فتنه‌ی کربلا!

چکیده :واقعه‌ی کربلا، فتنه اگر بود فتنه‌ی تحريف «اسلامِ عدالت» به سودِ «اسلامِ قدرت» بود. جنگ فرزندِ رسول خدا با مدعيان نمایندگىِ خدا بود. جنگ امام مسلمین با ولی امر مسلمین بود و لشگری که مقابل حسین‌بن‌علی ایستاد براساس تکلیف شرعی با حسین جنگید! امام سجاد، بازمانده واقعه كربلا بعدها روايت كرد كه “کلٌ یتقربون الی الله بدم الحسين” مسلمانانِ مهاجم، هر یک با ریختن خون حسين به دنبال نزدیکی بيشتر به خدا بودند....

کلمه- محمدجواد اکبرین:

همواره کربلا را از نگاه امام حسین علیه السلام و پیروان و محبانش خوانده اند، حکومتِ ما نیز همواره از عقیده و محبت هواداران خود به امام حسین بهره برده و خود را شبیه ترین کسان به مظلومان واقعه کربلا دانسته و مخالفانش را یزیدى خوانده است.

این تصویر و تصور چقدر مستند تاریخى دارد؟ کربلا را باید از چشم مخالفان رفتار امام حسین نیز دید و خواند تا دریافت که «آگاهى کاذب» با هیئت هاى مذهبى ما چه کرده است!

خلاصه‌ی مهمترین دلائل کسانى که ایستادگى در برابر بیعت با یزیدبن معاویه را فتنه و در نتیجه واقعه کربلا را فتنه مى دانند و در آثارشان به تفصیل آمده به این شرح است:

١) در آیه ۵٩ سوره نساء آمده است که هر نزاع و اختلافى را به خدا و پیامبرش ارجاع دهید؛ بنا بر آیه ٧ سوره آل عمران، نیز برداشت فردى از قرآن، زمینه ساز فتنه است و مراد از آیات “متشابه” قرآن را فقط پیامبر مى داند.

٢) در نزاع میان معترض و حاکم نیز باید به سخن پیامبر مراجعه کرد؛ در روایات وارده از پیامبر هم آمده است که در برابر حاکم باید خاضع بود و نباید سرکشى کرد. از جمله روایات وارده از پیامبر این است که: «من رأى من أمیره شیئًا یکرهه فلیصبر» هر کس از فرمانروایش جبر و زور مى بیند صبورى کند. در روایتى دیگر آمده است: «إنَّکم ستلقون بعدی أثره، فاصبروا حتى تلقونی على الحوض» بنا بر این نقل، پیامبر از امت خود خواسته تا در برابر حکومت هاى خودکامه اى که پس از او بر سرنوشت شان مسلط خواهند شد، صبورى کنند تا در بهشت به پیامبر برسند؛ “عمرو العاص” مشاور بزرگ حکومت أموى نیز گفته که از پیامبر شنیده است: حاکم اگر درست عمل کند دو ثواب مى برد و اگر خطا کند یک ثواب! “معاویه بن ابى سفیان” نیز بنا بر همین آموزه ها به این نتیجه رسیده بود که: “ان أمر یزید قضاء من القضاء و لیس للعباد الخیره من أمرهم” حکومت یزید، سرنوشت مقدّر الهی است و بندگان را اختیاری نیست جز آن که مشیّت الهی را بپذیرند.

٣) جمال بن فریحان الحارثى، از منتقدان رفتار امام حسین در واقعه کربلا مى گوید که او بنا بر مقدمات فوق، به جاى اطاعت از امیر مسلمانان، با برداشت شخصى از قرآن و عدم توجه به روایات وارده از پدربزرگش در مقابل حکومت اسلامى ایستاد و باعث فتنه شد البته چون قصد معصیت خدا را نداشت و اشتباه کرد خدایش بیامرزد!

آنان که تصمیم امام حسین بر عدم بیعت با یزید را حق و صواب مى دانند استناد این سخنان به پیامبر گرامى اسلام را انکار مى کنند و آن را با آیات صریح قرآن و داورىِ وجدان اخلاقىِ انسان در تعارض مى دانند و براى اثبات مدعاى شان به “محکمات” قرآن استناد مى کنند؛

به صراحت آیه ٨٢ سوره انعام، “آنان که بر قامت ایمان خود جامه‌ی ظلم پوشیدند نه ایمان دارند و نه اهل هدایت‌اند” یعنی ایمان، ترازوی سنجش عدل و ظلم نیست بلکه التزام به عدل یا ارتکاب ظلم است که ایمان انسان را نشان می‌دهد و عدالت و ظلم هم با “فطرت آدمی” قابل تشخیص است. بنا بر آیه ٩٧ سوره نساء نیز انسان اگر نمی‌تواند در برابر ظلم کاری کند مى تواند از سرزمین اش “هجرت” کند اما همراهی نکند!

آنان که امام حسین و یارانش را “فتنه گر” نمى دانند به حدیثى صریح از پیامبر استناد مى کنند که “أفضل الجهاد کلمه عدل عند امام جائر” برترین مبارزه در راه خدا، سخن از عدالت گفتن در پیشگاه امام و حاکم ظالم است؛ چنانکه حسین‌بن‌علی هم در وصف یزید، تعبیر “سلطان جائر” را به کار برده است.

واقعه‌ی کربلا، فتنه اگر بود فتنه‌ی تحریف «اسلامِ عدالت» به سودِ «اسلامِ قدرت» بود. جنگ فرزندِ رسول خدا با مدعیان نمایندگىِ خدا بود. جنگ امام مسلمین با ولی امر مسلمین بود و لشگری که مقابل حسین‌بن‌علی ایستاد براساس تکلیف شرعی با حسین جنگید! امام سجاد، بازمانده واقعه کربلا بعدها روایت کرد که “کلٌ یتقربون الی الله بدم الحسین” مسلمانانِ مهاجم، هر یک با ریختن خون حسین به دنبال نزدیکی بیشتر به خدا بودند.

بهرام بیضایی در فیلمنامه “روز واقعه” جانِ سخن را نوشت و از زبان جوانِ نصرانى پرسید “مسیح را مسیحیان نکشتند؛ چگونه است که مسلمانان امامِ خود را می‌کشند؟”