وجهه و اعتبار رهبری؛ بازیچه جدید افراطیون مدعی ولایتمداری

چکیده :امام جمعه مشهد و رسانه وابسته به بسیج توجه نمی کنند که معنای تلویحی ادعای نقض خطوط قرمز در مذاکرات وین، این است که رهبری حتی توانایی حراست از سیاست های اعلامی خود را نیز ندارد و فردا روزی که نظام به طور رسمی بخواهد پذیرش توافق هسته ای را اعلام و آن را امضا کند، تنها چیزی که در این میان قربانی می شود، اعتبار آیت الله خامنه ای است. با این حال دوستان نادان رهبری، بی محابا و بی پروا، همچنان به تخریب وجهه ایشان برای مطامع جناحی خود مشغول اند....

کلمه- زهرا امیری:

افراطیون مدعی ولایتمداری که در موضوع هسته ای پشت نقاب دلواپسی پنهان شده اند، اخیرا در تاکتیکی خطرناک، آخرین تلاش خود برای برهم زدن توافق هسته ای را با تخریب وجهه و اعتبار رهبری به کار گرفته اند. آنها با تکرار این ادعا که خط قرمزهای آیت الله خامنه ای در توافق وین نقض شده، دانسته یا ندانسته، چهره ای از وی به نمایش می گذارند که بی مسئولیتی در حفظ حریم خود و ناتوانی از اداره کشور در آن مشهود است. چهره ای که قطعا دلسوزان نظام با طرح آن موافق نیستند. اما دوستان نادان رهبری، بی محابا و بی پروا، همچنان به تخریب این وجهه برای مطامع جناحی خود مشغول اند.

توافق هسته ای میان ایران و غرب، پس از ۱۲ سال بحران و فشار های داخلی و خارجی به نتیجه رسید. در طول مذاکرات جمهوری خواهان آمریکایی، رژیم اسرائیل و تندروهای داخلی دست به دست هم دادند و هرچه توانستند کردند تا این توافق به نتیجه نرسد. تلاشی که همچنان توسط این سه گروه ادامه دارد به این امید که بتوانند به توافق کنونی ضربه بزنند.

۱۲ سال بحران که در بخش اعظم آن (یعنی ۸ سالِ) بخش اجرایی و قانون گذاری حاکمیت یعنی دولت و مجلس در دست اقتدارگرایان بود.

در طول ۸ سال دولتداری محافظه کاران تندرو، نه تنها چاره ای برای حل این بحران اندیشیده نشد، بلکه با رفتار های خارج از اصول حاکم بر روابط بین الملل و رجزخوانی های بی پایه، این گره کور سفت تر شد. تندروی ها نه تنها دیپلماسی و روابط کشورمان با دنیا را تخریب کرد بلکه با وضع تحریم های بین المللی، اقتصاد کشور را به لبه پرتگاه کشاند، از سوی دیگر باعث ورود کاسبان تحریم و مافیای اقتصادی به عرصه سیاسی کشور شد و اینگونه مجلس هشتم و نهم توسط نهادهای نظامی مصادره شد. نهادهایی مانند سپاه و بسیج که کانال های اقتصادی غیر رسمی را در اختیار داشتند.

اما این روزها به نظر می رسد ادامه تلاش افراطیون داخلی برای وارد کردن ضربه به توافق هسته ای، راس حاکمیت کشور یعنی رهبری را هدف گرفته و آبرو و اعتبار رهبری را هدف قرار داده است. آن هم در حالی که حتی منتقدان و مخالفان رهبری هم سعی می کنند در این شرایط خطیر برای ایران و ایرانی، آبروداری کنند و گذشته را نبش قبر نکنند تا رهبری و دولت راحت تر بتوانند کشور را از این گذر خطرناک عبور دهند.

آیت الله خامنه ای که مواضع و سخنانش در طول مذاکرات تاثیر زیادی بر نگاه مذاکره کنندگان غربی داشت، تاکنون -هرچند با مسئولیت پذیری به مراتب کمتری نسبت به امام در ماجرای پایان جنگ- کم و بیش از مذاکرات هسته ای حمایت کرده است. فتوای رهبری در مورد منع تولید سلاح هسته ای به عنوان مدرکی مهم و به نفع ایران از زبان دیپلمات های غربی عنوان می شد. او بارها و بارها در سخنان خود از مذاکرات و تیم مذاکره کننده حمایت و تقدیر کرد. در این سو نیز محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان و معاون او سید عباس عراقچی و بقیه دیپلمات های کشورمان از هماهنگی و حمایت حاکمیت و رهبری سخن گفتند.

اما به نظر می رسد همین حمایت ها و همراهی ها، یا لااقل مخالفت نکردن های رهبری، خشم اقتدارگرایان مدعی ولایت را برانگیخته است. آنها که تا دیروز حملات خود را متوجه رئیس جمهور و وزیر امور خارجه می کردند، حالا رهبری را هم رفته رفته هدف قرار می دهند. جالب است که آنها غالب خواسته های خود را نیز از زبان رهبری مطرح می کنند و در هر سخنی که بر زبان می آورند، جمله ای از او به نفع خواسته های خود نقل می کنند تا در عمل چهره ای دوگانه و متناقض از آیت الله خامنه ای به نمایش گذاشته شود.

هرچند خود رهبری هم در ایجاد چنین تصویر متناقضی بی تاثیر نبوده است، ولی اخیرا برخی دلواپسان کار را به جایی رسانده اند که تلویحا صلاحیت ایشان را در اداره نظام زیر سؤال می برند؛ چرا که مدعی اند خط قرمزهای اعلام شده از سوی عالی ترین مقام نظام نقض شده، اما او حاضر نیست صادقانه چنین چیزی را اعلام کند!

احمد علم‌الهدی چند روز پیش در سخنانی ضمن اینکه اعلام کرد که خطوط قرمز رهبری، نظر شخصی نیست بلکه یک فرمان و دستور حکومتی است، گفت: «آنچه امروز در این توافق اتفاق افتاده، تجاوز از خطوط قرمز است، در قطعنامه بندی اضافه کرده‌اند که در صورت اعتراض یکی از اعضا نسبت به فعالیتی مشکوک در کشور، آنان امکان طرح موضوع داشته و در صورت عدم اقدام موردپذیرش آنان، اجازه دسترسی به نقاط خواسته‌شده را پیدا می‌کنند؛ این موضوع یعنی عبور صریح از خط قرمز رهبری.»

امام‌جمعه مشهد اگر چه در همان جا اذعان کرده که صلاحیت اظهار نظر در مورد مسائل تخصصی را ندارد اما گفت: «قطعنامه شورای امنیت طوری تصویب‌شده که راه نفوذ دشمن به کشور بسیار صریح و روشن دیده می‌شود. اگر روزی دشمن می‌خواست کاری را با هزینه زیاد انجام دهد، امروز با هزینه‌ای بسیار کم و یا بدون هزینه این موقعیت برای آنان به وجود آمده.»

او با مطرح کردن اینکه بنای دولت ستیزی و دست‌به‌یقه شدن با دولت را نداریم، گفت: «تاکنون شورای امنیت قطعنامه‌هایی علیه ایران صادر کرده بود و بنا بود تا پس از توافق، این قطعنامه‌ها لغو شود اما علاوه بر لغو نشدن، تمام قطعنامه‌ها تجمیع و در قطعنامه جدید به تصویب رسید که حاصل آن، قرار گرفتن توان تسلیحاتی ایران در بند مخاطرات امنیت جهانی بود.»

علم الهدی همانند نتانیاهو و جمهوری خواهان کنگره آمنریکا توافق اخیر را توافقی بد نامیده و گفته: «این توافق مطلقاً توافق خوبی نیست، باید حواسمان جمع باشد که مسیر راهبردی دشمن برای جدایی ایران از بدنه اسلام و براندازی اسلام در کشور پیاده نشود.»

از آن سو تندروهای حاضر در مجلس نیز بارها و بارها بر توافق هسته ای تاخته اند، کریمی قدوسی از اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس، سه روز پیش در گفتگو با بسیج نیوز گفت که توافق هسته ای خط قرمز ها را نقض کرده است.

رسانه وابسته به این نهاد نظامی در حالی مدعی نقض خطوط قرمز رهبری شده که توجه نمی کند معنای چنین ادعایی این است که رهبری حتی توانایی حراست از سیاست های اعلامی خود را نیز ندارد و فردا روزی که نظام به طور رسمی بخواهد پذیرش توافق هسته ای را اعلام و آن را امضا کند، تنها چیزی که در این میان قربانی می شود، اعتبار آیت الله خامنه ای است.

اگر منافع کاسبان تحریم و تخریب را کنار بگذاریم باید گفت که اکثرا چنین اظهارنظرها و مواضعی به دلایل حزبی و گروهی مطرح می شوند و در خوشبینانه ترین حالت این افراد دوستان نادانی هستند که با رفتار ها و سخنان نابجای خود تلاش های دلسوران نظام را برای اعتماد سازی با مردم در داخل و خارج از ایران تخریب می کنند و فعالیت های کنونی آنها به شخصیت آیت الله خامنه ای ضربه وارد می کند.

سخنان این افراد از یک سو می تواند به بی اهمیت بودن سخنان رهبری نزد مسئولان دولتی تعبیر شود و از سویی دیگر چهره ای دوگانه از رهبری ارائه می دهد که به دولت اجازه و تایید برای توافق می دهد و از سوی دیگر برای مصرف داخلی خط قرمر تعیین می کند.

آیا نمایش چهره ای بی مسئولیت و نیز ناتوان از رهبری، به نفع او و نظام است؟