یادگار دو شهید دفاع مقدس در اوین

چکیده :به حبس بردنش. قلم به شکایت از سردار مشفق برداشت. به خیال خود برای شکستنش، فاطمه را هم فراخواندند تا شاید فشاری بر پدر باشد تا سر تسلیم فرو آورد در برابر ظلمی که می رود. اما راست قامت گفت " جبهه جنگ است" جایی که فرزند در کنار پدر به شهادت می رسد. ...

کلمه- بیتا موحد: هنوز ظهرهای جمعه که می شود مادر شهید حجت الله و فتح الله عرب سرخی، از پشت پنجره منتظر گام های آشنای فرزندش فیض الله است. همو که تنها یادگار مادر است از هشت سال دفاع مقدس.

اما بیش از سه سال است که مادر در انتظار مانده است. فیض الله عادت نداشت بی خبر از مادر جایی برود. حتی در آن روزهای جنگ و خون، خودش را به آب و آتش می زد که خبری به مادر برساند. می دانست مادر دیگر طاقت ندارد. مرگ پدر، پرواز دو برادر، مادر را آسیب پذیرتر از آن کرده بود که توان دوری این فرزند را داشته باشد. به اسارت که می رفت امانش ندادند تا به مادر بگوید که برای پاداش خدماتشان به اوین می رود.

مادر با همه سختی ها، اما کمرش خم نشده بود در سوگ و فراق فتح الله و حجت الله. این روزها مادر وقتی پله های اوین را بسختی بالا می رود تا یگانه بازمانده جبهه و جنگ را از پشت شیشیه های غبار آلود سالن ملاقات ببیند، دلش می گیرد و بغضش را فرو می خورد. باورش نبود که پاداش همه آن ایثارها و فداکاری ها یک چاردیواری باشد. آن هم بعد از سی سال خدمت صادقانه برای برپایی و استقرار جمهوری اسلامی.

مادر دلگیر دوری فرزند نیست که او به این دادن ها برای خدا راضی است، اما دلش گرفته از همه این نامردی ها و بی وفایی ها. او فیض الله را هم می خواهد که مثل برادرانش “مرد” باشد و مثل همه فرزندان شهید این مرز و بوم “مردانه” بایستد بر سر آرمانش. او سربلند است که فرزندش سر در برابر اقتدارگرایان فرود نیاورد.

مادر دلگیر است نه از شهادت دو سرو خرامانش و نه از اسارت فرزند رزمنده اش. او دلگیر روزگاری است که نمی داند بر کدامین پاشنه چرخیده که فرزندان این سرزمین را در بند خودخواهی حاکمان کرده است.

بر خود می بالد وقتی می بیند فرزندش در آن دادگاه فرمایشی که قاضی و مامور در تب اضطراب و سردرگمی می سوزند، اینچنین لبخند رضایت بر لب دارد و همه دستگاه بی عدالتی را به سخره گرفته است.

بر داشتن چنین فرزندی خرسند است که با امید به حق، در سلولش زندگی می کند بی چشمداشت آزادی. نفس نفس زدن هایش در ورزش صبحگاهی برای هم بندی هایش ترنم امید به زندگی است و قرانش شده مونس همه تنهایی ها.

فیض الله عرب سرخی، عضو سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی که بعد از انتخابات بازداشت شد، در دادگاهی که برای وی برگزار شد، به جرم اقدام علیه امنیت کشور و تبلیغ علیه نظام به شش سال حبس محکوم شده است.

به حبس بردنش. قلم به شکایت از سردار مشفق برداشت. به خیال خود برای شکستنش، فاطمه را هم فراخواندند تا شاید فشاری بر پدر باشد تا سر تسلیم فرو آورد در برابر ظلمی که می رود. اما راست قامت گفت “جبهه جنگ است” جایی که فرزند در کنار پدر به شهادت می رسد.  حلقه را بر او تنگ تر کردند. اما مردان خدا را از این فشارها چه باک.

به مرخصی که می آید گویی فضا برایش تنگ است. لحظه شمار است تا باز برگردد در کنار همرزمانش. مثل همان سالهای جنگ که در شهر و خانه بند نمی شد و فقط حضور در جبهه آرامش می کرد، گویی هنوز این عادت را با خود دارد.

عرب سرخی با همه غوغایی که در دل دارد، آرام و صمیمی است، مثل همیشه. در صدایش نه افسردگی دیده می شود و نه خستگی از این همه رنج و بی عدالتی. صدایی که نشانه قلبی مطمئن و پرامید است به فردایی روشن. فردایی که عرب سرخی ها در کنار همه مردم درایرانی سبز، زمستان سرد را وداع گفته و به استقبال بهار می روند. امروز در اولین روز پاییز، در تقارن با سالگرد حماسه هشت سال دفاع مقدس، عربسرخی چهارمین سالی است که میلادش را در کنار دیوارهای بلند اوین می گذراند.