برنامه هستهای را به همه‌پرسی بگذارید
چکیده :بدون تردید این وظیفه‌ی حکومت است که کشور را از وضعیت بحرانی که خود از مسببان آن است خارج کند. با وجود این، در مقطع حساس کنونی، مسئولیت تاریخی عظیمی بر دوش همه‌ی مردم ایران است و کشور ما در برابر تصمیمی حیاتی قرار دارد؛ تصمیمی که باید متکی به نظر اکثریت مردمان این مرز و بوم باشد. از این روست که پیشنهاد می کنیم به قانون اساسی (اصل پنجاه و نهم) و خرد جمعی مراجعه شود و در یک همه‌پرسی، ادامه یا تغییر مسیر کنونی به آرای عمومی گذاشته شود....
شورای هماهنگی راه سبز امید: با این روند به حق مسلم خود نمی‌رسیم
شورای هماهنگی راه سبز امید در بیانیه ای پیرامون بحران هسته ای با ارائه ی راهکارهایی تاکید کرده است که توجه به واقعیت‌های مطرح شده در این بیانیه به‌روشنی نشان می‌دهد که اگر سیاستهای کنونی در قبال مسئله هستهای ادامه یابد، نه تنها به اهداف ترسیم شده در زمینه تأمین انرژی هستهای (تولید سوخت وایجاد نیروگاه) نمی‌رسیم و این حق مسلم را از دست خواهیم داد، بلکه توسعه و تمامیت ارضی کشور نیز در معرض تهدیدهای جدی قرار خواهد گرفت.
به گزارش کلمه، در بخشی از این بیانیه با طرح این پرسش که آیا حاکمیت حق دارد به بهانه‌ی حفظ حق استفاده از فناوری هستهای تمامی حقوق ملت ایران را پایمال کند؟ آمده است: بدون تردید پافشاری بر ادامه‌ی سیاستهای کنونی نه تنها موجب احقاق حق ایران در کاربری صلح‌آمیز هستهای نخواهد شد بلکه سایر حقوق ایران از جمله برخورداری رابطه با جامعه جهانی و توسعه کشور را در معرض تهدید جدی قرار خواهد داد.
متن کامل این بیانیه که نسخه ای از آن در اختیار کلمه قرار گرفته به شرح زیر است:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ بَدَّلُواْ نِعْمَهَ اللّهِ کُفْرًا وَأَحَلُّواْ قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ
آیا ندیدی کسانی را که نعمت خداوند را تباه نمودند و مردمشان را به ویرانی دچار کردند؟
(سوره ابراهیم ، آیه ۲۸)
اینک بر اثر سیاست خارجی غلط و ماجراجویانه دولتی که مردم ما بدان دچار شده اند کشور در آستانه بحران هایی قرار گرفته است که بیشترین خسارت آن را قشرهای محروم خواهند پرداخت.
(میرحسین موسوی، مهرماه ۱۳۸۸)
این روزها حلقه فشار بر مردم ایران به واسطه تحریم های روزافزونی که به بهانه عدم شفافیت سیاست هسته ای وضع می شوند، زندگی را سخت تر و تلخ تر از همیشه ساخته است. در همه جای این آب و خاک صحبت از گرانی، بیکاری، تعطیلی کارخانه‌ها و ورشکستگی بنگاه‌های اقتصادی است. از همه بدتر، نگرانی از شعله‌ور شدن آتش جنگی که پیامدهای زیانبار آن تا سال‌ها دامنگیر مردم ما خواهد بود، بر احساس عدم اطمینان و امنیت نسبت به آینده افزوده است. تلاش برای توقف این سیر قهقرایی و جلوگیری از ادامه تحریمهای فلج کننده و منتفی کردن خطر حمله‌ی نظامی، وظیفه‌ی هر ایرانی غیرتمند است. درست است که تحریمهای (تجاری، بانکی، نفتی، بیمه و…) از ناحیه‌ی سازمان‌های بین‌المللی و کشورها (شورای امنیت، اتحادیه اروپا، آمریکا و…) شکل گرفته، اما حتی حامیان سرسخت دیروز دولت انتصابی نیز اذعان دارند که نمی‌توان همه‌ی نابسامانی‌های موجود کشور را ناشی از تحریمهای بین‌المللی دانست. بدون تردید ناکارآمدی و سوء مدیریت این دولت که متکی به حمایت‌های نامشروط، نامحدود و بی‌سابقه رهبری بوده و هست، سهم مهمی در آشفتگی امروز دارد؛ و میتوان گفت تحریمهای خارجی نیز تا حد زیادی نتیجه‌ی سیاستهای غلط و اظهارات نسنجیده‌ی دولتمردان و نیز راهبرد غلط هستهای حاکمیت است.
توجه به واقعیت‌های زیر به‌روشنی نشان می‌دهد که اگر سیاستهای کنونی در قبال مسئله هستهای ادامه یابد، نه تنها به اهداف ترسیم شده در زمینه تأمین انرژی هستهای (تولید سوخت وایجاد نیروگاه) نمی‌رسیم و این حق مسلم را از دست خواهیم داد، بلکه توسعه و تمامیت ارضی کشور نیز در معرض تهدیدهای جدی قرار خواهد گرفت.
برای تأمین سوخت هستهای، نیازمند اورانیوم خام هستیم که به علت کمبود معادن داخل کشور بایستی بخش عمده‌ی آن را وارد نماییم. بر اساس آمار رسمی، جمع ذخائر قطعی و تخمینی اورانیوم طبیعی کشور حدود ۲۰۰۰ تن است که تنها برای تأمین دو تا پنج سال نیاز یک واحد نیروگاه بوشهر، و در حدود پنج درصد نیاز انباشته برنامه ۷۰۰۰ مگاواتی آن کفایت میکند. درصورتی‌که حدود ۴۰۰۰ تن ذخیره حدسی دیگر (هدف برنامه درازمدت اکتشاف سراسری) نیز مورد استخراج قرار گیرد، باز هم کمتر از نیمی از نیاز یک واحد نیروگاه بوشهر در عمر اقتصادی آن و حدود ۱۰ درصد نیاز انباشته برنامه یاد شده را تأمین خواهد کرد. مطالعات امکان سنجی تأمین سوخت برنامه هستهای کشور نشان می‌دهد برنامه‌ی اعلام شده اولیه به میزان حدود ۹۰ درصد به واردات اورانیوم طبیعی وابستگی دارد. بدیهی است این نیاز با گسترش برنامه به ۲۰۰۰۰ مگاوات، افزایش خواهد یافت. حل این مشکل تنها در فضای سیاسی مساعد بین‌المللی و تأمین اورانیوم طبیعی از خارج قابل رفع است.
گذشته از وابستگی تأمین سوخت هستهای به خارج، وابستگی فناوری نیروگاه‌های هستهای برای کشورهای در حال توسعه نظیر ایران که هنوز اولین نیروگاه هستهای را نیز تجربه نکرده‌اند بسیار زیاد است. فناوری نیروگاه هستهای، حوزه‌ای کاملا متفاوت با تولید سوخت هستهای است (همان‌طور که فناوری هواپیماسازی با فناوری تولید سوخت هواپیما کاملا متفاوت است). بنابراین، به فرض که قادر به تأمین سوخت هستهای باشیم، در زمینه‌ی ساخت نیروگاه هستهای نیازمند همکاری جامعه جهانی هستیم. در وضعیت تحریم فعلی، نه اورانیوم خام برای غنی‌سازی به ما میدهند، نه فناوری تهیه میله سوخت و نه نیروگاه هستهای. نیروگاه بوشهر خود نمونه‌ای گویا در این خصوص است. این نیروگاه پس از صرف هزینه‌ای چندین برابر بودجه لازم برای ساخت نیروگاه هستهای مدرن و سال‌ها تاخیر در بهره‌برداری، تازه به مرحله راه اندازی آزمایشی و تحویل موقت رسیده است.
بنابراین با قطعیت می توان گفت که تداوم سیاستهای کنونی نه تنها ما را به اهداف هستهای نرسانده، بلکه تا این لحظه کشور را با مشکلات اقتصادی زیر مواجه کرده است:
تورم و گرانی افسار گسیخته و کمرشکنی که اقشار دارای درآمد ثابت و طبقه متوسط شهری را به‌سوی نابودی سوق می‌دهد؛
تعطیلی واحدهای تولیدی و افزایش بیکاری؛
کاهش صادرات کشور و از دست دادن بازارهایی که طی سالیان طولانی و به دشواری به‌دست آمده است؛
فلج شدن سیستم بانکی کشور در معاملات خارجی؛
کاهش ارزش پول ملی به‌دلیل کاهش درآمدهای ارزی؛
لطمه‌ی شدید به صنعت گردشگری؛
اختلال در روند تأمین مواد اولیه و قطعات واحدهای تولیدی؛
عدم پذیرش اعتبارات اسنادی؛
بالا رفتن ریسک و هزینه حمل و نقل کالاهای وارداتی؛
تعویق در پیوستن به سازمان تجارت جهانی و شاید از دست دادن همیشگی این فرصت؛
باج دهی به کشورهای واسطه نظیر چین و روسیه برای تأمین نیازهای اقتصادی کشور؛
و کاهش سرمایه گذاری خارجی.
افزون بر اینها، از آنجا که پرونده ایران ذیل فصل هفتم (تهدید امنیت جهانی) منشور سازمان ملل در شورای امنیت مطرح شده و تاکنون چهار قطعنامه ذیل ماده ۴۱ به تصویب رسیده، ممکن است تحریمهای دیگری که در این ماده به آن اشاره شده و هم اکنون آمریکا و اتحادیه اروپا بخش‌هایی از آن را به اجرا درآورده‌اند، در آینده به‌عنوان مصوبه شورای امنیت درآید که در آن صورت برای تمامی کشورها لازم الاجرا خواهد بود. با توجه به تضعیف موقعیت بین‌المللی ایران و تبلیغات گسترده‌ای که با استفاده از مواضع و سیاستهای نابخردانه‌ی حاکمیت در سطح افکار جهانی علیه کشور ما شکل گرفته، احتمال اتخاذ تصمیم‌های شدیدتر علیه ایران چندان بعید نیست. در صورت عدم تأثیر قطعی تحریمهای موضوع ماده ۴۱، شورای امنیت میتواند وارد فاز ماده ۴۲ یعنی عملیات نظامی شود.
باقی ماندن پرونده ایران تحت فصل هفتم میتواند در عین حال زمینه را برای رژیم متجاوز اسرائیل و حامیان آن و دیگر طرفداران یک‌جانبه‌گرایی بین‌المللی برای تکرار سوء استفاده از ماده ۵۱ منشور ملل متحد برای استفاده از زور نظامی فراهم یا تسهیل کند.
به باور ما، اکنون زمان آن رسیده که وجدان‌های آزاد، آگاه و دلسوز به حال کشور و آینده‌ی فرزندان ایران‌زمین به قضاوت بنشینند که آیا تنها راه و مناسب‌ترین شیوه برای حفظ حق برخورداری از فناوری هستهای تحمل این همه خسارت و برباد دادن ثروت‌ها و منابع کشور و از دست دادن بهترین فرصت‌های رشد و توسعه در تاریخ این کشور طی سال‌های اخیر بوده است؟
آیا حق برخورداری از فناوری هستهای تنها حق استیفا نشده‌ی ملت ایران است؟
و آیا برخورداری از زندگی شرافتمندانه، حق داشتن کار، امنیت شغلی، تأمین نیازهای اولیه، توسعه و رفاه، فناوری‌های پیشرفته‌ی به‌مراتب مهم‌تر از فناوری هستهای ـ که امروز کشور به بهانه‌ی تحریمها، از آن محروم است ـ امید به آینده، آسودگی و فراغت از اضطراب‌ها و فشارهای روزمره ناشی از گرانی و تورم و بیکاری، امنیت اجتماعی، آزادی و حق تعیین سرنوشت و مشارکت در اداره امور، حق برخورداری از حاکمیت و حکمرانی خوب ازجمله حقوق ملت ایران نیست و یا کم اهمیت‌تر از حق برخورداری از فناوری هستهای است؟
آیا حاکمیت حق دارد به بهانه‌ی حفظ حق استفاده از فناوری هستهای تمامی حقوق ملت ایران را پایمال کند؟
آیا نشانه‌ی حکمرانی خوب و ویژگی حاکمیت عاقل و کارآمد این نیست که با تکیه بر درایت و هوشمندی، هر حق ملی را به‌گونه‌ای استیفا کند که دیگر حقوق ملت پایمال و نادیده گرفته نشود؟
بدون تردید پافشاری بر ادامه‌ی سیاستهای کنونی نه تنها موجب احقاق حق ایران در کاربری صلح‌آمیز هستهای نخواهد شد بلکه سایر حقوق ایران از جمله برخورداری رابطه با جامعه جهانی و توسعه کشور را در معرض تهدید جدی قرار خواهد داد.
شورای هماهنگی راه سبز امید ضمن تاکید بر حق مسلم ایران بر استفاده صلح آمیز از انرژی هستهای بر این باور است:
در شرایط تأسف‌بار کنونی، این حق را باید از طریق اعتمادسازی و تعامل با جامعه جهانی و اقدام عملی شفاف و موثر برای خروج پرونده هستهای ایران از شورای امنیت سازمان ملل متحد استیفاء کرد نه از طریق پرخاشگری و اظهارات نسنجیده و شبهه انگیز.
سیاست کنونی هستهای نه تنها در جهت احقاق حقوق هستهای ما نیست بلکه ایران را از بهره‌گیری دانش فنی هستهای و تکنولوژی‌های مربوطه محروم میکند.
ایران اکنون به فناوری تولید سوخت هستهای در مقیاس غیرصنعتی دست یافته است و هر زمان دیگری میتواند این فناوری را توسعه دهد، اما این امکان در کوتاه مدت و میان مدت دارای اولویت کاربردی نیست. بنابراین، در صورت بروز تعارض بین دو گزینه‌ی راهبردی (غنی‌سازی اورانیوم در مقیاس صنعتی و دستیابی به فناوری نیروگاه هستهای)، اولویت با گزینه‌ی دوم است. این به‌هیچ‌وجه به‌معنای عقب‌نشینی از مواضع اصولی کشور و تعلیق فعالیتهای تبدیل و غنی‌سازی اورانیوم در مقیاس تحقیق و توسعه و نمونه‌سازی نیست.
تداوم سیاست هستهای فعلی سایر بخش‌های اقتصادی و امنیت و تمامیت ارضی کشور را در معرض تهدید جدی قرار داده است.
ایران متعلق به همه‌ی ماست و نه ملک انحصاری عده‌ای که ناتوانی خود را در تأمین منافع و مصالح کشور به اثبات رسانده‌اند. لازم است همه‌ی دلسوزان و علاقه‌مندان به کشور، عالمان، روشنفکران، دانشگاهیان، احزاب و تشکل‌های سیاسی، نهادهای مدنی و شهروندان بر پایه‌ی منافع حیاتی و عالی کشور و به‌دور از هرگونه نگاه حزبی یا جناحی، با اعتراض و فعالیت گسترده و هماهنگ خود، حکمرانان را به تغییر سیاستهای مخرب کنونی ترغیب کنند. گشایش در فضای سیاسی و پذیرش روندهای دموکراتیک در داخل و تنش‌زدایی در عرصه بین‌المللی از طریق اعمال عزت‌مندانه و خردمندانه‌ی موازین و الزامات بین‌المللی، کم‌هزینه‌ترین راه عبور از بحران کنونی و مقابله با یک‌جانبه‌گرایی بین‌المللی است. بدون تردید این وظیفه‌ی حکومت است که کشور را از وضعیت بحرانی که خود از مسببان آن است خارج کند. با وجود این، در مقطع حساس کنونی، مسئولیت تاریخی عظیمی بر دوش همه‌ی مردم ایران است و کشور ما در برابر تصمیمی حیاتی قرار دارد؛ تصمیمی که باید متکی به نظر اکثریت مردمان این مرز و بوم باشد. از این روست که پیشنهاد می کنیم به قانون اساسی (اصل پنجاه و نهم) و خرد جمعی مراجعه شود و در یک همه‌پرسی، ادامه یا تغییر مسیر کنونی به آرای عمومی گذاشته شود. توسل به راه حل های مشابه در حیات جمهوری اسلامی بی‌سابقه نیست، چنانچه برای رفع بحران گروگان‌گیری نیز تصمیم گیری به مجلس شورای اسلامی واگذار گردید. برای رفع شبهه از امکان تقلب و تخلف و رفع هرگونه امکان به پرسش کشیده شدن نتایج این همه‌پرسی توسط جریان‌های سیاسی و نیز جامعه جهانی، لازم است هیأتی متشکل از افراد مستقل و بی‌طرف بر آن نظارت کند. و از آنجا که به غیر از سنجش افکار عمومی در داخل، اقناع افکار عمومی جامعه جهانی نیز از اهداف مهم این همه پرسی است، میتوان از ناظران بین‌المللی (سازمان ملل، کنفرانس اسلامی، عدم تعهد و مانند آن) نیز دعوت به‌عمل آورد. نتیجه‌ی چنین همه‌پرسی هرچه باشد، از یک‌سو موجب تقویت همبستگی و انسجام ملی در عرصه‌ی داخلی میشود، و از سوی دیگر به تقویت جایگاه کشور در عرصه بین‌المللی و تقلیل آسیب‌پذیری آن می‌انجامد.
پروردگارا! تو شاهد باش که با تمام توان در جهت حفظ مصالح کشور و منافع ملت بزرگی که برای دست یافتن به سعادت دنیوی و اخروی با همه وجودشان به میدان آمده‌اند گام برداشتهایم تا نعمت‌هایی را که به ما ارزانی داشته‌ای، تباه نساریم.
شورای هماهنگی راه سبز امید
دوم آبان‌ماه ۱۳۹۱
شورای هماهنگی عزیز
مگه روزی که میخواستن این قمار را شروع کنن پرسیدن که الان تو باختش میخواهین ما رو شریک کنین ؟!
نه عزیز تا مسبب اصلی جام زهر و مثل سلفش به تنهایی سر نکشه فایده نداره میدونی چرا فردا دوباره شاخ و شونه میکشه که آی من نمیخواستم من وصل بودم به بالا ولی مردم نفهم !! به من خوراندن !!!
دوستان گرامی .
بدون تردید پیشنهاد شما مبنی بر اینکه انرژی هسته ای را به همه پرسی گذاشتند ،راه کار مناسبی نیست !!
نخست اینکه هیچ شهروند درجه یک و درجه دوی در این پروژه زد ملی نقش نداشته است ،و جالب اینجاست تا کنون هیچ شهروندی نمیداند ،که در این پروژه ضد ملی چه هزینه های صورت گرفته است ،پس شهروندان را بسیج نمودن در این پروژه منجر به این خواهد نمود ،که کسانی دست به این قمار ضد ملی زدهاند تبریه خواهد نمود ،پس چه بهتر رهبر جمهوری اسلامی خود جام زهر را بنوشد ،و این جام زهر مبارک ،و گوارای او باد .
این است شعار ملی: همه پرسی پروژه هسته ایی!
به همه پرسی گذاردن «پروژه هسته ایی» میتواند شعار کلیدی جنبش مطالباتی کنونی باشد. در طرح وگسترش این خواست بکوشیم که با باز شدن طلسم هسته ایی؛ بسیاری طلسم های دیگر هم گشوده خواهد شد!
همه پرسی فقط بهانه برای فرار کردن از بار مسولیتی است که شروع کنندگان این پروژه داشتند. مردم ایران را نباید به بهانه همه پرسی در این شکست و خوردن زهر شریک باشند. قدرتمندان کشور باید با قبول اشتباه خود و عذر خواهی از ملت خود به این شکست تن در دهند.
ارها گفته‌ایم که نیاز واقعی
کشور به فن آوری هسته ای، تنها یک یا چند راکتور تحقیقاتی است، که با کمک
آن، میتوان تمام نیاز زمینه های پزشکی، داروسازی، کشاورزی، تحقیقات و صنعت
را به فن آوری هسته ای را پاسخ داد. و منطقی است که بر پایه قوانین بین‌المللی
آن را بومی کرد و توسعه داد. چنین کاربردی از فن آوری هسته ای، هیچ ارتباط
مستقیمی با غنی سازی ندارد، چندین دهه در ایران بی هیچ محدودیتی در حال
استفاده بوده است و هم اکنون نیز هیچ گونه مخالفت بین المللی در توسعه آن
وجود ندارد. اما توسعه نیروگاه‌های هستهای در ایران به صرفه و
صلاح نمی‌باشد. کما اینکه در دنیای پیشرفته نیز، انرژی هسته ای جایگاه خود
را از دست داده است. در ایران با وجود نورخورشید، باد و منابع هیدروکربوری،
ارزان‌ترین برق و درعین حال سالم‌ترین آنها، استفاده از امکانات طبیعی
ایران می‌باشد نه برق هستهای. حقیقت این است که برای استفاده از
نیروگاه بوشهر نیاز به غنی سازی نداریم زیرا برای کشور، وارد کردن
اورانیوم غنی شده برای یک و یا حتی چند نیروگاه بسیار ارزان تر تمام می
شود. با تاکید بر این باور که دانش و تکنولوژی هسته ای مانند
هرگونه دانش و تکنولوژی مطرح در جهان آکادمیک برای ایران ضروری است و آموزش
و تجربه آن حق هر ملت است، اعلام می کنیم که غنی سازی اورانیوم برای کشور
ما ضروری نیست، و سیاست غنی سازی جمهوری اسلامی برای تولید انرژی هسته ای
غیر قابل توجیه است و فاقد هر گونه مبنای علمی و اقتصادی است.
نیروگاه های هسته ای که تا چهل سال پیش به عنوان انرژی پاک از آن یاد می
شد، اکنون با بالا رفتن استاندارد و سطح زندگی بشر، در زمره ناپاکترین
انرژی ها قرار گرفته اند. همچنین به دلیل کاهش هزینه انرژی های تجدیدپذیر و
توسعه تکنولوژی انها، انرژی هسته ای از صرفه اقتصادی خارج شده است. ورود
به عرصه سلاح های هسته ای هم به هیچ وجه به مصلحت امنیت ملت ما و همسایگان
کشور ما نیست. فیزیک هسته ای اگر چه در بین سال های ۴۰ تا ۸۰ سده
میلادی پیشین یکی از علوم مادر محسوب می شد و رشد و توسعه آن، رشد و توسعه
دیگر رشته های علوم را ممکن می ساخت، دیگر سال هاست که آن نقش را ندارد.
شوربختانه، نظام جمهوری اسلامی به جای سرمایه گذاری جدی و دراز مدت برروی
فنآوری های نوینی که مرحله ی جدیدی از رشد علمی را در جهان آغازیده اند، با
سیاست های اتمی تنش افروز خود میهن را از آن تکنولوژی ها محروم کرده است.
هزینه های غیر رقابتی صنعت انرژی هسته ای برای ایران.
به علت تنش افروزی های بیهوده جمهوری اسلامی با جامعه جهانی، کشور در
انزوای بین المللی است و از همین رو تهیه و به راه انداختن صنعت هسته ای و
به ویژه غنی سازی اورانیوم برای، نه تنها برای کشور
بسیار گران تر از بهای رقابتی آن تمام شده است، بلکه بهره برداری و
بکاراندازی آن را نیز با تردیدهای امنیتی و بهداشتی بسیار مواجه کرده است.
غنی سازی اورانیوم در یک کشور برای کمتر از ده نیروگاه هزار مگاواتی صرفه
اقتصادی ندارد، و این در حالی است که درایران تاکنون میلیاردها دلار هزینه
مستقیم صرف غنی سازی شده است و برای یک نیروگاه دهها برابر هزینه معمول آن
از حساب ملت رفته است. درپی اصرار برای غنی سازی، چندین تحریم اقتصادی
شدید از سوی شورای امنیت و نیز برخی از کشورهای تاثیرگذار در اقتصاد جهانی
بر کشور تحمیل شده است. همه این ها، به ویژه در طی ۷ سال دولت های نهم و
دهم، اقتصاد ما را فلج کرده و زیرساخت ها را هم به نابودی کشانده است.
این درحالی است که حتی در کشورهای توسعه یافته نظیر آلمان، ژاپن، آمریکا و
… علیرغم اینکه صنعت هسته ای را بالا ترین راندمان خود اداره میکردند،
انرژی هسته ای در قبال سایر روشهای تولید برق، کاملا مزیت نسبی اقتصادی خود
را از دست داده است، و این کشورها توسعه انرزی هسته ای را متوقف کرده و با
نهایت توان خود، در حال جایگزینی انرژی هسته ای با انرژی های تجدید پذیر
اند. در حالی که ایران با درآمد کلان نفت در این مدت می توانست
تا سطح دوازده اقتصاد بزرگ جهان برآید، به سطح فقیرترین ها کشورها
فروافتاده است و اقتصادش در استانه کامل فروپاشی قرار گرفته است.
نمی دانم این شورا همه مشکلات را از این دولت دزد می داند در صورتیکه همه واقفند که مساله اصلی نظام و رهبر است که دنبال راه فرارند، رفراندم هم باید برای اصل نظام باشه امید جان ….
آقا رضا سلام طالب این قلمت شدم ، اما حیف…
متاسفانه نخبگان در دانشگاه نه تاریخ نه حقوق و نه سیاست می خوانند و دنبال پزشکی و مهندسین و این میشه راه حل. اقایون که میدونند تو روز روشن با ارا همه کاری میشه کرد. اخر همه پرسی هم معلومه که ۸۳ درصد به پیشرفت هسته ای رای میدن و بعدش بیا کارو درست کن.
با تشکر از مقاله خوب و بجا.
۱- ایران به هر نحوی که دنبال انرژی هسته ای باشد چاره ای به غیر از پذیرش جامعه جهانی ندارد.معادن اصلی امرانیوم در ایران وجود ندارند و تکنولوژی نیروگاه سازی هم اصلا.اگر بود ساخت بوشهر بیش از سی سال طول نمی کشید و سوخت را هم برای ۱۰ سال از روسیه نمی خریدیم.
۲- آیا ایران میتواند تعداد زیادی راکتور داشته باشد؟ پاسخ این سئوال منفی است چون کشور ما دارای گسلهای زلزله خیز شدید است و تا کنون به غیر از منطقه بوشهر و دارخوین هیچ سایت مناسبی برای احداٍث نیروگاه شناسائی نشده است.
۳- الان ظرفیت برق نصب شده ما حدود ۴۰ هزار مگاوات است.نیروگاه بوشهر در بهترین حالت ۱۰۰۰ مگاوات برق تولید می کند، یعنی معادل یک چهلم برق کشور. هزینه پرداخت شده برای بوشهر معادل نصب ۱۰۰۰۰ مگاوات سوخت فسیلی بوده است و معادل حداقل ۳۰۰۰ مگاوات برق هسته ای یعنی برای سه نیروگاه هستهای پول دادهایم و یکی تحویل گرفته ایم. از هزینه های اجرائی آن هم بی اطلاع هستیم و نمی دانیم یک کیلو وات برق هسته ای چند در می آید؟
۴- راکتور تحقیقاتی تهران عمر مفیدش حداکثر ۸ سال دیگر تمام میشود و بعد از آن باید کارش متوقف شود . سوخت آن الان برای ۲ سال دیگر کافی است. این راکتور که یادگار پیمان سنتو است ۵ مگاواتی است و در بهترین شرایطش میتواند برای تولید تعدادی از رادیو داردها بکار رود که ارزش آن در سال شاید به زحمت به ۳۰ هزار دلار برسد و در شرایط فعلی با قیمتهای بسیار ارزان میتوان با کیفیت خوب آنها را تهیه کرد.هیچ نیازی نیست که به خاطر آن مورد تحریم قرار بگیریم یا اصلا غنی سازی انجام دهیم. سوخت آن هم هیچگاه مشکلی نبوده و آخرین بار آزانس آنرا تهیه کرد.
۵- ایارن نه مشکل بر خورداری از انرژی هسته ای دارد و نه منعی برای غنی سازی. در توافقنامه ۲۰۰۴ پاریس این حقوق به طور صریح برای ایران تائید شدند. لذا اینکه گفته مشود ونیا ونبال منع ما از انرژی هسته ای است بسیار حرف بی پایه و سخیفی است.
۶- مشکل غرب و آژانس این است که ما در حالی مدعی ساخت سوخت برای راکتورهای هسته ای هستیم که اصلا راکتوری نداریم و تنها راکتور ما در بوشهر هم سوختش تامین شده است!. از سوی دیگر پروژه آب سگین و راکتور آن اصلا ارتباطی با تولید سوخت برای راکتور آب سبکی چون بوشهر ندارد. ایران در لیست پروژه های خود از پروژه نمک سبز و تراش اورانیوم نام برده. اینها را نه منافقین افشا کرده اند نه خارجی ها بلکه توسط رئیس وقت سازمان انرژی اتمی جناب آقازاده و آقای دکتر صالحی که امروز وزیر خارجه هست به آژانس اعلام شده. این پروژه ها اصلا ربطی به تولید سوخت ندارند و همین بر ابهام ها اضافه کرده است. سئوالات آزانس هم بیشتر بخاطر این موارد است که ایران حاضر به پاسخ دادن نیست . کار به تحریمها کشیده است.
۷- حجم عظیم سرمایه گذاری در امر هسته ای بسیار شک بر انگیز است. کدام عقل سالمی می آید برای سوخت یک راکتور هسته ای که ندارد این میزان پول خرج کند و حاظر به در گیری نظامی باشد ولی تن به مقررات ندهد؟ چرا رژیم بازرسیها را که قبلا قبول داشتند الان قبول ندارند؟
۸- مشکی که وجود دارد درک این مسئله است که بعلت این پرونده تمام امکان ایران رد تئسعه این صنعت که بسیار فراتر از نیروگاه است از ایران گرفته شده. آزانس دیگر بر خلاف سابق به ایران کمک علمی و فنی و مالی نمی کند. ایرانیان از تحصیل در این رشته منع شده اند. کلیه فعالیتهای تحقیقاتی نابود شده . به نظر میرسد که از اوّل هم هدف همین بود. اخباری در غرب هست که شرکت هالی برتون متعلق به دیک چنی قطعات اصلی پروژه هسته ای را تامین کرده. یعنی آمریکائیها خود ما را به این وادی راهنمائی کردند و حال بیخمان را میگیرند. حاکمیت ایران فکر میکند شاهکار بزرگی کرده است ولی نمی داند و یا شاید هم می داند که چه فاجعه ای آفریده..برای اولین بار با تحریمهای شورای امنیت زندگی و حیات و ممات این مردم در کنترل اسرائیل قرار گرفته است. بیرون آمدن از تحریمها یعنی موافقت آمریکا یعنی اسرائیل. ا
اگر فکر می کنیم رهبری که مدعی برخورداری از معنویترین نیروهای غیبی است این میزان درک از شورا ی امنیت را ندارد باید در عقل خود بیشتر شک کنیم. ایران بار دیگر با خیانت سازمان یافته ای به تباهی کشیده شده. همان خیانتی که قرنهاست اهالی این مرزو بوم با گوشت وپوست و اخلاق خود تاراج انرا مشاهده میکنند. فقط به حال این مردم باید گریست
یشنهاد خوب و بجایی است. اولا شورا مسئولیت مستقیم وضعیت هسته ایر ا متوجه رهبری دانسته است. دوم اینکه باید با جامعه بینا لمللی همکاری شود و قطعنامه ها اجرا شود که پرونده کشور از شورای امنیت خارج شود. اگر اقای خامنه ای قدرت تصمیمی گیر ندارد باید به مردم رجوع شود. در این شرایط وخیم مهم نیست که چه کسی مار ا به این وضعیت در اورده است بلکه باید از ان خارج شد. معلوم است که مردم در این همه فجایع نقشی نداشتند. کار حکومت بوده است. اما مردم باید بتوانند با اعمال نطر خودشان وضعیت را تغییر دهند. اینها میگیند مردم پشتیبان سیاستهای ما هستند خوب اجازه دهند که برای همه مسئله روشن شود.
من مخالف اینم که مردم یک بار دیگه راه فراری بشند برای سیاستهای اشتباه کسانی که پا به این مسیر گذاشتند. چرا باید همیشه مردم بهای اشتباهت سیاستگزاران رو بدند. بعدش هم بیاند بگن که نظر مردم بود که ما از خدکفای هستهای دست برداشتیم. خودشون باید جامه زهرو سر بکشند نه مردم ایران.
این حکومت بخاطر برنامه هسته ای به زانو افتاده و دیر یا زود تسلیم میشه و برگزاری رفراندوم اگر هم خوب باشه دیگه نوش دارو بعد از مرگ سهرابه و فقط مردم رو با رهبری تو این شکست شریک میکنه رهبری باید پاسخ بده که چرا وقتی مجلس ششم بهش نامه دادن و چنین روزی رو پیش بینی کردن اون برخورد رو باهاشون کردن این نشون میده که رهبری چقدر بی بصیرت وناآگاه به مسائل هست و کمترین کاری که میتونه بکنه اینه استعفا بده.
پما برای یافتن پاسخ درست و حساب شده در مورد این گونه مسائل هرگز با رفراندم و همه پرسی به نتیجه نمی رسیم. خوش خیالی و خوش باوری است اگر این انتظار را داشته باشیم. بهترین نمونه جوابگو نبودن همه پرسی در اینگونه موارد “جمهوری اسلامی آری یا نه” بود. واقعا آن نود ونه درصدی که به جمهوری اسلامی رای دادند اصلا میدانستند به چه رای میدهند؟ هرگز تصورش را می کردند که از چاله شاه درآمده به چاه جمهوری اسلامی ولایت فقها و اسلام ناب محمدی و ذوب شده در ولایت فقیه خواهند افتاد؟ در مورد انرژی اتمی هم هذا. با این شتشوی مغری که مردم را داده اند که در دور افتاده ترین دهکده مملکت فلان پیرزنی که اصلا نمی تواند انرژی را درست تلفظ کند تا از او سوالی می کنی میگوید آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند هسته حق ماست! چه امیدی میتوان به نتایج همه پرسی داشت؟ بعلاوه همه پرسی را کدام مرجع انجام دهد؟ ارگانهای همین جمهوری اسلامی که تاحال یک انتخابات درست و حسابی و بی غل و غش انجام نداده اند؟ خوب فرض کنیم مردم ما کاملا آگاه باشند، و در این رفراندم هم پاسخ درست را بدهند. تصور می کنید اگر پاسخ مطابق رای اینها نباشد، نتیجه را درست اعلام خواهند کرد؟ اگر تصمیم گرفته اند انرژی اتمی و غنی سازی یا هر برنامه دیگری را که دارند متوقف کنند، پاسخ اکثریت مردم را آری بیرون خواهند آورد، با آرایی بین شصت و سه تا ۹۹ درصد. اما اگر ترمز را بریده و بیرون انداخته اند و تخته گاز می روند جلو تا این مملکت را به خاک سیاه بنشنانند، مردم بین شصت و سه تا ۹۹ درصد پاسخ خواهند داد(پاسخشان را درخواهند آورد) که نه خیر هسته حق مسلم ماست پیش تا نابودی کامل. والله کار این مملکت از این حرفها گذشته و با کرام الکاتبین است.