این همه جنجال چرا؟

چکیده :اگر رياست قوه قضاييه براي چند دقيقه با آنها ملاقات مي كرد و حرفهاي مادري كه فرزندش را در زندان از دست داده، گوش مي داد؛ چه لزومي داشت كه اين ملاقات صورت بگيرد؟...

محمدتقی فاضل میبدی:

نمیدانم ملاقاتی که خانم کاترین اشتون با دو یا سه نفر از زنان کشورمان داشت از لحاظ پروتکل سیاسی تا چه میزان کار درست و یا کار نادرستی بود. نویسنده این سطور درمقام رد یا تایید این ملاقات نیست. در این جا نظر وزارت خارجه باید موردتوجه قرارگیرد؛ که آیا این کار جنبه دیپلماتیک دارد و یا خلاف آن است؟ اما جنجال هایی که در پس این ملاقات محدود، ازسوی عده ای برخاست و سوژ ه ای را برخی برای مبارزه با دولت و سیاست خارجی، که در حال مذاکره با غرب می باشد، پیدا کردند از چند جهت قابل توجه است:

١- ملاقات نماینده خارجی اتحادیه اروپا، خانم اشتون، باکسانی که بر این باورند نسبت به حقوق او جفایی صورت گرفته و دستگاه های مربوطه پاسخ آنان را ندادند، چه آسیبی به نظام وارد می کند؟ و یا اگر صورت نمی گرفت چه منافعی داشت؟ اگر ریاست محترم قوه قضاییه برای یک بار و برای چند دقیقه با آنها ملاقات می کرد و حرفهای مادری که فرزندش را در زندان از دست داده ، گوش می داد و به خواسته هایش رسیدگی می شد، چه لزومی داشت که این ملاقات صورت بگیرد؟ فرض کنید اگرهمسر ویا مادران هر یک از ما یا شما جای او بودند چه می کردند؟ و به کجا پناه می بردند؟ جالب این که در منابع روایی و فقهی ما آمده است کسی که بر مسند قضا نشست، نخست باید به زندان ها سر بزند تا بی گناهی در زندان نباشد؛ چر اکه زندان یک نوع عذاب است چه رسد به این که کسی در زندان ازدنیا رفته باشد.

براین باورم که این خانواده ها نه با اسلام دشمنی دارند ونه با نظام؛ اما ممکن است عملکرد ناروا به این نتایج ناگوار بیانجامد.

٢- وزارت خارجه برای خارج ساختن ایران از انزوای جهانی و رفع تحریم ها گام های بزرگی برداشته است و در این راه اگر پیروزی نصیب گردد؛ به حساب این حزب و آن گروه نیست، بلکه به حساب تدبیر دولت و یکپارچگی ملت ایران است. دعوت خانم اشتون به ایران و مذاکره با هیت همراه و دفاع آنان از حقوق این ملت، ازگام های موثر این دولت است. حال چرا عده ای معدود و به دنبال آن برخی مقامات، بابهانه ای کوچک و به جای دست مریزاد، به خاطر یک ملاقات بی اهمیت، این همه جنجال آفریده اند؟ اگر می خواهند با دولت فعلی به عنوان یک جریان سیاسی مبازه کنند، راه این چنین نیست. با این شیوه منافع ملی و اصل نظام را نشانه می روند. ادبیاتی که در مجلس شورای اسلامی یک مقام مسول خارجی را عجوزه خطاب می کند و یا در شهر به حساب و به عنوان شهرداری بیلبوردهای موهن رانصب می نمایند، چه نتیجه ای درپی خواهد داشت؟ احضار وزرای محترم اطلاعات وخارجه ، هر چند حق مجلس است، اما در مذاکرات پیش رو، که هنوز در آغاز راهیم، چه تاثیری خواهد داشت؟

اگر بحث انتقاد از دولت است برخی اصلاح طلبان نیز به برخی انتصابات این دولت انتقاد دارند، اما انتقاد از دولت راه دارد که نباید تنها منافع گروهی خاص رالحاظ کرد. آیا آقایان اندیشیده اند که این اقتصاد بیمار و این تورم نابجا و در نتیجه این همه فساد و اعتیاد، مولود کدام تدبیری است؟ آن هم درکشوری که دارای منابع سرشار طبیعی و انسانی است؟ آیا آقایان می دانند که میلیونها انسان در این کشور زیر خط فقر زندگی می کنند؟ و میلیونها جوان، بیکار و بی هویت و سرگردانند و هزاران جوان به انسوی مرزها رفته و سر در گریبان و نگرانند ؟ چرا در این موارد فریادی ازحلقومی بر نمی آید ؟ یکی از راههای حل نجات اقتصاد کشور حل سیاست گره خورده خارجی است و این بی تدبیری ها و جنجال آفرینی ها و جنگیدن ها، سیاست خارجی ما را و در پی آن اقتصاد ما را هدف می گیرد. نقد علمی و اخلاقی کردن حق هرانسانی است، اما هر از چند گاهی عده ای را به خیابان کشاندن و بر در سفارتخانه ای فریاد کشیدن و بزرگان علمی و سیاسی را درانزوا نشاندن، به دور از اخلاق و مبارزه سیاسی است. حمله به سفارت انگلیس، که برخی از کسان و برخی از همین جراید در دو سال قبل برای آن سوت کشیدند و کف زدند، چه سودی برای کشور داشت؟ و عاقبت کار را به کجا رسانید؟ مشکل بزرگتر این است که این کارها به نام دین صورت می گیرد. آدمی به یاد شعر فردوسی می افتد که : زیان کسان ازپی سود خویش / بجویند و دین اندر آرند پیش.

ای کاش پای هر جریانی آیه ای نمی خو اندند و حدیثی برای آن قربانی نمی کردند.

٣- امروز در غالب کشورهای دنیا نقض حقوق بشر صورت می گیرد، اماچرا همواره باید نظام جمهوری اسلامی ایران هدف قرار بگیرد؟ چرا تدبیری صورت نمی گیرد تا این بهانه ازدست آنان گرفته شود. ما اگر با برخی کشورها، ازجمله آمریکا، درتقابل هستیم، ولی سر ناسازگاری با دبیر کل سازمان ملل چندان بسود ما نیست. پیام قرآن کریم “والله یدعواالی دارالسلام”است. شعار ما و برخورد ما با تمام شهروندان ایرانی باید از سر صلح ودوستی باشد. حقوق شهروندی فرق و مذاهب را نمی شناسد. الگوی نظام سیاسی پیامبر در مدینه این بود که تمام مذاهب را درکنارهم دید و در روزهای نخست پیمان نامه نوشت و همه را در حقوق شهروندی سهیم دانست. براساس آنچه در قانون اساسی آمده تمام أحاد ملت در برابر حق و قانون مساوی هستند؛ مسلمان و غیر مسلمان ندارد. باید کسانی که ما را به نقض حقوق بشر متهم می کنند، پاسخ قانع کننده داد. تا در این راستا وزارت خارجه ما در کار خود به پیروزی دست یابد. خلاصه آنکه جنجال و شعار و قهر با دنیا، آینده روشنی باقی نمی گذارد.

منبع: جرس

توضیح: این یادداشت، پیش از این در روزنامه آرمان امروز، با حذف بخشی از متن، منتشر شده است.