همچنان حصر و حبس؛ همچنان محرومیت از تحصیل

چکیده :مجید دری: خنده‌دار نیست در کشوری که حاکمانش دم از حق ملت می‌زنند و حقوق بشر، محرومیت از تحصیل هم‌چنان باشد؟! سازش دولت در رابطه با بورسیه‌ها را کجا می‌توان گفت؟! خفقان دانشگاه را چطور می‌شود توجیه کرد؟! سخت است با وجود حصر سران جنبش سبز و محبوسین دم از حق زد. به امید آزادی‌شان و البته تلاش ما....

مجید دری، فعال دانشجویی سبز در یادداشتی کوتاه در شبکه های اجتماعی از تلاش برای ورود به دانشگاه می نویسد و ممانعتی که همچنان از سوی ماموران امنیتی وجود دارد.

به گزارش کلمه مجید دری دانشجوی محروم از تحصیل دانشگاه علامه طباطبایی که خرداد ماه سال گذشته از زندان آزاد شد، ابتدا مدتی را در زندان اوین بود و سپس به زندان بهبهان منتقل شد. مدتی را آنجا سپری کرد و بعد بدون اطلاع قبلی در مرداد ۱۳۹۲ او را به زندان کارون اهواز منتقل کردند.

مجید دری در سال ۸۶ و در اعتراض به سوء مدیریت و فضای امنیتی دانشگاه علامه، ابتدا چند ترم از تحصیل تعلیق و سپس به طور کلی از ادامه تحصیل محروم شد. وی در سال ۸۷ و با همراهی سایر دانشجویان محروم از تحصیل که به دانشجویان ستاره‌دار معروف شده‌اند. «شورای دفاع از حق تحصیل» را تشکیل دادند.

در جریان مناظره کاندیداهای ریاست جمهوری و پس از آنکه رئیس‌جمهوری وقت، محمود احمدی‌نژاد، وجود دانشجویان ستاره‌دار را انکار کرد و گفت که چنین دانشجویانی وجود خارجی ندارند، مجید دری نیز به همراه سایر اعضای این شورا در تجمع‌های اعتراض‌آمیزی که به منظور آگاهی افکار عمومی برگزار شد، شرکت کرد تا نشان دهد که این دانشجویان وجود خارجی دارند؛ دانشجویانی که بی‌دلیل از حق تحصیل محروم شده‌اند.

دادگاه بدوی رسیدگی به اتهامات وی در حالی در سوم آذر ماه سال ۸۸ برگزار شد که این دانشجو با اتهام‌هایی از جمله محاربه، اقدام علیه امنیت ملی و بر هم زدن نظم عمومی به یازده سال زندان محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدید نظر به پنج سال حبس کاهش پیدا کرد.

مجید دری نوشته است:

بعد از مدت‌ها رفتیم دانشگاه که پیگیر وضعیت تحصیل‌مان شویم. چون گذشته مانع ورودم شدند و بعد با همراهی مامور حراست به آموزش رفتم. دانشجویان در آمد و شد بودند و حتا در مخیله‌شان هم نمی‌گنجید کسی که از کنارش می‌گذرند پس از ۸ سال هنوز مانع ورودش می‌شوند و ۱۰ سال است که درگیر تحصیل است و هم‌چنان هم درگیر.

چیزی عوض نشده. علامه در سکوتی امنیتی و سلیمی تکیه زده بر صندلی ریاست چسبیده و دل کردن از آن برایش دشوار؛ بی هیچ گشایشی.

یادم به دروغ‌گویی احمدی نژاد می افتد و انکار محروم از تحصیل و ستاره دارها و صد البته حمایت جانانه کروبی و موسوی.

خنده‌دار نیست در کشوری که حاکمانش دم از حق ملت می‌زنند و حقوق بشر، محرومیت از تحصیل هم‌چنان باشد؟! سازش دولت در رابطه با بورسیه‌ها را کجا می‌توان گفت؟! خفقان دانشگاه را چطور می‌شود توجیه کرد؟! سخت است با وجود حصر سران جنبش سبز و محبوسین دم از حق زد. به امید آزادی‌شان و البته تلاش ما.