نظام جمهوری اسلامی به انقلاب و مردم باز خواهد گشت

چکیده :امروز کسانی باید در خلوت خانه های خود دعوت به نکوداشت انقلاب شوند که بیشترین سهم را در پیدایش آن داشته اند و از آن سو کسانی میزبان مراسم پاسداشت انقلاب می شوند که یک خاطره و عکس خالی هم از آن زمان ندارند. مضحک تر آنکه امروز بزرگان شورای انقلاب در حصر و مضیقه و تحت فشارهای مختلف اند، یاران اصلی حلقه نوفل لوشاتو به عنوان مرکز گفتمان سازی برای انقلاب و نظام جایگزین جمهوری اسلامی متهم به ضد انقلابی شدنند و عافیت طلب ها و خشکه مقدس ها و تازه از راه رسیده ها مدعی انقلاب شده اند. ...

کلمه – علی بردبار:

انقلاب اسلامی مردم ایران در سال ۱۳۵۷، اگر نگوییم مردمی ترین، قطعا یکی از مردمی ترین رخدادهای جهان معاصر است که در آن اعتراض مردم به استبداد شاهنشاهی و سیاست های آمرانه و تحقیرآمیز پهلوی، بساط شاهنشاهی در این دیار کهن را برچید.

انقلابی با رهبری مردی عارف و مرجعی مبارز و همراهی مردمی خسته از زورگویی، که شعار مفهومی “استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی” را جایگزین “خدا، شاه، میهن” کردند. شعاری خالی از مردم که در آن خدا یک تعارف و میهن یک مملوک به دست مالکی به نام شاه بود. این گونه بود که مردم خواهان آن شدند که مستقل از بیگانگانی که تا آن زمان تنها به دفاع از اسنبداد شاهنشاهی می پرداختند و در این دیار، کودتا علیه دولت های مردمی را هدایت می کردند، هدف رفیع آزادی را در قالب جمهوریتی به رنگ دین تحقق بخشند. جمهوریتی کاملا مردمی که به واسطه اکثریت مسلمان ایران قاعدتا به صفت اسلامی هم آراسته می شد. جمهوریتی که در آن خواست مردم “قید” و به واسطه مسلمانی آنها، “اسلامی” صفت آن می شد.

آن انقلاب استبداد ستیز اما در ادامه مسیر خود چنانچه در باور انقلابیون اصیل آن بود پیش نرفت. سدها و موانع بیرونی، جنگ و دشمنی برخی عوامل بیرونی، خشونت ها و چپ زدگی های اولیه انقلاب که به خصوص از جانب اپوزیسیون مسلح صورت می گرفت، رقبای منطقه ای، کم تجربگی و هیجان زدگی های اولیه، عدم انسجام انقلابیون در برابر انقلابی شده های بعد ۵۷ و نهایتا خروج مردم از نقش محوری شان به دلیل عدم شکل گیری نهادهای مستقل و مدنی که واحدهای اصلی جامعه سازی مدرن محسوب می شوند، و در نتیجه به کارگیری توده ای آنها در خدمت خواست حاکمیت، چه در زمانی که حاکمیت مطابق نظر اکثریت بود و چه زمانی که اکثریت ناراضی و منتقد بودند، باعث شد تا به مرور یک الیگارشی متمرکز قدرت، انقلاب را در مسیری قرار دهد که اینک در آن حلقه اصلی الیگارشی کمتر نشانی از انقلابیون اولیه دیده شده و ناگزیر وقتی می خواهند از انقلاب بگویند، باید خاطرات کسانی را مطالعه کنند که اکثرا محذوفان و محصوران و زندانی های امروز نظام محسوب می شوند.

نتیجه آن است که امروز کسانی باید در خلوت خانه های خود دعوت به نکوداشت انقلاب شوند که بیشترین سهم را در پیدایش آن داشته اند و از آن سو کسانی میزبان مراسم پاسداشت انقلاب می شوند که یک خاطره و عکس خالی هم از آن زمان ندارند. مضحک تر آنکه امروز بزرگان شورای انقلاب در حصر و مضیقه و تحت فشارهای مختلف اند، یاران اصلی حلقه نوفل لوشاتو به عنوان مرکز گفتمان سازی برای انقلاب و نظام جایگزین جمهوری اسلامی متهم به ضد انقلابی شدنند و عافیت طلب ها و خشکه مقدس ها و تازه از راه رسیده ها مدعی انقلاب شده اند. امروز هاشمی ها باید درباره نسبت خودشان به انقلاب به دزدهایی چون رسایی ها توضیح دهند و برای خبرگان از کسانی در قد و قواره احمد خاتمی ها لیچار بشنود و با کسانی که هیچ ردی در انقلاب نداشته اند رقابت کند. در گذشته مرحوم منتظری ها و حال میرحسین ها باید در حصر و پای تلویزیون ببینند که نورسیده ها و کلکسیونرها دعوتشان می کنند به نکوداشت انقلاب! بهزاد نبوی ها، ابراهیم یزدی ها، خاتمی ها، یادگاران بهشتی ها و مطهری ها تحت سانسور باشند تا کوچک زاده ها درباره بزرگی انقلاب سخن بگویند و احمدی نژادها در راه پیمایی آن همچون انقلابیون اولیه برای مردم دست تکان دهند.

اما اینطور نخواهد ماند. اصالت هر جریانی وابسته به ریشه های آن است. اگر تنه را از ریشه اش جدا کنید، آن تنه خواه ناخواه خشک خواهد شد. اما ریشه های انقلاب خشک نشدنی اند، چرا که هنوز هادیان و سخنگویان و راهبران آن حضور دارند و خوشبختانه اکثریت جامعه منتقد که امروز در قالبی به نام جنبش سبز زندگی می کنند، ارتباط خود با آن ریشه و هویت اولیه را حفظ کرده اند و دیر یا زود، نظام جمهوری اسلامی به دامان مام خود، انقلاب اسلامی با همان هدف “استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی” باز خواهد گشت.

زنده و جاوید باد راه و نام شهیدان و بزرگان انقلاب، و سالروز پیروزی آن حماسه مردمی مبارک باد.