پاسخ ندای حق‌طلبانه میرحسین، تهمت و توهین و وعده اعدام نیست

چکیده :تا زمانی که معدودی از محاکم دادگستری ابزاری برای برخورد با منتقدان و مخالفان سیاسی باشند، امید چندانی نمی توان به کشف حقایق و ریشه کنی فسادهای ریز و درشت اقتصادی و اجتماعی داشت. مگر همین حالا هم مهندس میرحسین موسوی از پس دیوارهای زندان جور در مورد سرچشمه های فسادی هشدار نمی دهد که کشور و انقلاب را به تباهی کشانده است؟ اما پاسخ این ندای حق طلبانه چیست جز تهمت، توهین و وعده اعدام؟ ...

کلمه – محمد امین هادوی:

بسم الله الرحمن الرحیم
وَلَا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِّأَنفُسِهِمْ ۚ إِنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدَادُوا إِثْمًا ۚ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ
آنها که کافر شده و طغیان کردند گمان نکنند مهلتی که به آنها می دهیم به سودشان است بلکه به آنان مهلت می دهیم تا بر گناهان خود بیفزایند و برای آنان عذابی خوارکننده است.
(سوره آل عمران، آیه ۱۷۸)

طی ایام اخیر مکررا شاهد کشف و اعلان فسادهای مالی هستیم که بیش از پیش تعبیر قبیله غارتگر را مناسب حال دولتیان پیشین می سازد. دولتی برآمده از عوامفریبی و سرکوب که برای مهیا ساختن اسباب چپاول بیت المال و برباد دادن منافع ملی پیش از هرچیز سعی در ملکوک نمودن چهره معتمدان ملت و خیرخواهان کشور داشت و در مسیر امیال نامشروع خود هیچ دستاویز و سلاحی را از توهین و افترا گرفته تا خیانت در امانت رای مردم و حبس و شکنجه و حصر منتقدان و مخالفان دریغ نکرد.

هرچند خوشوقتانه امروز تریبون های رسمی دایما مشغول نکوهش ایام سیاه ماضی و تاکید بر مبارزه قاطع با فسادهای مالی هستند و صد البته این امر حاصل حضور معنادار مردم در انتخابات ۹۲ و مقاومت سبز اکثریت همین رای دهندگان به جناب دکتر روحانی طی سالهای اخیر و در راس آن ایستادگی رهبران معزز جنبش سبز و ثلاثه محصوره ملت شریف ایران بوده است، حق آن است که خیرخواهان ملک و نخبگان در تمامی زمینه ها و خصوصا علمای اسلام این پرسش را پیش کشند که آن همه سرکوب ها در صحن دانشگاه ها و خیابان ها و سلول های انفرادی مگر تنها به اتهام نقد و مخالفت با دولتی ناکارآمد و فاسد نبود که تحت حمایت های بی دریغ هسته های آشکار و پنهان قدرت ادعای متصف بودن به صفت پاک ترین دولت تاریخ را داشت اما در نهایت روشن شد که گویا به خزانه ها که هیچ به صندوقچه های بیت المال هم رحم نکرده است.

در مسیر مبارزه با فساد البته اگر هزاران اراده مصمم هم با یکدیگر هم قسم شوند تا آن زمان که ریشه ها و فرآیندهای فسادپرور برچیده و اصلاح نشوند، کار چندانی از پیش نخواهد رفت. بی استقلال قوه قضاییه و بدون پرهیز دستگاه عدلیه از دخالت در امور سیاسی و رقابت های جناحی و باندی، این راه پیمودنی نیست. تا زمانی که معدودی از محاکم دادگستری همچون وضعیت سالهای ۸۸ به بعد ابزاری برای برخورد با منتقدان و مخالفان سیاسی باشند، امید چندانی نمی توان به کشف حقایق و ریشه کنی فسادهای ریز و درشت اقتصادی و اجتماعی داشت که اکنون همچون خوره بر پیکره جامعه ما افتاده است.

مگر همین حالا هم مهندس میرحسین موسوی از پس دیوارهای زندان جور در مورد سرچشمه های فسادی هشدار نمی دهد که کشور و انقلاب را به تباهی کشانده است؟ اما پاسخ این ندای حق طلبانه چیست جز تهمت، توهین و وعده اعدام؟ چرا آنها که دعوی مبارزه با فساد دارند به دنبال خاموش کردن این ندای حق طلبانه و وطن پرستانه هستند که حتی در حصر و بلا نیز از اندیشه در حال مستضعفان و محرومان فارغ نیست؟

تا هنگامی که ریاست قوه قضاییه به عنوان عالی ترین مقام قضایی کشور که مسئول پیشبرد ماموریت های محوله قانون اساسی به قوه قضاییه از جمله تظلم خواهی، بسط عدل و پیشگیری از وقوع جرم است، در عوض رسیدگی عالمانه و مدبرانه به این امور در پی نطق های پرعتاب و خطاب در حوزه سیاست داخلی و خارجی باشد و بخواهد کار وزرای خارجه و داخله را باهم انجام دهد، آیا می توان شاهد جراحی غده های فساد به دست با کفایت قضات و بازپرسانی شریف و آگاه -که در این مملکت کم هم نیستند- بود؟

در حالی که همه کارشناسان امر در اقصی نقاط گیتی متفق القول اند که مهمترین سلاح در برابر پدیده شوم فساد، ایجاد شفافیت، آزادی عمل رسانه ها و مشارکت مردمی است، اینکه عمده ترین دغدغه قاضی القضات مملکت ما نگرانی از اطلاع رسانی در این حوزه باشد و مسئولان قضایی یک در میان برای رسانه ها خط و نشان بکشند، با حرکت در مسیر مبارزه قاطع و واقعی با فساد سازگار است؟

ریاست قوه قضاییه چندی پیش و در سمینار مبارزه با فساد در حضور سران قوا بیان کردند “همه می‌دانید من نسبت به دولت قبل یکی از منتقدترین‌ها بودم و پای برخی از هزینه‌هایش هم ایستادم”، البته در اینکه ایشان مکررا با منتقدان دولت قبل سروکار!! داشته اند شکی نیست و در این سالهای زندان به خوبی شاهد این دست برخوردهای منتقدانه بوده ایم. اما سخن این است که رییس قوه قضاء باید “انتقاد و پرداخت هزینه” را برعهده سیاسیون می گذاشت و به وظایف خود طبق قانون اساسی عمل می کرد تا امروز که دیگر سرکوب ها انجام و همزمان غارت ها صورت گرفته و کار از کار گذشته، مدیران دولت قبل از شخص رییس دولت گرفته تا معاون اول و وزرا و مدیران میانی در صف متهمان نباشند.

از دیگر سو حال مجلس شورای اسلامی که باید در صف اول مبارزه با فساد و تک تک نمایندگان آن ملجأ گزارش های مردمی و نظارت موشکافانه باشد، وضعی اسفناک است. مکررا در همین جراید محافظه کار امروزی خبرهایی می خوانیم در مورد نقش برخی نمایندگان مجلس در پرونده های مشهور مفاسد مالی و احضار آنان به مراجع رسمی. البته چه می توان انتظار داشت از مجلسی که نه نمایانگر حضور و مشارکت سیاسی مردم بلکه سراسر بیانگر غیبت و قهر سیاسی ملت است. مجلسی که فساد را به امور حوزه خصوصی مردم منحصر می داند و مفهومی والا و ارزشی الهی همچون امر به معروف و نهی از منکر را که حسین بن علی (ع) بر سر عمل بدان جان داد، به امری ضد اخلاق و قانون بدل می کنند که تنها مشوه کننده وجهه اسلام و یادآور رویکردهای داعشی به دین است.

همچنان که برادر بزرگوارم و مبارز حق طلب پیش و پس از انقلاب اسلامی جناب آقای قدیانی اخیرا در بیانیه ای تاکید داشتند، یکی از اشتغالات مهم فعالان اجتماعی و دغدغه مندان منافع ملی و اصلاح امور می تواند پرداختن به این آفت بزرگ و مشارکت در جریان مبارزه با فساد باشد. تاکیدی که رهنمون اخیر جناب میرحسین موسوی نیز در سطح وسیع تری توجه افکار عمومی را به خود جلب ساخت.

البته، بسیار جای شعف است که می بینیم ریاست محترم جمهور جناب آقای دکتر حسن روحانی، شخصا در مسیر مبارزه با فساد وارد شده و معاون اول خویش را که از چهره های خوشنام اصلاح طلب هستند را مامور رسیدگی به این فریضه کرده اند. ایشان همچنین به درستی در همایش مبارزه با فساد با تاکید مکرر بر حضور مردم بیان داشتند: “مردم هم به صحنه بیایند… مردم بدانند اگر خودشان به صحنه نیایند و فداکاری نکنند، موقعیت ما در حد لازم و کافی بر امر مبارزه با فساد نخواهد بود چرا که ما نیازمند نظارت عامه هستیم و این ولایت را باید نسبت به هم اعمال کنیم پس اگر می‌خواهیم رحمت خدا شامل ما شود در این زمینه باید امر به معروف و نهی از منکر کنیم”.

واقعیت هم این است که مبارزه با فساد که همچون لقمه حرام که زندگی فردی را تباه می کند، زیست اجتماعی انسان را به نابودی و پلیدی می کشد، نیاز امروز جامعه ماست.

اینجانب از علما و مراجع دینی، اساتید دانشگاه ها و نخبگان کشور می خواهم براساس فرمایش امیرالمومنین علی (ع) که فرمود “خدا از علما پیمان گرفته است که در برابر شکم بارگی ستمگران و گرسنگی مظلومان، سکوت نکنند” در این مسیر پیش قدم شوند و نیز تاکید می کنم که مطالبه از ریاست محترم جمهور و کلیه مسئولان این است که راه ورود اقشار مختلف مردم را به عرصه مشارکت در مبارزه با فساد بگشایند تا انشاالله این بلای خانمان برانداز از ملت شریف ایران دور شود که نبی اکرم اسلام محمد مصطفی (ص) که این ایام مزین به سالروز تولد ایشان می باشد فرموده است:

“لتامرن بالمعروف و لتنهون عن المنکر او لیسلطن الله علیکم شرارکم فیدعوا خیارکم فلا یستجاب لهم”
مردم را به نیکی وادارید و از کار بد بازدارید و گرنه خداوند افراد بدکارتان را بر شما مسلط می گرداند آنگاه نیکانتان دعا می کنند و دیگر دعایشان مستجاب نمی شود.

محمد امین هادوی
دی ماه ۱۳۹۳ – زندان اوین