درسی از خلوت اختر برای سیاستمداران‎

چکیده : در سیاست ورزی متقیانه و مومنانه، خط قرمزها روشن است و سختی ها و مشکلات، راهزن آگاهی و دقت در عمل نمی شود. بوده اند کسانی که تحت شداید و فشارها یا تند شده اند یا منفعل. اما آنکه راهش را آگاهانه و مومنانه انتخاب کرده، این توفیق را دارد که با سلاح تقوا اگرچه از پی سال ها حصر سخن بگوید، اما استواری بر همان راهی که از ابتدا بر سر آن بوده را به رخ بکشد. ...

کلمه – علی بردبار:

چند روزی بیشتر از انتشار پیام میرحسین از حصر، که کاخ دروغ و ظلم را بر هم ریخت، نمی گذرد. پیامی کوتاه که دو گزاره اصلی داشت: اول اینکه او بر اساس همان باورهای پیشینش، نه برانداز که مدافع واقعی نظامی است که حاصل انقلاب اسلامی به شمار آمده و در آن مردم ولی نعمت مسئولانند. دوم اینکه این نظام براندازانی دارد که خط آنها در مسیر مفسدانی که دست در جیب مستضعفان جامعه کرده اند، پیدا می شود.

این پیام کوتاه ولوله ای به جان جامعه انداخت و به خصوص خواب خوش اقتدارگرایان را که ۹ دی را بره کشان اقتدارگرایی مردم ستیزشان می دانستند، برآشفت. همین طور این پیام اثر مهم دیگری داشت و آن جلب توجهات به سمت فساد ساختاری و سیستماتیکی است که انقلاب پابرهنگان را به مسلخ برد و از قضا اوج آن در دوره مدعیان دزدگیری و ساده زیستی اتفاق افتاد. رمز و راز این اقتدار و نفوذ کلام در چیست؟ چرا سیستمی که متکی به میلیاردها دلار تبلیغات و اعوان و انصار فراوان است و سال هاست داعیه مبارزه با فساد اقتصادی سر داده، توان چنین جلب توجهی به فساد را پیدا نمی کند و چگونه است که این پیام کوتاه از حصری بلند چنین به گوش ها می رسد و بر جان ها می نشیند، اما آن همه عکس و بیلبوردهای بزرگ و کلیپ ها و نورپردازی ها و به کار گرفتن سمفونی ها و همایش ها و رسانه های متعدد تصویری و غیره چنین اثری پیدا نمی کنند؟

پاسخ به این پرسش نیاز به کند و کاو زیادی ندارد، چرا که نگاهی ساده به تاریخ، نمونه های مشابه آن را پیش رویمان بازنمایی می کند. رمز این اقتدار همانی است که موسوی در پیام اخیر خود از آن به عنوان تقوا یاد کرد. همان چیزی که فقدان آن نزد بهتان زنندگان به موسوی و جنبش سبز، بارزترین صفاتشان شده است . تقوا، همان عنصری است که موسوی را به سوی سیاست ورزی مومنانه ای کشاند که در آن هدف، وسیله را؛ قدرت، دروغ را؛ رقابت، بهتان را؛ و نهایتا جاه طلبی های متوهمانه به نام قدرت طلبی در منطقه، چپاول مردم مستضعف کشور خود را توجیه نمی کند. سیاست ورزی متقیانه ریشه در اصالت دارد و ریشه در اسطوره این نوع سیاست مومنانه که حسین بن علی (ع) در عاشورا متجلی کرد.

رمز اسطوره شدن نهضت عاشورا، نه در تشنگی کاروان حسین و نه در مصائبی است که بر وی و خاندانش رفت. رمز مانایی حسین آن بود که به دور از رادیکالیسم کور، در همان آرامش عظیمش، تن به ذبح حقیقت پیش پای مصلحت های دو روزه دنیا نداد. حسین بن علی تنها یک خط قرمز روشن داشت و آن عدم بیعت با حاکمی نامشروع بود که مصداق فساد و دین ستیزی و فرعونیت در زمانه خود بود. حسین نه اصرار بر جنگ داشت و نه از ابتدا شعارهای تند و رادیکال سر داد. او به دعوت مردم رفت، و با مواجه شدن با خلف وعده مردم و پس گرفتن دعوت ها حاضر به بازگشت و یا حتی پذیرش تبعیدش به سرحدات شد. اما روی نقطه ای حاضر به معامله و مماشات نشد و آن نقطه، بیعت و تایید ظلم بود. اباعبدالله بر سر این شعار حداقلی، مقاومت حداکثری کرد و تا شهادت پیش رفت. آنچه چنین رفتاری را باعث می شود، آگاهی فرد به راهی که در آن قرار گرفته و به اندازه حرکت کردن اوست. در سیاست ورزی متقیانه و مومنانه، خط قرمزها روشن است و سختی ها و مشکلات، راهزن آگاهی و دقت در عمل نمی شود. بوده اند کسانی که تحت شداید و فشارها یا تند شده اند یا منفعل. اما آنکه راهش را آگاهانه و مومنانه انتخاب کرده، این توفیق را دارد که با سلاح تقوا اگرچه از پی سال ها حصر سخن بگوید، اما استواری بر همان راهی که از ابتدا بر سر آن بوده را به رخ بکشد. راز اقتدار میرحسین همین است. او بی ادعا و بی ادا، نستوه و استوار تنها یک “نه” گفته و چون به آن ایمان دارد، بر سر آن ایستاده تا به آنهایی که بیش از هرکسی لاف تقوا می زنند، یادآور شود که راز اقتدار نه در تبلیغات و پول و داغ و درفش، که در صداقت و ایمان است. آن زمان است که تجربه آزادگی توحید وار را از “لا” گرفته و جز به “الله” گردن کج نمی کند.

این شیوه همچنین درسی است برای سیاستمدارانی که طبعا از سیاست در پی کسب یا تغییر رفتار قدرتند. آنچه به رفتار میرحسین موسوی این همه قدرت نفوذ می بخشد، پرهیز از نوسان های اعتمادزدا در عین فروتنی در برابر حقیقت و پذیرش تغییراتی است که به شکلی قابل درک و غیر هیجانی و قابل پذیرش از آن صورتی غیر منجمد می سازد. در همین پیام دقت کنید که موسوی حتی از ادبیاتی که به آن تعلق خاطر دارد هرگز عدول نکرده و این پایداری بر اصول احترام هرکس، حتی کسانی که ممکن است به آن انتقادی داشته باشند را برمی انگیزد. چنین سیاستمداری برازنده آن است که به او اتکا شود و معتمد مردم قرار گیرد. او کم و سخت حرف می زند، اما آنقدر برای آن گفته های اندکش تامل و انگیزه و ایمان دارد که بر سر آن بایستد و کوتاه نیاید.