شِکوِه‌ای به بارگاه شکوه سالار آزادگان

چکیده :ای حسین عزیز! ما داستان خود را در داستانت مکرر خوانده ایم. خوانده ایم که چگونه تنها پس از چند دهه، با لباس دین بر دین هجوم بردند و آن را از پیام پیامبرش تهی کردند و پوسته ای بیش برجای نگذاشتند. خوانده ایم که چگونه شریعت چون مومی در دست شریعتمداران و غاصبان جایگاه و لباس نیایت برای توجیه شرعی ستم بر امتش قرار گرفت و فتاوای فقیهان هر روز به اقتضای مصلحتی، حقیقتی را قربانی کرد، تا آنجا که خون تو را مباح دانستند، خارج از دین دانستندت، بیگانه و «غیرخودی» خواندندت، و از منابر خطابه ها خواندند تا قیامت برای احیای دین نیایت، تلاش برای بازگردان معنا به واژه های پوچ شده اش و جان به کالبد بی روحش را، «فتنه» نامیدند....

کلمه – سید کاظم قمی:

ای حسین عزیز! ای سرمشق همه مشق نویسان آزادگی و ایثار!

هر سال که به یادبود حماسه ات می رسیم، یاد راهت، اندیشه ات، قیامت، مظلومیتت و رسالتی که به انجام رساندی، هم محزونمان می کند و هم نیرویمان می بخشد. حزن از ظلمی که غاصبان میراث نهضت و انقلاب نیایت به نام پاسداری از دین بر تو روا داشتند، و حزن از ظلمی که غاصبان میراث نهضت و انقلابی که چهارده قرن پس از تو با آرزوی احیاگری آرمان ها و ارزش هایی که جان خود و خاندان و یارانت را ارزانی شان کردی بالید و به دست نااهلان افتاد. و نیرویمان می بخشد، همچنان که برای همه آنانی که در عصرها و نسل های پس از تو در برپایی عدالت و آزادی کوشیدند، الهام بخش صبر و استقامت و آرمان خواهی شد. ما نیز مانند همه آنها، کوشش ها و رنج هایمان را در آئینه ی آئین تو دیدیم. آری ای حسین عزیز! ما داستان خود را در داستانت مکرر خوانده ایم.

خوانده ایم که چگونه تنها پس از چند دهه، با لباس دین بر دین هجوم بردند و آن را از پیام پیامبرش تهی کردند و پوسته ای بیش برجای نگذاشتند. خوانده ایم که چگونه شریعت چون مومی در دست شریعتمداران و غاصبان جایگاه و لباس نیایت برای توجیه شرعی ستم بر امتش قرار گرفت و فتاوای فقیهان هر روز به اقتضای مصلحتی، حقیقتی را قربانی کرد، تا آنجا که خون تو را مباح دانستند، خارج از دین دانستندت، بیگانه و «غیرخودی» خواندندت، و از منابر خطابه ها خواندند تا قیامت برای احیای دین نیایت، تلاش برای بازگردان معنا به واژه های پوچ شده اش و جان به کالبد بی روحش را، «فتنه» نامیدند. خوانده ایم که به خاندانت چه بی حرمتی ها روا داشتند و چه ستم ها بر آنها رفت. خوانده ایم که اعلام برائت از تو، شرط زنده ماندن و زندگی کردن شد. خوانده ایم که صدها فقیه و محدثی که در عرفه، این جایگاه شناخت و شناساندن، پیام پیامبرشان را به یادشان آوردی چگونه مهر سکوت مصلحت بینی بر دهان زدند و جان خویش را مهلکه به در بردند. خوانده ایم که وعاظ السلاطین پس از شهادتت بارها پیروزی بر فتنه گران را ستودند و مرگ جنبش همیشه زنده ات را اعلام کردند.

ای حسین عزیز! هنگامی که داستان خود را در آئینه داستان تو می خوانیم، صبر و استقامت در راهی که بدان قدم گذاشتیم برایمان آسان می شود. دیگر بر نمی آشوبیم از ظلمی که به نام دین بر دین می رود، دیگر نمی نالیم از بی حرمتی هایی که بر اهل بیت شهیدان و زندانیانمان روا می دارند، دیگر زرق و برق قدرت میان تهی خودکامگان، ایمانمان را به پیروزی حق بر باطل متزلزل نمی کند.

ای حسین عزیز! یادمان دادی که در راه بودن، خود پیروزی است. و تو و همراهانت قله های شجاعت و ایستادگی در برابر خودکامگی را فتح کرده اید که نگاه هر ساله ی ما به عکس های یادگاری با شکوه آن پیروزی جاودانه، راه های سنگلاخ مقاومت و پایداری را بر ما آسان می سازد. دعایمان کن و ما را دریاب ای اسوه جاوید آزادگی!