توهم خطرناک!

چکیده :۸ سال پیش نظامیان برای اولین بار بطور سیستماتیک به نفع یک کاندیدای خاص وارد انتخابات شدند و با تقلبی آشکار فردی کم ظرفیت که از رجال سیاسی تنها رجل بودنش را داشت بر ملتی متمدن تحمیل کردند. سخنان هجو او را در مجامع بین المللی انقلابی گری تلقی کردند و برای حرکات و رفتارهای پرهزینه او در عرصه های بین المللی سوت و کف زدند. اندرز صاحبان خرد و اندیشه را نادیده گرفته و کشور را در باتلاق تحریم های بین المللی گرفتار کردند. چهار سال پیش مردم ایران با درک صحیح و درست از وضعیت خطرناک کشور در پای صندوق های رای اراده خود را در تغییر رفتار و سیاست های داخلی و بین المللی اعلام کردند، اما متهم به بی بصرتی شدند و خون و جان شان حلال. خروجی و آثار زیانبار سیاست ۴ سال پیش در تمامی حوزه ها به روشنی آفتاب بر همگان مشخص شده و اگر بدون تعصب به وضعیت کشور از ۸ سال پیش تاکنون نگاه کنیم به عمق فاجعه در تمامی ابعاد پی خواهیم برد. ...

محمد تقی کروبی

اخیرا کتابی به قلم پیتر ابورن و دیوید موریسون با عنوان “توهم خطرناک”* منشر شده که در این اثر نویسندگان در پرتو حقوق مندرج در معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای به پرونده اتمی ایران و بزرگ نمایی دروغین دول غربی و اسرائیل نسبت به اهداف این برنامه پرداخته اند. در این کتاب نویسندگان با توجه به تجربه تلخ اشغال عراق و دروغگویی سیاستمداران آمریکایی و انگلیسی مبنی بر داشتن سلاح های کشتار جمعی در آن کشور، بدون پرده پوشی سعی کردند اذهان جامعه بین المللی را نسبت به یک فاجعه دیگر که ممکن است به یک جنگ تمام عیار در خلیج فارس تبدیل شود، آگاه کنند. برخلاف بیشتر نوشته های سیاسی و حقوقی که تاکنون برنامه هسته ای ایران را خطری جدی و اساسی برای صلح و امنیت بین المللی تلقی کردند، نویسندگان این اثر در پرتو گفتگوها ایران و ۱+۵ پرده از اهداف سیاسی پنهان و توهم خطرناک برخی سیاستمداران تندرو غربی برداشته اند.

ابورن و موریسون با اشاره به گزارش های سازمان سیا و دیگر سازمان های جاسوسی مبنی بر توقف برنامه نظامی هسته ای ایران از پائیز ۲۰۰۳ و عدم تغییری محسوس در این نظر، ماهیت برنامه هسته ای ایران را خطری برای صلح و امنیت بین المللی ندانسته اند. آنان بحث کرده اند که ناظران آژانس علیرغم اختلاف ها موجود با ایران تاکنون رفتاری مغایر با تعهدات حقوقی این کشور و تلاش برای دستیابی به سلاح هسته ای گزارش نکرده اند.

فقدان شفافیت در بخشی از برنامه هسته ای ایران هم به معنای انحراف از تعهدات این عضو مطابق ان پی تی محسوب نمی گردد. ابورن و موریسون به تجمیع سخنان سیاستمداران بریتانیایی و آمریکایی که با هدف بزرگ نمایی برنامه هسته ای ایران و خطر بالقوه برای منطقه و جامعه بین المللی بیان شده پرداخته و سپس نتیجه گرفته اند که مسیر پرونده ایران همان مسیر پرونده عراق را طی می کند. دروغ در اختیار داشتن “سلاح های کشتار جمعی” در دست دیکتاتور عراق توجیهی بود برای تهاجم یکجانبه امریکا و بریتانیا به این کشور و اینبار بزرگ نمایی خطر هسته ای ایران در پرتو سخنان جنجال برانگیز آقای احمدی نژاد مبنی بر محو اسرائیل از نقشه جهان توجیهی دیگر بر تحمیل تحریم های سنگین اقتصادی و احتمالا برخورد نظامی در سال جاری میلادی است.

متاسفانه فقدان درک مناسب مقامات کشور از جایگاه سازمان های بین المللی و ابزارهای حقوق بین الملل در کنار اتخاذ سیاست های تهاجمی غیر مرتبط زمینه برخورد و انزوای ایران را در جامعه بین المللی فراهم کرده است. سخنان بی حساب رئیس دولت مستقر علیه سازمان های بین المللی، حقوق بین الملل، هولوکاست و محو کردن اسرائیل از نقشه جهان خدمت بی نظیری به تندروهای غربی برای توجیه افکار عمومی جهانیان علیه کشورمان کرد- خدمتی که از نگاه تیز بین نویسندگان این کتاب هم پنهان نمانده است. ابورن و موریسون ضمن تبین وضعیت هسته ای ایران بر حق کشورمان در دستیابی صلح آمیز به انرژی هسته ای مطابق حقوق بین الملل تاکید کرده اند. در عین حال اشاره ای کوتاه هم به وضعیت اسف بار حقوق بشر و نادیده گرفتن حق مردم در کشور مان داشته اند. این کتاب یک اثر علمی، آکادمیک و یا حقوقی نیست اما شیوایی قلم و روش روزنامه نگاری آن به خواننده کمک می کند تا با ابعاد مختلف این پرونده، فارغ از مباحث جنجالی آن آشنا شود.

نگاهی گذرا به شرایط موجود کشورمان حکایت از واقعیت تلخی و بحرانی دارد که خروج از آن نیازمند درایت، هوشمندی و تغییر نگرش از سوی مقامات ارشد کشور است. دفاع از کیان و منافع ملی در عرصه های بین المللی ارتباطی مستقیم با پشتوانه مردمی از حکومت دارد. مادام که حکومت مردم و فعالان سیاسی خود را دشمن بداند و سیاست داغ و درفش را تنها راه بقای حکومت بداند، بدون شک نمی تواند به طرفیت از یک ملت در عرصه های بین المللی از منافع ملی دفاع کند. در عرصه های بین المللی دولی مقتدرانه عمل می کنند که نمایندگان واقعی مردم خود هستند. متاسفانه در جهان سوم دولت ها با تکیه بر سلاح و زور و دستگاه های مخوف امنیتی در مقابل ملت خود مقتدر اند و در جامعه بین المللی بواسطه نداشتن پایگاه مردمی کوچک و حقیر.

۸ سال پیش نظامیان برای اولین بار بطور سیستماتیک به نفع یک کاندیدای خاص وارد انتخابات شدند و با تقلبی آشکار فردی کم ظرفیت که از رجال سیاسی تنها رجل بودنش را داشت بر ملتی متمدن تحمیل کردند. سخنان هجو او را در مجامع بین المللی انقلابی گری تلقی کردند و برای حرکات و رفتارهای پرهزینه او در عرصه های بین المللی سوت و کف زدند. اندرز صاحبان خرد و اندیشه را نادیده گرفته و کشور را در باتلاق تحریم های بین المللی گرفتار کردند. چهار سال پیش مردم ایران با درک صحیح و درست از وضعیت خطرناک کشور در پای صندوق های رای اراده خود را در تغییر رفتار و سیاست های داخلی و بین المللی اعلام کردند، اما متهم به بی بصرتی شدند و خون و جان شان حلال. خروجی و آثار زیانبار سیاست ۴ سال پیش در تمامی حوزه ها به روشنی آفتاب بر همگان مشخص شده و اگر بدون تعصب به وضعیت کشور از ۸ سال پیش تاکنون نگاه کنیم به عمق فاجعه در تمامی ابعاد پی خواهیم برد.

در این نوشتار کوتاه بدنبال ذکر جزئیات آن اشتباه نیستم اما صرفا می خواهم به این نکته اشاره کنم که در صورت تداوم سیاست های فعلی و اصرار حاکمیت در نادیده گرفتن حق مردم در تعیین سرنوشت شان، چشم انداز آتی کشور بسیار نگران کننده است. این کتاب را بخوانید و ببینید افکار عمومی جهانیان در چه جهتی ساماندهی شده و عمق خطر تا کجاست. باید از گذشته درس گرفت و با به رسمیت شناختن حق مردم کشور را از لبه پرتگاه نجات داد؟ آیا مقامات وضعیت خطرناک کشور را در این شرایط بحرانی درک کرده اند؟ آینده نه چندان دور به این پرسش اساسی پاسخ خواهد داد.

منبع: وبسایت نویسنده