی بر آمده از انقلاب اسلامی که پژواک آزادیخواهی و عدالت جویی بود، به ویژه در بیست و چندسال اخیر، شاهد تکرار همان رویه هستیم و هر از چندی، به ویژه آنگاه که مشروعیت حاکمان به واسطه پرسشگری شهروندانی که هر یک از طریق اصحاب رسانه سهمی از آگاهی به دست آورده اند زیر سؤال می رود، آسان ترین و در دسترس ترین طعمه دستگاه های امنیتی می شوند. هر بار به نامی: امنیت ملی، خیانت به میهن، ارتداد، حرکت خزنده، و این بار نفوذ. گویی می دانند بی پناهی قلم بدست یک لاقبایی را که انگیزه ای جز عشق به اگاهی رسانی ندارد.

چه عیبی دارد از فرصت نمایشگاه مطبوعات استفاده کنیم و سری به نمایشگاه بزنیم و هریک از ما، شاخه گلی به غرفه های نشریه هایی که خبرنگاران در بند در آنها کار می کردند اهدا کنیم. شاید این کمترین کاری است که می توانیم بکنیم، شاید هم اهدای هزاران شاخه گل به یاد خبرنگاران دربند، سرکوبگران را به بازنگری در رفتار نادرست شان وادارد.