به کدام گناه

چکیده :و تاریخ ما را و داستان هایمان را در لابلای صفحات خود پنهان می کند تا روزی که بنی آدم در همین سرزمین آن را ورق بزنند و با تعجب بگویند ای کاش ما آن روز بودیم و صدای اعتراضمان را با دیدن این همه حق کشی بلند می کردیم و با تعجب بگویند اگر برای رهبری در زندان های رژیم پهلوی هر روز انفرادی ده روز به حساب می آمده است، چگونه در زندان رژیم اسلامی مردان و زنان و جوانانی بی گناه روزها، ماه ها و بلکه سال هایی از عمرشان را در شکنجه گاه انفرادی گذراندند؟...

کلمه- فخرالسادات محتشمی پور:

آقای میردامادی آمده مرخصی. این خبر مانند سایر خبرهای مشابه شادی آفرین است. قبلا که صحبتی از نرمش قهرمانانه نبود شادی بیشتر در خانه های ما را می زد اما درست بعد از انتخاب آقای روحانی توسط مردمی که دلشان می خواست رای هایشان خوانده شود و دلشان می خواست کشورشان روی نشاط و نیز تدبیر و امید را ببیند و افراطیون به نفع اعتدالیون خانه نشین شوند و استراحت کنند پس از ۴ سال تلاش نفس گیر و ماراتن برای به سقوط و قهقهرا کشاندن ملک و میهن، وضعیت زندانیان سیاسی و به ویژه زندانی خاص جمهوری اسلامی بدتر شده و دهن کجی ها بیشتر شده و اگر وزارت اطلاعات با مدیریت جدید کمی خودش را جمع و جور کرده که مورد خطاب و عتاب قرار نگیرد، در عوض سپاه که تنها باید به رهبری پاسخ گو باشد، دست و پایش را بیش از پیش دراز کرده بر زندگی خصوصی مردم و دارد سعی می کند جای خالی اطلاعات را هم پر کند که خدای ناکرده چیزی عوض نشود طبق وعده ای که به ما داده بودند در خفا و علن! و بعد از نرمش قهرمانانه همان امکانات حداقلی هم از زندانی سیاسی دریغ شد و این است که خبر آزادی ها که در آستانه اعیاد پیشین مطرح شده بود و بعد تکذیب شد که مبادا دلی و دل هایی شاد شود، برایمان غیرمنتظره است و خبر مرخصی ها بیش از پیش دلشادمان می کند و ملاقات های حضوری می شود وعده های بزرگ و …

هر کدام از عزیزان که از بند می رهند، دلخوشی ها رنگ می یابند و هر مرخصی نسیمی است که کمی آلودگی های محیطی را از زندگی خانواده های زندانیان سیاسی دور می کند اما حیف که نسیم می وزد و تمام می شود و آلودگی ها برمی گردند و جاخوش می کنند در آشیانه های کوچک خوشبختی ما!

این سال های ما در رنج و عسرت و تنگی و فشار گذشت و آن که باید پدری کند، یا ندید یا دید و روی برگرداند. ما به خدایمان پناه بردیم و می بریم اما سوال هایمان باقی مانده و خواهد ماند. سوالاتی که فردا فرزندانمان و فرزندان فرزندانمان تکرار خواهند کرد؟ براستی به چه جرمی؟!

و تاریخ ما را و داستان هایمان را در لابلای صفحات خود پنهان می کند تا روزی که بنی آدم در همین سرزمین آن را ورق بزنند و با تعجب بگویند ای کاش ما آن روز بودیم و صدای اعتراضمان را با دیدن این همه حق کشی بلند می کردیم و با تعجب بگویند اگر برای رهبری در زندان های رژیم پهلوی هر روز انفرادی ده روز به حساب می آمده است، چگونه در زندان رژیم اسلامی مردان و زنان و جوانانی بی گناه روزها، ماه ها و بلکه سال هایی از عمرشان را در شکنجه گاه انفرادی گذراندند؟ و با تعجب بگویند چگونه چون سید مصطفی تاجزاده ای نزدیک سه سال و نیم در انفرادی و حصر در زندان و محروم از دیدار نزدیک ترین عزیزانش ماند و بیش از سه سال روزه دار ماند و آن کس که مصطفی چون فرزندش بود نه تنها احوالی ازاو در سخت ترین ایامی که بر او گذشت نپرسید بلکه صدای استغاثه خانواده او را هم که در همه سال های پس از کودتا مورد ستم مضاعف قرار گرفتند، نشنید؟!

و انگشت به دندان بخایند و بگویند: عجبا! در آن دوران نقد منصفانه و دلسوزی ناقدانه و تحلیل عالمانه جرم بوده و مجازاتی این گونه غیرانسانی داشته است؟! و بگویند: چه خوب که آن دوران گذشت و چه خوب که ما نبودیم که سکوت کنیم وشریک ظلم ظالمان شویم.

و بگویند …