زمانی برای مصالحه ملی

چکیده :این توافق می‌تواند همان‌گونه که زمینه‌ساز آشتی ایران و جهان شد، نظام و‌ مردم را مهیای آشتی با یک‌دیگر کند: حکومتی که به چنین درجه‌ی بلوغی رسیده که می‌تواند مذاکراتی بدین‌درجه از دشواری را با اجانبی سرسخت به‌نیکی به این سرانجام شیرین برساند، قطعاً خواهدتوانست در داخل هم با مردمش آشتی کند. زخم ۸۸، اکنون می‌تواند، و باید، تیمار شود؛ به‌قول مذاکره‌کنندگان، اکنون بیش از هر زمان دیگری به یک مصالحه‌ی ملی نزدیک هستیم....

بامداد راد:

پس از نزدیک به ۲ سال مذاکره‌ی شبانه‌روزی، و با طی مسیری پردست‌انداز، که از هر سو آماج تهدیدهای گوناگون بود، امروز به بحرانی ۱۲ ساله خاتمه داده‌شد و، در مقابل، صفحه‌ای جدید در تاریخ ایران گشوده‌شد.

«بَرجام»، سندی در اوج دقت حقوقی و ظرافت سیاسی و صلاحیت فنی، حاصل تلاش شبانه‌روزی تیم ملی‌مان است، که در ظل رهبری مردانی که از همین حالا به‌تاریخ وارد شده‌اند، و در کنار پهلوانی چون محمد مصدق ایستاده‌اند، برای تحصیل منافع ملی، و برای صلح، جنگیدند.

در صدر این مردان، آقامحمدجواد ظریف، «دشمن قابل احترام» هِنری کیسینجر رخ می‌نماید، که جان کِری را هم واداشت لب به تحسینش بگشاید، و او را «حرفه‌ای و وطن‌پرست» توصیف کند. دست‌مریزاد به او، که تجلی غرور فراموش‌شده‌ی ملتی بزرگ است، و درود بر دل‌آورانی که در رکابش مردانه چانه زدند و نوشتند و خط زدند، تا متنی شُسته‌رُفته پدید آید، و ایران بر پای بماند.

با همه‌ی این اوصاف، بازی‌گران اصلی این لحظه‌ی تولد تاریخ، مردمان رنج‌کشیده‌ی ایران‌اند، که بیدار و‌ خموش لحظه‌لحظه‌ی این مذاکرات نفس‌گیر را دنبال کردند، برای پیروزی تیم ملی‌شان دعا کردند، و خون دل خوردند. این مردم نازنین ایران‌زمین بودند که اراده‌ی‌شان را در تمام این مدت صلح‌جویانه به‌نمایش گذاشتند، و آقاظریف و یارانش را برای بازی در زمین دیپلماسی تقویت کردند ـــ غایبان همیشه‌ی تاریخ، که دندان بر جگر گذارده و رنج دوران می‌بَرَند؛ همان‌ها که امیدوارانه در زیر چرخ سهم‌گین فلک زیستند و صبر کردند، تا امروز به جهان سلامی دوباره کنند. این مردم شایسته‌ی بهترین‌هایند؛ اگر حاکمان درک کنند.

اکنون وقت شادی‌ست؛ وقت بازیافتن طفلی که دیری‌ست گم شده، وقت لَختی درنگ در آرامش پس از طوفان. این پیروزی ملی متعلق به تمام ملت است؛ همه‌ی ایرانیانی که دل‌شان برای این مرزوبوم می‌تپد ـــ همه‌ی‌مان باهم‌ایم، و باید کمک کنیم این خوش‌حالی ملی، درآمدی بر تولد مفهوم «ملت» در ایران باشد: جمعیتی که بیش از اختلاف، اشتراک دارد، و بالاتر از هر منفعت دیگری، «منافع ملی» را می‌نشاند.

خاتمه‌ی بحران هسته‌ای، ایران را با تمام قوا به جهان بازخواهدگرداند، و این اصلی‌ترین دست‌آورد این مذاکرات است؛ ارتباطات قدرت‌مند منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای، با متحدان کهنه و تازه، برای کشوری که از هر لحاظ ظرفیت رشد خیره‌کننده‌ی همه‌جانبه را دارد، نویدبخش آینده‌ای روشن برای این سرزمین است. می‌توان امید داشت دیگر در ایران، نسلی خود را «نسل سوخته» نداند، و بدان‌نحوی که شایسته‌ی نام بلند «ایرانی»ست، روزگار به‌سر بَرَد ـــ این چشم‌انداز واقعاً زیباست.

این توافق می‌تواند همان‌گونه که زمینه‌ساز آشتی ایران و جهان شد، نظام و‌ مردم را مهیای آشتی با یک‌دیگر کند: حکومتی که به چنین درجه‌ی بلوغی رسیده که می‌تواند مذاکراتی بدین‌درجه از دشواری را با اجانبی سرسخت به‌نیکی به این سرانجام شیرین برساند، قطعاً خواهدتوانست در داخل هم با مردمش آشتی کند. زخم ۸۸، اکنون می‌تواند، و باید، تیمار شود؛ به‌قول مذاکره‌کنندگان، اکنون بیش از هر زمان دیگری به یک مصالحه‌ی ملی نزدیک هستیم.

لسان‌الغیب می‌فرماید: «درختِ دوستی بنشان، که کامِ دل به‌بار آرَد | نهالِ دشمنی بَرکَن، که رنجِ بی‌شمار آرَد». اکنون وقت دوستی‌ست.