اگر راست نایستیم، دستان کج باز می گردند

چکیده :در کشور چند نفر هستند که به اندازه حمید رسائی انگیزه و قدرت کذب گوئی و اتهام پراکنی برای دولت احمدی نژاد را داشته باشند؟ بدیهی است که چنین آدمی را باید این گونه از خجالتش درآمد. با کارهایی که دولت سابق کرد و حمایت هایی که رسائی از آنها داشت، حقش بیشتر از یک میلیارد و 800 میلیون تومان بوده که کمتر نیست. یک وکیل برای دفاع از یک اتهام کوچک مانند دله دزدی رقمی را مطالبه می کند و برای اتهام اختلاس بزرگ یا قتل که مجازات بیشتری دارد، رقم بیشتری را طبعا مطالبه می کند. این دولت را مگر چند نفر یارای وکالت دارند و حق الوکاله چنین دولتی مگر کمتر از این می تواند...

کلمه – علی بردبار

این ادعا یک بلوف نیست، این ادعا یک رجزخوانی سیاسی نیست، این ادعا یک دعوای سیاسی نیست، این ادعا برآمده از دل یک سری عدد و رقم است که به آن آمار می گویند، آن هم نه آماری که با واژه “دروغ” در ۸ سال گذشته معنی یکسانی پیدا کردند، این آماری از عملکرد دولت امپراطوری دروغ است. این ادعا برآمده از آن چیزی است که به عینه در عرصه سیاست داخلی، دیپلماسی خارجی، اقتصاد، فرهنگ، دانشگاه ها و جامعه می بینیم. این ادعا این است: دولت های احمدی نژاد نه دولت اسلامی، نه دولت پاک دستان و نه دولت خدمتگزار بود، دولت او کج دست ترین و بی لیافت ترین دولتی بود که تاکنون داشته ایم و آثار وجودی اش در حد یک جنگ برای ایران، قابل برآورد است.

هنوز نسبت دولت احمدی نژاد با بزرگ ترین اختلاس تاریخ کشور، پرونده بیمه ایران و بسیاری فسادهای مالی دیگر معلوم نشده که باز عدد و رقم های عجیب و غریب دیگری از شیرین کاری هایشان به گوش می رسد، ۱۶ میلیارد تومان کمک به دانشگاه احمدی نژاد، یک میلیارد و ۸۰۰ میلیون تومان کمک به نشریه ۹ دی متعلق به حمید رسائی از حامیان پروپا قرص احمدی نژاد و ۹۰۰ میلیون تومان کمک به نشریه پنجره متعلق به علی رضا زاکانی از دیگر نزدیکان وی که سردبیری مجله اش را فریدالدین حدادعادل، فرزند غلامعلی حدادعادل بر عهده دارد. اینها تازه آماری هستند که از گوشه ی کنار رفته پرده به چشم و گوش جامعه می رسد. جامعه ای که تلاش می شد در گوش آن کنند که این به ظاهر ساده زیستان، دزدگیرند و به نمایندگی از فقرا به جنگ اغنیا آمده اند.

می دانیم که ویرانی به جامانده از ۸ سال شعار در زبان و بی خردی در عمل آنقدر وسیع است که آبادانی بر افشاگری و سازندگی بر اجرای عدالت علیه دزدها اولویت دارد. می دانیم که پرداختن ریشه ای، برخورد قانونی و بازپس گیری آنچه از جیب ملت و بیت المال به جیب نوکیسه ها ریخته شد آن هم در ۸ سال دولتی که با هاله نور آغاز کرد، به سیب زمینی رسید، با تقلب ماندگار شد و با دانشگاه و جیب پرپول کنار رفت، مانعی برای پرداختن به امور زیربنایی و بازسازی ویرانه هاست. بر این اساس هیچ بعید نیست که دولت مستقر فعلی به جای بیان آنچه بر سر کشور آمده، به فکر فضایی آرام برای ساختن فردا باشد، اما برای فعالانی که زمین بازی شان را “جامعه مدنی” و نه دولت تعریف کرده اند، زمینی که در صورت سرسبزی و طراوت آن سودش به جیب همگان و از جمله دولت می رود، پرداختن به این دزدی ها و زیر و روکشیدن ها از حساب ملت یک وظیفه است. وظیفه ای که می تواند تا سرحد حد داغ کردن پشت دست خود پیش رود که دیگر اجازه وقوع چنین بلاهایی را ندهد. این دولت بود که اقتصاد کشور را به ویرانی کشانید، توسعه را ازبین برد، بی قانونی را رویه کرد، سیاست را به تعطیلی کشانید، فضای کشور را امنیتی کرد، اعتبار ایران را در جهان خدشه دارد کرد، بین گروه های مختلف مردم با یکدیگر نفرت پراکنی کرد، ادبیات سیاسی کشور را به نازل ترین وجه ممکن رسانید تا معجزه هزاره شد.جنین دولتی باید هم این گونه دم رفقا و حامیانش را ببیند. در کشور چند نفر هستند که به اندازه حمید رسائی انگیزه و قدرت کذب گوئی و اتهام پراکنی برای دولت احمدی نژاد را داشته باشند؟ بدیهی است که چنین آدمی را باید این گونه از خجالتش درآمد. با کارهایی که آن دولت کرده بود وحمایت هایی که رسائی از آنها داشت، حقش بیشتر از یک میلیارد و ۸۰۰ میلیون تومان بوده که کمتر نیست. یک وکیل برای دفاع از یک اتهام کوچک مانند دله دزدی رقمی را مطالبه می کند و برای اتهام اختلاس بزرگ یا قتل که مجازات بیشتری دارد، رقم بیشتری را طبعا مطالبه می کند. این دولت را مگر چند نفر یارای وکالت دارند و حق الوکاله چنین دولتی مگر کمتر از یک میلیارد و ۸۰۰ میلیون تومان می تواند باشد؟ انصافا که آقای رسائی تخفیف ویژه ای هم به دولت احمدی نژاد داده است. آن یکی که ۹۰۰ میلیون تومان گرفته، لابد کمتر از رسائی و بیشتر از کسانی که کمتر گرفته اند، وکیل الدوله ای کرده است. در بخش های دیگر هم همین طور است. مثلا بین جامعه هنری خود فعالان این حوزه به خوبی خبر دارند که از دفتر آقای مشائی چه کمک هایی به وکیل الدوله ها در میان جماعت هنرمندان پرداخت می شده است. کسانی که بدون کم ترین تجربه کاری و دانش لازم یک شبه رئیس و عضو هیات مدیره شرکت های بزرگ مالی شدند که بی حساب نبوده است. در هر حوزه ای که سر بچرخانید، این وضعیت را می بینید.

کار رسانه ها و فعالان جامعه مدنی جدای از دولت است. این دولت ۴ سال و نهایتا ۸ سال کار دارد و بعد می رود. اما این جامعه مدنی زمان بَر نیست. قرار است همیشه بماند و باید حرف هایی کمتر از جنس مصلحت را بگوید تا بار دیگر گرفتار گندم نماهای جوفروش نشود. تا یادش باشد بین شعار تا عمل فاصله بسیار است و با تصور سر و ته یک کرباس بودن هرکسی که در سیاست است، آتش به جان خود و جامعه اش نیفتد. آن وقت شاید بعد از ۴ سال، کنار گذاشتنش یا میلیون ها میلیون رای هم میسر نباشد. ۸ سال احمدی نژاد گذشت و تجربه ای بود و البته هنوز هم هزینه های آن بر دوش ملت است. اما باید مراقب بود که تفکر او هنوز در کشور قدرت دارد، حامیان و دست اندرکاران رونمایی از او هنوز بر مصادر مهم قدرتند و اگر این مردم خودشان هوای خود را نداشته باشند و صحنه را به امید آنها که در قدرتند خالی کنند، باز هم سه هزار میلیارد سه هزار میلیارد از جیب خود باید خرج کسانی کنند که شعارشان تا عملشان یک دنیا فاصله دارد.