عکس‌های یهویی زندانبانان از کاخ حصر!

چکیده :اینکه این وضعیت حکومتداری که دست بنی امیه را بی هیچ تردیدی از پشت بسته، چرا برای برخی همچنان قابل دفاع است؟ از این جماعت بی وجدان تر که خودشان بهتر از هرکسی می دانند که دستگاه ظلم و دروغ شده اند کجا می توان سراغ گرفت؟ چگونه می شود حتی ذره ای حق داد که رسانه هایی خاص با کمک بیت المال، یعنی از جیب من و شما حق دروغ گویی درباره مظلومانی محصور را دارند اما سایر رسانه ها حداقل امکان افشای آن دروغ ها را ندارند، دفاع تمام قد از مظلوم و محکومیت حصر غیر قانونی پیشکش....

کلمه – سید مسیحا موسوی:

دلیل دروغ گویی ها درباره حصر چیست؟ بهتر است سوال دیگری بپرسم. این ها چه موجوداتی هستند که وجدانشان اجازه می دهد برای سه انسان محصور مظلوم همه گونه دروغی را ببافند؟ آن کسانی که پشت فرمان خبرسازی درباره حصر نشسته اند و به عنوان مثال عکس سال های دور میرحسین در دفتر کارش در محوطه نهاد ریاست جمهوری را جوری منتشر می کنند که گویی در بهشت حصر انداخته شده و تنها زیرنویسی از قول میرحسین کم دارد که “کاخ حصر، همین الان ، یهویی”. اما راستی مگر نشر هرگونه خبر از محصورین ممنوع نیست؟ مگر آقای جعفری دولت آبادی، دادستان محترم تهران امر نکرده اند که هیچ خبری از محصورین، زندانی ها و خاتمی کار نشود؟ آیا این ممنوعیت شامل اکاذیب رسانه های خاص نشده و تنها کیهان و فارس و تسنیم و جوان و امثالهم، “رمز عبور” برای دروغ گویی دارند و از سایر رسانه ها حق بیان واقعیت گرفته شده است؟ مصداق بستن سنگ و رها کردن سگ ها در حوزه خبری و رسانه ای جز این که نیست.

گاهی با این وضعیت که مواجه می شویم سوال های دیگری هم ذهن آدم را درگیر می کند. اینکه این وضعیت حکومتداری که دست بنی امیه را بی هیچ تردیدی از پشت بسته، چرا برای برخی همچنان قابل دفاع است؟ از این جماعت بی وجدان تر که خودشان بهتر از هرکسی می دانند که دستگاه ظلم و دروغ شده اند کجا می توان سراغ گرفت؟ می گویند سیاست عرصه نسبیت است. اما واقعیت آن است که این نمونه ها آدمی را با این سوال مواجه می کند که حق این جماعت، “نسبتا” چرا، چقدر و کجاست؟ چگونه می شود نسبتا و حتی ذره ای حق داد که رسانه هایی خاص با کمک بیت المال، یعنی از جیب من و شما حق دروغ گویی درباره مظلومانی محصور را دارند اما سایر رسانه ها حداقل امکان افشای آن دروغ ها را ندارند، دفاع تمام قد از مظلوم و محکومیت حصر غیر قانونی پیشکش.

گاهی که در عمق موضوعات دقیق بشوی، حس می کنی که سخت ترین کار سیاسی دنیا دفاع از اصلاح طلبی و راهبردهایی چون گفتگوست. بسیار سخت است که این جماعت اموی را بشناسی اما عقلت بگوید که باید مدارا کنی و جز به اصلاح امور و پیشبرد گام به گام اهداف به روش دیگری فکر نکنی. تازه توصیه میرحسین را هم پشت سرت داری که باید همه با هم احساس پیروزی کنیم و هیچ کس احساس شکست نکند، حتی همان کذابان اموی.

کاش میرحسین در دسترس بود و از او پرسیده می شد چگونه؟ با او که می داند دروغ می گوید چگونه به این تفاهم برسیم؟ او که خواب نیست و خودش را به خواب زده، آن عمروعاص های ملعونی که عکس خوش و خندان تو را می توانند روی جلدشان بزنند و گزارش سفر و استخر و خوشگذرانی ات را منتشر کنند، آن نماینده ای که پشت تریبون های حکومتی حق همه گونه دروغی درباره وضعیت تو و بانویت و آن شیخ شجاع و صادق را دارد و در مقابل هر دهانی که بخواهد دروغشان را افشا کند می بندند، چه جای امیدی به گفتگو و افق مشترک در احساس پیروزی داری؟ آنها انسانیت را مدت هاست که فراموش کرده اند. مگر از همین قوم و قبیله نبوده اند کسانی که خداوند به پیامبرش گفت از خیر گفتگو و اقناع آنها بگذر که ختم الله علی قلوبهم. که خدا بر دلهایشان قفل زده و صم بکم عمی فهم لا یرجعون؟ اگر این آیات شرح حال این جماعت اقتدارگرای آدمکش و شکنجه گر و دروغ گو و فاسد و اختلاس گر نیست (تک تک این صفات اثبات شده اند و حتی یکی از این صفات توهین نیست. همه توصیف محض اند)، پس شامل حال چه کسانی است؟

تو چقدر خوبی مَرد که هنوز به خوبی ها حتی به بیداری وجدان خفته حصربان هایت امید داری. به حالت غبطه می خورم. به اینکه با این همه آزار و اذیت هنوز امید بذر هویت توست و ما را هم با خود امیدوار نگه داشته ای، حتی امید به احیاء وجدان هایی که سال هاست زیر بار حرام خواری و فساد و کسب حقوق و بودجه های کلان برای انتشار دروغ، خاک شده اند.