آنچه از ۲۵ خرداد آموختم

چکیده :​اما غم و اندوه نمی گذارد برای مدت طولانی در آن خاطره ها بمانم. می دانم که انقلابم را دزدیده اند؛ همه آنها که رنگارنگی رنگین کمان مان را بر نتافتند: یکی به نام خلق، دیگری به نام ایمان؛ یکی با وارونه نویسی انقلاب، دیگری با نسبت دادنش به اراده قدرت های بیگانه؛ یکی با محو واقعیت های گذشته، دیگری با افسانه پردازی هایی که آئینه کینه های دیرینه است....

سیدکاظم قمی:

این روزها که گاه و بیگاه صدای سرودهای انقلاب اسلامی بهمن ۵۷ به گوشم می خورد، غمی بزرگ سراسر وجودم را در بر می گیرد. در آنی، به سی و پنج سال پیش باز می گردم و خود را در خیابان آزادی، در کنار میلیون های ایرانی دیگر، با باورهای گوناگون، همراه می بینم. بی واهمه از گلوله هایی که ممکن است بر قلب هامان بنشیند، در صفوفی منظم، به شعارهای دسته هایی که پیش از ما به راه افتاده اند، پاسخ می گوییم. شعارها گوناگونند. یک شعار اما، راحت تر از همه بر زبان مان جاری می شود: استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی.

​اما غم و اندوه نمی گذارد برای مدت طولانی در آن خاطره ها بمانم. می دانم که انقلابم را دزدیده اند؛ همه آنها که رنگارنگی رنگین کمان مان را بر نتافتند: یکی به نام خلق، دیگری به نام ایمان؛ یکی با وارونه نویسی انقلاب، دیگری با نسبت دادنش به اراده قدرت های بیگانه؛ یکی با محو واقعیت های گذشته، دیگری با افسانه پردازی هایی که آئینه کینه های دیرینه است.

​من، یک بار دیگر نیز، و این بار شکوهمندتر و آگاه تر، در همین خیابان آزادی، در میان رنگ های گوناگون رنگین کمانی که سال ها بود گمش کرده بودم، برای پس گرفتن انقلابم، فریاد «رأی من کجاست؟» سر دادم، آن هم در سکوت. نه کسی ادعای رهبری ام را کرد و نه مصلحت اندیشان را اعتنا کردم، و این بار، به صدای هیچ بلندگویی که ادعای نمایندگی من را می کرد، گوش ندادم، جز یک بلندگوی دستی، که صدای خودم را به خودم منتقل می کرد، و احترام و وفاداری اش را به یکایک رنگ های رنگین کمان، اعلام می کرد و خود را فرزند کوچک این ملت خواند و چهار سال است که به عنوان همراهی استوار قدم، به اثبات رساند. او، همسرش و شیخ شجاع ما، اینک دربندند، و من هیچ توجیهی برای حضور دوباره در آن خیابانی که از حضورشان تهی است نمی یابم. هر که می خواهد می تواند برود. دست خدا به همراهش. اما من در ۲۵ خرداد سال ۸۸ یاد گرفته ام که حقی دارم؛ و به خود حق می دهم که به مقاومت پاهایم در نرفتن، احترام بگذارم.