مناظره عوام فریبانه

چکیده :چه كسي مي‌پذيرد كه عنان مهم‌ترين رويداد نظامي را به دست مدعياني بسپارد كه در خوشبينانه‌ترين شكل ممكن اگر قصد خيانت نداشته باشند، هدفي جز عوامفريبي ندارند....

جاوید قربان اوغلی

علی‌الظاهر «مبارزطلبی» از طریق دعوت به مناظره، روش جدید اصولگرایانی است که هنوز خماری شکست ۲۴ خرداد از سرشان بیرون نرفته است. پس از حماسه سیاسی ملت در انتخابات ریاست‌جمهوری، احمدی‌نژاد نخستین بار در واکنش به گزارش ۱۰۰ روزه دولت تدبیر و امید و افشای بخشی (تاکید می‌کنم تنها بخشی) از واقعیت‌های شرایط سیاسی، اقتصادی و بین‌المللی کشور که روحانی وارث آن از سلف خود بود، مطرح شد.

احمدی‌نژاد در نامه‌یی سرگشاده به روحانی با اشاره به «انتساب عناوین غیرمنصفانه و بی‌پایه» به دولت‌های نهم و دهم از رییس دولت یازدهم دعوت کرد تا «در فضایی کاملا دوستانه و صمیمانه، در مناظره‌یی صریح، اصولی و روشنگر در منظر افکار عمومی ابهامات را رفع کند و حقایق ناب را آن طور که هست مورد تصدیق و تاکید قرار داده شود تا به زعم وی «از فرصت برداشتن گام‌های بلند و استوار در مسیر رو به جلوی کشور دریغ نشود» طرفه آنکه مبدع و مبتکر دعوت روحانی به مناظره از سوی کسی بود که منصف‌ترین متحدین وی نیز روش او در مناظره‌های انتخابات سال ۸۸ را به چالش کشیده و از هتک حرمت و «انتساب اتهام‌های غیرمنصفانه و بی‌پایه» به رقبا، نزدیک‌ترین یاران رهبری و شاخص‌ترین خدمتگزاران کشور از سوی احمدی‌نژاد انتقاد کردند.

اکنون پس از آنکه روحانی از موفقیت‌های دولت خود در عرصه روابط خارجی و علی‌الخصوص پرونده هسته‌یی سخن گفته و «منتقدان توافق هسته‌یی ژنو را یک عده معدود و کم‌سواد خواند» اصولگرایان بار دیگر او را به مناظره دعوت کرده‌اند تا به سخنان او در جمع اساتید دانشگاه در روز ۱۵ بهمن پاسخ دهند.

روحانی در آن سخنرانی ضمن گلایه از از دانشگاهیان «که چرا نظر خود درباره این توافق را علنی اعلام نمی‌کنند» از استادان دانشگاه خواست محاسبه‌گری و ترس را کنار بگذارند و به جای نوشتن نامه خصوصی برای او «شهامت سقراط‌‌‌وار» داشته باشند و دیدگاه‌های خود را علنی مطرح کنند، شهامت داشته باشند. سخنان یا بهتر بگوییم گلایه روحانی از نخبگان دانشگاهی برای ورود علنی به میدان و طرح دیدگاه‌های خود به صورت علنی به جای نگارش نامه به رییس‌جمهور، در شرایطی مطرح شد که عناصر شاخص جریان‌های مختلف اصولگرا در مجلس بارها از عدم توازن «داده‌ها و ستانده‌ها» در توافق ژنو سخن گفته و طرح «نظارت بر تیم مذاکره‌کننده هسته‌یی» را به زعم خود به عنوان راه‌حلی برای جلوگیری از دست دادن دستاورد‌های هسته‌یی کشور ارائه کردند.

تردید نباید کرد که «مناظره» روشی کارآمد برای روشنگری به خصوص در مسائلی است که مردم برای قضاوت نیازمند شنیدن حقایق از سوی کارگزاران نظام و منتقدان و مدعیان هستند. در نظام‌های دموکراتیک احزاب نیرومند که نمایندگان واقعی «اپوزیسیون» بوده و دارای فراکسیون قدرتمند در مجالس ملی بوده و در برخی نظام‌های سیاسی «دولت سایه» را تشکیل می‌دهند، در فضایی کاملا شفاف به طرح دیدگاه‌های مخالفان در موضوعات مختلف می‌پردازند. روشن است که این روش کاملا با ادعای «اقلیت کوچک»ی که از منطق مخالفت فقط «صدای بلند و غوغاسالار» و نشریات با تیراژ چند هزار را یدک می‌کشند، مغایرت دارد. مناظره روشی کارآمد است مشروط بر آنکه: اولا: باید سطح دو طرف مناظره‌کننده با هم تناسب داشته باشد.

هیچ عقل سلیمی نمی‌پذیرد که رییس‌جمهور یا وزیرخارجه را رودرروی کسی به مناظره بنشیند که هنری جز حرف‌های تکراری، عوام فریبانه که مردم نتایج مملوس آن را امروز با گوشت و پوست خود احساس می‌کنند، ندارد. شایسته است رسانه ملی فضایی را ایجاد کند که همچون مناظره‌های انتخابات ریاست‌جمهوری ۹۲ و با اولویت حفظ اسرار و منافع نظام در مذاکرات هسته‌یی، نمایندگان دولت و مدعیان در سطحی برابر رو در روی هم نشسته و افکار عمومی را در معرض قضاوت قرار دهند. مردم کارآمدی مناظره را در فضای انتخابات ۹۲ کاملا مشاهده کرده و با رای خود به روش احسن رای دادند. ثانیا: موضوع مناظره نیز از مسائلی است که نمی‌توان از آن غفلت کرد. دعوت به مناظره در موضوع هسته‌یی در مقطع کنونی، به مثابه دعوت به مناظره با فرمانده ارشد در بحبوحه یکی از سنگین‌ترین عملیات جبهه جنگ است.

چه کسی می‌پذیرد که عنان مهم‌ترین رویداد نظامی را به دست مدعیانی بسپارد که در خوشبینانه‌ترین شکل ممکن اگر قصد خیانت نداشته باشند، هدفی جز عوامفریبی ندارند. در موضوع هسته‌یی گلایه روحانی از طرح بحث توسط عده‌یی کم‌سواد و دعوت از دانشگاهیان برای ورود به میدان و طرح نظرات خود، پاسخی از سر ناچاری و اکراه به خیل مدعیانی است که در چند ماه گذشته برای سرپوش گذاشتن بر سیاست‌های هشت سال گذشته و سیاه‌نمایی در دستاوردهای بزرگ چند ماه گذشته از هیچ روشی، اعم از نقد ناجوانمردانه در تریبون مجلس، نماز‌های جمعه، مساجد و منابر و چاپ و انتشار کتاب، درج مقالات در نشریات و فضای مجازی فرو گذار نکردند. ثالثا: اگر مردم معیار اصلی قضاوت در مورد سیاست‌ها باشند، رای آنان به روحانی و روی‌گردانی از سیاست‌های مدعیان هشت سال گذشته خود بزرگ‌ترین شاخص بر سنجش عملکرد هسته‌یی قبل و بعد از ۲۴ خرداد ۹۲ است. قبلا گفته‌ام و بر این باورم که مردم در انتخابات اخیر به رویکرد روحانی در سیاست خارجی و این منطق که باید در کنار «چرخش سانتریفوژها، چرخ‌های اقتصاد کشور» نیز بگردد، رای دادند.

منبع: اعتماد