نظام جمهوری اسلامی، از گوهر عشقی تا صادق لاریجانی

چکیده :این مادر ستار است و آن صادق لاریجانی. صادق لاریجانی در برابر گوهر عشقی و جایگاهی که هرکدام از آنها در برابر یکدیگر دارند، نمایه مناسبی است برای بررسی آنچه بر سر "جمهوری اسلامی" توسط ضد اتقلاب آمده است....

کلمه- علی بردبار:‌ ۱۲ فروردین  روز جمهوری اسلامی نامیده می‌شود.  روز تشکیل نظامی که اصلی ترین پایه های شعاری و وعده هایش را بر نفی طاغوت، پایان خودکامگی، مبارزه با خویشاوندسالاری، حاکمیت ملت بر سرنوشت خود و در یک معنای وسیع تر، حرمت انسان گذاشته بود. در این بین مستضعفین در گفتمان انقلاب و نظام جمهوری اسلامی جایگاهی ویژه داشتند. قرار بود که دوره، دوره ی قدرتمندی محرومان در برابر کسانی باشد که با نگاه مالکانه و از بالا به مردم، حق ویژه برای خود قائلند. اینک این نظام چقدر با آن وعده ها و هدفگذاری اولیه اش نسبت دارد؟ پاسخ به این پرسش بحثی مفصل می طلبد، اما به اندازه ظرفیت های محدود یک یادداشت، گذری گذرا بر یک نشانه می کنیم، شاید تلنگری شود بر آنها که دغدغه آن “نظام” مقدس را دارند و از براندازی نرم آن توسط “ضد انقلاب” نگرانند.

این نشانه به دو چهره باز می گردد متعلق به دو پایگاه اجتماعی متفاوت. یکی از آنها مردی است روحانی، آقازاده، محافظه کار، بی نسبت با انقلاب، دارای خانواده ای در الیگارشی قدرت با چندین بازو که هر بازو به گوشه ای از قدرت دست یازیده، و این بازوها با کمک یکدیگر نه فقط قدرتمندند که از این موقعیت برای کسب ثروت به شهادت شواهدی مسلم، به زد و بندهای بزرگ مشغولند. نام او صادق لاریجانی است. او قاضی القضات این کشور اسلامی شده و افتخارش بالا بردن کم سابقه آمار اعدام هاست. او برای مخالفان و منتقدان مرتبا رجز می خواند و بدون سابقه ای روشن در انقلاب و تاسیس نظام جمهوری اسلامی، کاریکاتورگونه ژست انقلابی می گیرد. او در حالی که با اندک بهانه ای، خوی خشن و بی رافت معرفتی، رفتاری و تباری اش را با بازداشت و شکنجه و آزار متهمان به رخ می کشد و اتهام زنی های سنگین برای منتقدان و صدور احکام ناعادلانه برای آنها را وجهه همت نهاد تحت ریاستش ساخته است و حتی چند روز مرخصی نوروزی برای زندانیانی که با فرض گناهکار بودن، با انگیزه های شرافتمندانه تلاش مسالمت آمیز سیاسی داشته اند را برنمی تابد و نماد کاملی از دینی جهنمی در کسوت روحانی یی عبوس و زورگو شده است، بر بالاترین رده قضائی نظام تکیه زده است.

در مقابل این مقام حکومتی که مسئولیت گسترش عدالت را در آن نظام موعود جمهوری اسلامی بر عهده دارد، پیرزنی رنجور، زحمتکش، ستمدیده، ناشناس، بی هیچ خویش و قوم و آشنایی در “نظام”، همان “مستضعف” ارجمند سابق است. صورتی تکیده دارد و کلامی ساده و بی پیرایه. از دار دنیا هیچ ندارد و هیچ نخواسته جز آنکه مشخص شود تنها پسرش، که او هم محروم و مستضعفی دیگر بود، به چه گناهی و توسط چه کسانی کشته شد؟ نامش “گوهر عشقی” است. همان که بسیاری او را به نام “مادر ستار بهشتی” می شناسند.

امروز مادر ستار دادش را می خواهد و صادق لاریجانی رئیس دستگاهی است که باید داد او بستاند. اما اینک به جای دادخواهی از مادر پیر و مستضعف ستار، دستگاه های قضائی و امنیتی که دست در دست قاتلان پسر بی گناه آن پیرزن دارند، او و سایر خانواده اش را تحت فشارهی مختلف قرار می دهند. هرچند که این مادر با همه این نامهربانی ها به جای عصبیت و کینه توزی، تجربه رنج جانکاه از دست دادن فرزند را با هدف نگاهبانی از جان چهار سرباز هموطن دیگرش به قلم می آورد تا شاید با زبان رافت و عطوفت مادرانه اش، آنها را از شر خشونت تعصب و کینه ای دیگر نجات دهد. این مادر فرزند از دست داده و دادخواه، در امتداد همان شعارهای اصیل انقلاب ۵۷ است که قیام علیه دربار و هزار فامیل و طاغوت بود.

این مادر ستار است و آن صادق لاریجانی.

صادق لاریجانی در برابر گوهر عشقی و جایگاهی که هرکدام از آنها در برابر یکدیگر دارند، نمایه مناسبی است برای بررسی آنچه بر سر “جمهوری اسلامی” توسط ضد اتقلاب آمده است.

در این تصویر ساده و گویا مصادیق “براندازی” نیز معلومند تا مشخص شود آنها که در حصر و حبسند چه نسبتی با آن نظام مقدس دارند و حصربانان کجای این معادله اند.