بندبازی ضرغامی در برابر دولت

چکیده :مقایسه رفتاری که صدا و سیما با برخی نمایندگان مخالف سیاست هسته ای در مجلس ششم داشت یا یادآوری توهین های متعددی که در این رسانه به منتقدان می شود و مثلا در همین روزهای گذشته افرادی از اعضای دولت مهندس موسوی در نهایت ناجوانمردی و در زمان حصر نخست وزیر موفق دوران جنگ، به او یکجانبه می تازند، با این نامه همدلانه خالی از لطف نیست. منتقدانی که یک به یک پیش بینی های آنها درباره 8 سال سیاه در کشور به اثبات رسید اما سهم آنها از صدا و سیما فتنه گر خواندن و توهین شنیدن بود و از قوه قاهره حکومت، حصر و حبس....

کلمه- سیدمسیحا موسوی: جبهه گیری صدا و سیما در برابر دولت چیزی نیست که غیر قابل کتمان باشد. همان زمان که حسن روحانی در ایام تبلیغات انتخاباتی در برابر عابدینی، مجری صاحب گرایش فاحش سیاسی صدا و سیما وارد چالش شد، مشخص بود که در بین همه کاندیداهای ریاست جمهوری آن کسی که از سیاست های مطلوب این نهاد غیر پاسخگو و خودمحور دورتر است، هموست. خب نتیجه هم چنان شد که همگان دانند و چالش بین دولت و صدا و سیما هم از همان ابتدا در مقاطعی عمومی شد، هرچند انتظار می رفت که دولت تا زمانی که حدقل یک سال از دوره فعالیتش بگذرد از این تهاجمات در امان باشد.

در این مسیر البته گاهی عزت الله ضرغامی ناگزیر به بندبازی های خاصی می شود. نمونه اش نامه چند روز پیش این سردار به تعدادی از نمایندگان مجلس است که خواهان فرصت از صدا و سیما برای نقد توافقنامه ژنو شده بودند. او در این نامه با “مهم و مستدل” خواندن مدعای ۱۹ نماینده نزدیک به طیف جبهه پایداری، با ادبیاتی که هم همدلی خود را با موضع آن نمایندگان همسو با خود روشن کرده باشد و هم به خیال خود منتی بر سر دولت گذاسته باشد، از پذیرش درخواست آنها عذرخواهی کرد.

در این رابطه مقایسه رفتاری که صدا و سیما با برخی نمایندگان مخالف سیاست هسته ای در مجلس ششم داشت یا یادآوری توهین های متعددی که در این رسانه به منتقدان می شود و مثلا در همین روزهای گذشته افرادی از اعضای دولت مهندس موسوی در نهایت ناجوانمردی و در زمان حصر نخست وزیر موفق دوران جنگ، به او یکجانبه می تازند، با این نامه همدلانه خالی از لطف نیست. منتقدانی که یک به یک پیش بینی های آنها درباره ۸ سال سیاه در کشور به اثبات رسید اما سهم آنها از صدا و سیما فتنه گر خواندن و توهین شنیدن بود و از قوه قاهره حکومت، حصر و حبس.

باید به یاد آورد زمانی که برخی اصلاح طلبان در آستانه انتقال پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت ملی، خواستار نقد روند موجود بودند، اما در نطفه خفته شدند و در حالی که هر روز در برنامه های مختلف صدا و سیما منکوب می شدند، هیچ کدام از درخواست های پاسخ آنها مستدل و مهم شمرده نمی شد.

واقعیت آن است که یکی از ویژگی های جریان اقتدارگرا، زورگویی در عین مظلوم نمایی است. اما ژست مظلومانه گرفتن جریانی که ثروت و اطلاعات و اسلحه را یکجا در اختیار دارد، با همه مضحک بودنش با کمک ابزاری چون صدا و سیما کلید می خورد. اما این همه هدف نوشتن چنین نامه ای نیست. ضرغامی با این نامه خواسته هم تصویری مظلوم از چهرهایی چون روح الله حسینیان و مهدی کوچک زاده و حمید رسائی بسازد که حداقل در رانت تریبون داشتن و دریدن مرزهای نجابت و انصاف کم رقیبند، هم منتی بر سر دولت بگذارد و نامه را به دولت بفروشد و هم با بازی با کلمات نشان دهد که او هم با سیاست دولت مخالف است، اما “در این مقطع زمانی” فعلا باید تصویر دولت را خیلی با دقت مخدوش کرد و از تندروترین نیروهای سیاسی کشور چهره مظلوم ساخت.

البته کاش هر دیدگاه منتقدانه ای در صدا و سیما درباره هر موضوعی قابلیت پخش داشته باشد و از جمله همین ۱۹ نفر بتوانند نقد خود به توافقنامه ژنو را مطرح کنند، اما ای کاش های دیگری هم در کنارش هست. کاش آقای ضرغامی نامه ای هم بنویسد به همه کسانی که سال ها رنج تخریب و حبس و تهدید را به جان خریدند تا در برابر سیاست کاغذ پاره خواندن قطعنامه ها، نقد خود را مطرح کنند، اما از جعبه تلویزیون ضرغامی جز صدای تحقیر و تحریف مواضع آنها و آمریکایی خواندنشان شنیده نشد و در این نامه حداقل بابت این همه ناجوانمردی اش عذرخواهی کند. کاش به خیل کسانی که سال ها بی محابا مورد اتهام زنی این رسانه قرار گرفته اند هم چنین نامه همدلانه ای بنویسد.

اما این اتفاق نخواهد افتاد چون آقای ضرغامی با بندبازی می خواهد کار خود را در برابر دولت پیش ببرد. کاری که پیش از این به قول مصطفی تاجزاده، علی لاریجانی در سال آخر صدارتش بر صدا و سیما کرد. یکی دو سال آخر، زمان اوج خود شیرینی رئیسی است که باید فکر آینده اش در مصادر دیگر قدرت باشد. در این راه چه مسیری بهتر از زدن دولت از موضع اقتدارگرایان که نهایتا بی اجر نخواهد ماند؟