آخرین سنگر سکوت نیست
چکیده :ببینید کسانی که تا چند روز پیش سکوت اختیار کرده بودند و برای حفظ موقعیت لال شده بودند چگونه زبان باز کرده اند و چه چه مستانه سر داده اند . برای عرض ارادت و کسب موقعیت در مقابل هر حقیر تر از خودی تا زانو خم میشوند و به عزیزترین عزیزان این مردم که حتی فرصت نفس کشیدن در هوای آزاد را از ایشان گرفته اند ، اهانت میکنند و نسبت ناروا میدهند تا شاید مجوز حضور در انتخابات ریاست جمهوری را کسب نمایند . براستی چقدر حقیرند که برای جایگاهی بالاتر و کسب قدرت حاضرند به هر خفتی تن بدهند ....
حسین زمان
معتقدم محافظه کاری و ترس و وحشت از حضور در عرصه مبارزه و میدان مقابله با بیعدالتی نباید ما را به وادی توجیه کردن و حاشیه نشینی و آماده خوری بکشاند . قبیح شمردن سیاست بطور مطلق و کنار کشیدن از ورطه سیاست به این بهانه ، شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت بزرگی است که بر دوشمان سنگینی میکند . اما به این نکته نیز باور داشته و دارم که عده ای با ناجوانمردی و به دور از انسانیت و با ابزار دروغ و فریب و نیرنگ به مبارزه می پردازند و اسم آن را سیاست میگذارند . هیچگاه جرأت نمیکنند از روبرو با مخالفان خود به بحث و مجادله بپردازند و همواره عادت کرده اند تا از پشت خنجر بزنند . اینان آدم های پستی هستند که جز به خواسته های نفسانی فکر نمیکنند . موج سوارانی که مترصد فرصتنند تا هر لحظه بر گرده موجی سوار شوند و به پیش روند . آری این سیاست ورزی ، کثیف و زشت و منفور است اما شجاعانه در میدان مبارزه حاضر شدن ، در زیر فشار تن به سکوت ندادن ، با وجود خطرهای فراوان مانند زندان و تبعید و شکنجه و مرگ ، خاموش نشدن و فریاد زدن و بخاطر دفاع از حقوق انسان دست از فرزند و خانواده شستن تنها مرام و منش انسانهای پاک و آزاده و با شرافت است . برای اینگونه زیستن نمیتوان در در خانه و کاشانه و حجره و دفتر کار آرمید .
این روزها فرق بین سیاسی کاری کثیف و آلوده و حضور جوانمردانه کاملا آشکار است . تفاوت بین دلسوزان و از خود گذشتگان با راحت طلبان فرصت طلبی که سالهاست پای بر شانه های مردم دردمند این مرز و بوم گذاشته اند و خود را بالا کشیده اند بخوبی مشهود است . ببینید کسانی که تا چند روز پیش سکوت اختیار کرده بودند و برای حفظ موقعیت لال شده بودند چگونه زبان باز کرده اند و چه چه مستانه سر داده اند . برای عرض ارادت و کسب موقعیت در مقابل هر حقیر تر از خودی تا زانو خم میشوند و به عزیزترین عزیزان این مردم که حتی فرصت نفس کشیدن در هوای آزاد را از ایشان گرفته اند ، اهانت میکنند و نسبت ناروا میدهند تا شاید مجوز حضور در انتخابات ریاست جمهوری را کسب نمایند . براستی چقدر حقیرند که برای جایگاهی بالاتر و کسب قدرت حاضرند به هر خفتی تن بدهند . چه کاری از این پلید تر که زبان مخالفت را ببری ، دستانش را ببندی ، قلمش را بشکنی و آنگاه بر بالای منبر بروی و هر چه میخواهی بر علیه او بگویی و آنقدر هم احمق باشی که نفهمی مردم قبل از آنکه لب به سخن بگشایی تو را و نیرنگت را شناخته اند و تنها آبروی نداشته ات را می بری .
در مقابل این افراد میبینیم انسان های ارزشمندی را که پشت به همه موقعیت های لذت بخش زندگی کرده اند ، بجای هم صحبتی با خانواده و دوستان همدم دیوار و میله های زندان شده اند و در همان شرایط نیز دست از حمایت مردم بر نمیدارند . بسیاری از کسانی که امروز در زندان و سلول های انفرادی به سر می برند میتوانستند ، با همین استدلال که سیاست بد است و باید از مداخله در مسائل سیاسی دوری کرد ، در رفاه و آسایش به زندگی خوشی در کنار خانواده هایشان مشغول باشند ولی ترجیح دادند تا بجای راحت طلبی تا پای جان در مقابل ستم بایستند و برای دفاع از حقوق هموطنان خود سختی و مشقت را تحمل نمایند . هیچیک از ایشان به سکوت و محافظه کاری اعتقادی نداشتند و بر این باور نبودند که سکوت رمز موفقیت است . باور کنید که سکوت آخرین سنگر نیست و تنها فریب خود است و دیگران .
منبع: فیس بوک شخصی نویسنده
در همین باره بخوانید:
حسین زمان همچنان بر مواضع خود استوار است + دو ترانه از این خواننده مردمی
نمیدونم چه چیزی شما رو همچنان در مسیر سبز آزادی، استوار نگه داشته؟!
امیدوارم آن عهدی که در پیشگاه خدا با این مردم بسته اید را از یاد نبرید.
اللهم فک کل اسیر
یکی از سنگرها سکوت است و سکوت بود، اکنون سنگر ماقبل آخرین ما “بایکوت” است. این حاکمیت غیر مردمی را که برخلاف میل و خواسته و تمایل مردمش قدم برمیدارد و در خلاء تصمیم می گیرد و منافع ملی ما را اصلا در نظر ندارد و کمک به اعراب را به کمک به ایرانیان ترجیح میدهد، بیش از ما به فکر مردم جنوب لبنان و غزه و سوریه و بشار اسد است باید صددر صد بایکوت کنیم. ما ملت قدرت بسیار داریم و می توانیم با بایکوت خود نسبت به تصمیمات حکومتی و مقاومت مدنی و سرپیچی مدنی، آنها را وادار کنیم که تصمیمات خود را به نفع ما تغییر دهند. آخرین سنگر سکوت نیست اما سنگر ماقبل آخر ……. بایکوت است. از همین روی باید انتخابات پیش رو را با عزم کامل، بایکوت کنیم و خون جوانانمان را پاسداریم.
قالیباف هم برای ورود به عرصه ریاست جمهوری فحاشی به میرحسین و مردم را به شدت آغاز کرده تا بعنوان ساکتین فتنه معرفی نشود !! غافل از اینکه دزدیها در شهرداری که شهرداری تهران را به ورشکستگی رسانده ، بعضی از مردم با گوشت و پوست آنرا لمس میکنند که اگر قرار باشد این دزدیها را قالیباف به ریاست جمهوری بیاورد باید جلوی احمدی نژاد لنگ انداخت.
سکوت اصلا سنگر نیست بلکه تاکتیک است. کماکان به سکوت ادامه خواهیم داد مگر اینکه نیروهای امنیتی-نظامی قدم عقب بگذارند و مراکز اقتصادی و سیاسی را که غصب کرده اند تحویل ملت داده و به پادگانهایشان برگردند. دوران سختی است چه پشت میله ها و چه اینسوی میله ها ولی ما آن را با موفقیت به انتها خواهیم رساند. شک نکنید!به دنبال نتایج فوری نیستم چون ملت هزینه زیادی برای آزادی داده و به کم راضی نیست.
اگر انتخابات آزاد انجام نشود، چه می کنیم؟ چطور باید با این مسئله برخورد کرد؟ اگر تحریم کردیم و عدد سازی کردن چه عکس العملی نشون میدیم؟
اگر انتخابات آزاد برگزار نشه باز سکوت می کنیم یعنی در انتخابات شرکت نمی کنیم. دنیا که خر نیست. می فهمه حاکمیت در هر کشور چقدر محبوبیت مردمی داره. سرمایه گذار که احمق نیست تا سرمایه اش را به درون کشوری ببره که مردم خود آنجا هم ناله اشان از رانت خواری سران بالا رفته چون سرمایه اش بر باد می رود. این شکل حاکمیت تا کی می تونه نفت بفروشه و سرپا بمونه؟ نمی شه. اگه می شد بشار اسد ادامه می داد. خیلی ها منتظرند تا وارد خلائ میان مردم و حاکمیت بشن همونطور که در سوریه با پشتگرمی روسیه و چین روی داد و اونها هم هیچ غلطی نتونستن بکنن.حالا باید دید دلسوزان انقلاب چقدر دلشون واسه انقلاب می سوزه. ملت میزان دلسوزی خود را با تقدیم کردن خون بهترین جوانان این کشور نشان داد. پس کماکان ما سکوت می کنیم تا میزان تعهد سران مملکت به انقلاب ۵۷ را محک بزنیم.
درود به همه کسانی که به نوعی برای کسب آزادی دل میسوزانند
عزیزان از برخی نوشته ها اینگونه استنباط میشود که سکوت کردن یعنی شرکت نکردن در انتخابات و سکوت نکردن یعنی شرکت در انتخابات . حد اقل منظور خود من از نوشته ام اینگونه نبوده و نگرانی من از سکوت از این جهت است که رسالت بزرگمان که همانا آگاه کردن و روشنگری و تن ندادن به ظلم میباشد میباشد فراموش گردد و الا چه شرکت کردن و چه شرکت نکردن در انتخابات نوعی حضور و اعلام نظر است و به هیچ عنوان سکوت نیست . این توضیح را لازم دانستم تا حد اقل از سوء برداشت جلوگیری شود . موضوع مورد اشاره من اصولا انتخابات نبوده و من به سکوت به مفهوم عدم حضور فعال و بی تفاوتی در مقابل حق کشی ها اشاره داشته ام . برقرار باشید .
حسین زمان
Fدرود به شرف شما
ما میخواهیم مثل انسان زندگی کنیم
همین و بس
چقدر زیبا گفتین آقای زمان از مشکلات ما دقیقا یکیش هم این تنزه طلبی و کثیف شمردن سیاست هست که شده پوششی بر ترس و عدم احساس مسئولیت ما
من نمیدانم آیا نظرم منتشر میشود یا سانسور کلی یا بخشی میشود؟ به هر حال آن را مینویسم، اگر منتشر شد، سپاسگزارم. من فقط نظرم را میدهم و به نظرم هرکس حق دارد نظری مخصوص خودش را داشته باشد حتی خامنه ای و حتی کتک زنهای مردم. (البته فعلا” آنها آنقدر نیرنگ زده اند که نشان داده اند که در نهایت آنها هستند که دست بالا را دارند و بر کشور سوارند و مخالفینشان در اکثریت نیستند. به نظرم این مساله دروغ هست ولی مخالفان “فعال” در اقلیتند. اگر از ۱۳۵۷ تا ۱۳۸۸ را هم کنار بگذارم، از خرداد ۸۸ به بعد، با آنهمه خسارت جان و مال و آبرو و .. از یک طرف و دروغ و طلم و دهن کجی به ملت از طرف دیگر، “هرگونه صحبت درباره شرکت در انتخابات با وجود این سیستم حکومتی”، برای من یکی کنسل هست. مخصوصا فعل جمع بکار نمیبرم تا عادت کنم که تا وقتی مشخصا از طرف یک جمع نمایندگی ندارم، فعل جمع بکار نبرم! به هموطنانی هم که نگرانند که اگر انتخابات را تحریم کنند، آنوقت که عددسازیها یک لاابلی دیگر را رئیس جمهور بعدی کند، بعدش چه کنیم؟! عرض میکنم که مگر دفعه قبل که شرکت کردیم چه شد و بعد از آن چه پیش گرفتید؟ تا وقتی “فعالین” مخالف نابودی ایران در اکثریت نباشند، با شرکت یا بی شرکت در هر فعالیت غیراجباری این سیستم، خواه رای دادن باشد، خواه یک مصاحبه با خبرنگار دستگاه کذب و تحمیق (صداوسیما) در مورد هر سوژه ای، یا هر مورد دیگر، باز هم همین آش و همین کاسه هست و چیزی به سوی بهبودی تغییر نمیکند. فقط در صورت عدم مشارکت (که اتفاقا” خواسته حاکمان این سیستم خودی و غیرخودی جمهوری ولایتی هم هست)، فرق قضیه این میشود که همچنان هزینه دادن ایران و ایرانی از هرجهت ادامه میابد و همچنان دروغ پراکنی، ظلم و نابودی ایران باز هم ادامه میابد منتها “بدون” اینکه دستی دستی سهرابها و نداها و محسنها کشته زودرس شوند، بدون حصر و زندان عده بیشتری از ایرانیانی که با حاکمان سلیقه متفاوت دارند، بدون آواره شدن ایرانیانی که شاید اگر به نحوی در انتخابات ۸۸ و حواشی و پوشش آن به نوعی مشارکت نداشتند، رحل ترک وطن نمیبستند و خیلی خسارات تحمیلی اضافه بر خسارات طبیعی وجود این سیستم بیمار که خود را جمهوری اسلامی مینامد ولی نشان از جمهوریت که ندارد، نشان از اسلام را دیگر خودتان قضاوت کنید. تنها راه نجات آگاهی رسانی به اقصی نقاط یا حداقل به دوروبریهاست تا روزی که کسانی که تشخیص میدهند که چه خسارت تاریخی به برکت! این سیستم به ایران و ایرانی وارد شده و فعالانه با آن مخالفت کنند، اکثریت ایرانیان باشد.