ستم بر اهل علم؛ ستم بر کشور

چکیده :اینک 9 ماه است که علی رغم انتقال پست های هیات علمی و اعتبارات بودجه ای آنها به آموزشکده محیط زیست شش نفر از اعضاء هیات علمی قطعی – رسمی که هر کدام بیش از بیست سال سابقه فعالیت علمی و آموزشی داشته اند، نه حقوق دریافت کرده اند و نه از بیمه درمانی برخوردار شده اند. هنوز هیچ یک از دادخواهی های آنها به نتیجه نرسیده است....

یکی از اساتید و فعالان دانشگاهی با ارسال یادداشتی برای کلمه، به گزارش یک نمونه از برخوردهای دولت احمدی نژاد با دانشگاه و دانشگاهیان پرداخته و نشان داده که چگونه چند استاد دانشگاه را نه تنها از کار علمی، که از تامین معیشتی نیز محروم کرده است.

به گزارش کلمه، دولت احمدی نژاد در سال های اخیر از هیچ گونه جفایی بر اهل علم و دانشگاهیان کم نگذاشته و موارد متعددی را می توان سراغ گرفت از بازنشسته کردن اجباری اساتید دانشگاه و اخراج آنها که با اشکال و شیوه های مختلف صورت گرفته است، تا ستاره دار کردن دانشجویان و …

با این حال، دولتمردان از پذیرفتن مسئولیت عملکرد خود نیز غالبا سر باز زده و درصدد نفی این فشارها و بلاهایی که بر سر دانشگاهیان آورده شده، برآمده اند.

هر چند چنین رفتارهای غیر مسئولانه ای هم عجیب نیست و این انکارها هم مثل دیگر دروغ های دولت به وضح آشکار است. مثل انکار ستاره دار کردن دانشجویان که این روزها به دنبال اعلام اسامی و فهرست شدن دانشجویان ستاره دار، اکاذیب دولتمردان را رسوا کرده است.

یادداشت زیر که از سوی یکی از فعالان دانشگاهی برای سایت کلمه ارسال شده است، شرح تلخی از وضعیت چند عضو هیات علمی یکی از موسسات دولتی ارائه می دهد که با بیش از بیست سال سابقه کار علمی و آموزشی، اکنون ماههاست از دریافت حقوق و بهره مندی از تسهیلات و خدماتی که حق آنهاست، محروم اند.

‌

نگاهی به رسانه های رسمی نشان می دهد که هر روز مقاله ای و خطابه ای در بزرگداشت دانشگاهیان و دانش عرضه می شود و مسوولان در طرح شعارهای پرشور در این زمینه مسابقه گذاشته اند.

اما در جهان واقعی جریان امور به گونه دیگری است. بطور مداوم اخباری به گوش می رسد که حکایت از بی توجهی به نیازهای اساسی دانشگاهیان و پایمال شدن حقوق اساسی آنها می نماید. در اینجا به طور نمونه به یک مورد اشاره می کنیم:

داستان از این قرار است که دو تن از معاونان رییس دولت (معاون توسعه مدیریت و سرمایه انسانی و معاون برنامه ریزی راهبردی) در سال ۸۹ تصمیم می گیرند که بخشی از اعضاء هیات علمی « موسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه ریزی» را علی رغم میل شان به «موسسه آموزش و پژوهش مدیریت دولتی» منتقل کنند. اعتراض ها و شکایت ها نتیجه ای نمی دهد و این انتقال صورت می گیرد.

پس از حدود یکسال کشمکش مشخص می شود که «موسسه آموزش و پژوهش مدیریت دولتی» نمی تواند یا نمی خواهد که توانایی های این افراد که همگی عضو هیات علمی قطعی- رسمی آموزش عالی هستند، بهره گیرد. در نهایت برخی از آنها بازنشسته شده و شش نفر از آنها به دعوت و درخواست آموزشکده محیط زیست (واقع در کرج) که قرار است به دانشگاه محیط زیست تبدیل گردد، به این آموزشکده انتقال می یابند.

این انتقال در پایان سال ۹۰ قطعی می شود. همه چیز ظاهرا به خوبی پیش می رود. پس از تعطیلات عید نوروز ۹۰ احکام کارگزینی اکثر این افراد امضاء شده و برخی از آنها مشغول تدریس شده و همگی آنها تلاش گسترده ای را برای طراحی دوره های جدید برای دانشگاه در آستانه تاسیس آغاز می کنند. اما در اردیبهشت سال ۹۱ با تغییر ریاست آموزشکده همه چیز دگرگون می شود. ریاست جدید آموزشکده اعلام می کند که خط مشی ها و نگاه تغییر کرده است و به طور خصوصی به اعضاء هیات علمی اعلام می نماید که مسوولین بالاتر در سازمان حفاظت از محیط زیست از او خواسته اند تا از همراهی با اعضاء هیات علمی منتقل شده خودداری کند و به گونه ای با آنها برخورد نماید تا دیگر در مقابل دستورات مسئولان دست به اعتراض و شکایت نزنند. او آمده است تا به آنها درسی فراموش نشدنی بدهد!! نبرد قهرمانانه علیه اعضاء هیات علمی آغاز می شود! حقوق آنها از آغاز سال ۹۰ قطع می شود! بیمه درمانی و بیمه تکمیلی آنها غیرقابل بهره گیری می شوند! امکان تدریس و پژوهش از آنها سلب می شود! از ارایه حداقل حدمات اداری و داشتن ملزمات کار علمی و پژوهشی (کامپیوتر و …) محروم می گردند! کارزار پرشوری است!

تظلم خواهی از ریاست سازمان حفاظت از محیط زیست و رییس دولت بی جواب مانده و به جایی نمی رسد. بخش های مختلف آموزش علمی همدردی و همکاری کرده و بطور مداوم نادرست بودن برخوردها را به ریاست سازمان حفاظت از محیط زیست و ریاست آموزشکده محیط زیست تذکر می دهند. اما به نظر می رسد گوش شنوایی وجود ندارد!

اینک ۹ ماه است که علی رغم انتقال پست های هیات علمی و اعتبارات بودجه ای آنها به آموزشکده محیط زیست شش نفر از اعضاء هیات علمی قطعی – رسمی که هر کدام بیش از بیست سال سابقه فعالیت علمی و آموزشی داشته اند، نه حقوق دریافت کرده اند و نه از بیمه درمانی برخوردار شده اند. هنوز هیچ یک از دادخواهی های آنها به نتیجه نرسیده است.

دست اندرکاران این ستم های آشکار کسانی هستند که باید مدافع حقوق اهل علم و حفظ منزلت آنها باشند. اساس ستم را دو نفر از معاونان وقت رییس دولت آقایان عزیزی و فروزنده گذاشتند و تداوم و تشدید این ستم را معاونان دیگر رییس دولت ( آقای محمدی زاده) از طریق ریاست آموزشکده محیط زیست (آقای شیردم) بر عهده گرفت.

کسانی که چنین اخباری را می شنوند آیا هنوز هم به شعارهای پرشور در دفاع از دانشگاه و دانشگاهیان اعتنا خواهند کرد؟