مرزبان و مرز رها شده

چکیده :فیلم گروگان گیری سربازان مرزبان عزیز کشورمان توسط گروهک تروریستی جیش العدل را روی یوتیوب دیدم و بسیار متاثر شدم و به فکر فرو رفتم و بر اساس وظیفه ملی و دینی خود لازم دیدم مواردی را تاکید کنم....

سیّدحسین میردامادی:

فیلم گروگان گیری سربازان مرزبان عزیز کشورمان توسط گروهک تروریستی جیش العدل را روی یوتیوب دیدم و بسیار متاثر شدم و به فکر فرو رفتم و بر اساس وظیفه ملی و دینی خود لازم دیدم مواردی را تاکید کنم.

به لحاظ فنی جای بسی تعجب است که مرزبانان کشورمان در وسط کوه ودشت برهوت دوردست در یک چادر معمولی مستقر گردیده و از حداقل امکانات رفاهی وامنیتی برخوردار نبودند. در چنین شرائط دشوار روحی چگونه می توان انتظار داشت چند سرباز ساده با سطح پائینی از آموزش و تجهیزات و تسلیحات بتوانند از مرزهای کشور آن هم در منطقه حساس و پر خطر سیستان و بلوچستان محافظت کنند؟

حداقل دانش نظامی برای هر شهروندی که دوره خدمت سربازی را گذرانده است حکم می کند نیروهای نظامی بویژه یگان مرزبانی باید حتما از واحد پشتیبانی مجهزی برخوردار باشند.

پرسشهای جدیی که در اینجا مطرح می شود این است که این چادر در وسط کوه و دشت دور افتاده مرزی چه پشتیبانی داشته است؟ کدام پایگاه مرزی و کدام دیدبانی و کدام فرماندهی مرزبانی این چادر را پشتیبانی می کرده و در تماس مخابراتی بوده است؟ چرا کشوری که دارای برتری نظامی در منطقه است و برق موشکهایش قدرتهای جهانی را متحیر کرده باید در این نقطۀ مرزی حساس و پر خطر شرق کشور با چنین کاستیهائی مواجه باشد؟ و چراهای فراوان دیگر.

بارها و بارها شاهد بودیم که در مرزهای شرقی کشورمان اشرار و قاچاقچیان و گروهکهای تروریستی مزاحمتهایی برای شهروندان و عزیزان سپاه و نیروی انتظامی فراهم کرده اند و جنایات زیادی مرتکب شده اند از جنایت تاسوکی و دارزین گرفته تا شهادت سرداران رشیدی چون جواد محمد زاده و نورعلی شوشتری تا حمله به پاسگاه مرزی سراوان و به شهادت رساندن ۱۷ مامور شاغل در آن پاسگاه و بمب گذاری ها و حملات تروریستی فراوان دیگر همه و همه حکایت از آن دارد که نظام جمهوری اسلامی باید فکری اساسی برای این منطقه نا امن بنماید.

تجربه نشان داده است که راه حل خشونت در برابر خشونت، اعدام در برابر ترور و انفجار و بالعکس عملا نقطه پایانی بر بحران امنیتی ریشه دار شرق کشور نبوده است و عقلای کشور و رییس جمهور محترم دولت تدبیروامید، باید تدبیری جدی برای حل همیشگی این مشکل بیاندیشند.

فقر و تبعیض ریشه ناامنی

یکی از ریشه های اصلی ناامنی در هر جایی بویژه در شرق کشور و استان محروم سیستان و بلوچستان فقر و محرومیت کهنه منطقه است. استانی که غنی از منابع و مستعد سرمایه گذاری و تجارت و رونق اقتصادی و گردشگری است در ردیف محروم ترین استان‌های کشور قرار دارد. همین عامل فقر موجب رشد قاچاق و خلافکاری در منطقه می شود و عملاً بخش هایی از مردم که امکان امرار معاش از راه‌های مشروع و قانونی پیدا نمی کنند به همکاری با باندهای قاچاق و مافیای مواد مخدر و نیز گروهکهای تروریستی رو می آورند.

اگر امکان زندگی آسوده و امرار معاش برای همه شهروندان در استان سیستان و بلوچستان فراهم باشد و مردم بویژه در شهرهای ایرانشهر، سراوان، سرباز، خاش، چابهار، زابل و زاهدان بتوانند بر پایه امکانات فراهم آمده به اشتغالات قانونی بپردازند و لذت زندگی در آرامش و زیر سایه قانون و بر اساس صلح و آشتی را بچشند هرگز اسلحه به دست نمی گیرند و برای دستمزدی ناچیز امنیت خود و خانواده شان را به مخاطره نمی اندازند.

دولت باید به دور از پیش فرض های قدیمی ناکارآمد، نگاهی برابر به اقوام سیستانی و بلوچ داشته امکان رشد و فعالیت سیاسی و اجتماعی هر دو قوم را فراهم نماید و اجازه ندهند که هموطنان بلوچ و سیستانی خود را جدا از موزاییک ایران بدانند و با تکیه بر شکاف و تفرقه شیعه و سنی بحران امنیتی منطقه را دامن بزنند.

همچنین دولت و نهادهای امنیتی و انتظامی باید تلاش نمایند با سخنرانان مذهبی که به معتقدات شیعه و سنی اهانت می کنند، برخورد قاطع نموده و اجازه ندهند فضای درگیری و اختلاف افکنی شیعه و سنی که ریشه بسیاری از ناامنی های شرق کشور است، توسعه پیدا کند. هر منبری و سخنرانی که به ائمه شیعه و خلفای اهل سنت اهانت نماید و مقدسات و معتقدات این دو مذهب را مورد بی احترامی قرار بدهد یک اقدام علیه امنیت کشور انجام داده و باید دستگاه قضایی با او برخورد نماید.

پاکستان مأمن تروریستها

بی تردید نقش پاکستان این همسایه شرقی در رشد و گسترش نا امنی ها در مرزهای شرقی ایران غیر قابل انکار است. هرچند دولت پاکستان خود به بهانه این که در مناطق قبائلی بویژه بلوچستان پاکستان به مرکزیت کویته اقتداری ندارد و نظام و قوانین قبائلی آنجا را اداره می کند از خود سلب مسئولیت می نماید اما همچنان انگشت اتهام بسوی دولت پاکستان است که محل امنی برای تجمع تروریستها فراهم نموده است.

بی شک پاکستان بزرگترین تولید کننده و صادر کننده تروریست در انواع و اقسام آن در جهان است که از قضا هم پیمان و متحد نزدیک آمریکا یعنی سردمدار مبارزه با تروریسم نیز هست.

پاکستان باید با هشدار جدی بخود بیاید و دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران از احضار سفیر پاکستان چند گام جلوتر رفته و اجازه ندهد پاکستان به بهانه های بی اساس و غیر منطقی محلی برای پرورش و اختفای اشرار و تروریستهای سلفی درست در کنار کشورمان شود و با توضیحاتی غیر منطبق بر پروتکل ها و قوانین و تعهدات بین المللی اززیر بارمسئولیت شانه خالی کنـد .

شاید مناسب باشد یکبار برای همیشه وزرای کشور ایران و پاکستان ساز و کار درست حفاظت فیزیکی از مرزهای دو کشور را تعیین و عملیاتی نمایند و با این کار عملاً مانع بخش عمده ای از تردد اشرار قاچاقچی و تروریست ها بشوند. در کنار اینها احداث برجک های مرزبانی و دژ مستحکم و غیر قابل نفوذ مشترک بین دو کشورایران وپاکستان در طول مرز شرقی همراه با موانع سیم خاردار و حفر موانع نیز می تواند مرز شرقی ما را ایمن سازد.

فن آوری جدید ارتباطات بویژه دوربین های نظارت می تواند جایگزین عوامل انسانی کلاسیک بشود آنچنانکه در دنیا این روش بسیار متداول است و در مجموع هم دقیقتر و هم مقرون به صرفه تر است.

امنیت مردمی، امنیت پایدار

اگر قاطبه مردم منطقه سیستان و بلوچستان با حاکمیت همدل باشند و تک تک شهروندان احساس کنند همه در یک منفعت مشترک نیاز به امنیت دارند و امنیت شهروندان و نهادهای حاکمیتی به هم متصل و پیوسته است؛ در نتیجه امنیت، مبتنی بر خواست و ارادۀ مشترک مردم و حاکمیت شکل می گیرد و عملاً مردم و حاکمیت خود را سوار بر یک کشتی می بینند که همه سر نشینان این کشتی امنیتشان به یکدیگر وابسته است؛ در نهایت می توان فهم مشترکی از امنیت مردمی به مثابه امنیتی پایدار پیدا کرد.

از سوی دیگر به دلیل بافت قومی و قبیله ای استان، دولت می تواند با کمک رؤسای قبایل در امنیت مرزها از ایشان کمک بگیرد. دولت بویژه ارگانهای نظامی و انتظامی باید قبائل شیعه و سنی را در راستای تامین امنیت منطقه به رسمیت بشناسند و از ایشان کمک بخواهند و به ریش سفیدان و مولوی های منطقه نقش محوری واگذار نمایند.

کوتاه سخن اینکه امنیت وقتی تبدیل به یک ملک مشاع در میان توده های مردم و حاکمیت بشود، عملاً همه باید برای تامین آن به یکدیگر کمک کنند و این مهم در منطقه حساس سیستان و بلوچستان میسر نمی شود جز با تشریک مساعی و همدلی میان مسئولان نظام و مردم شریف این دیار.