لیست تحصیل کرده های دانشگاه امام صادق در جایگاههای مدیریتی کشور و دو پیشنهاد

چکیده :حبیب اعلائی ️حجت عبدالملکی، وزیر کار: کارشناس ارشد معارف اسلامی و اقتصاد از دانشگاه امام صادق ️احسان خاندوزی، وزیر اقتصاد: کارشناسی و کارشناسی ارشد پیوسته رشته اقتصاد از دانشگاه امام صادق ️علی باقر کنی، معاون سیاسی وزارت امور خارجه: رشته معارف اسلامی و اقتصاد از دانشگاه امام صادق ️داود منظور، رئیس سازمان امور مالیاتی: دکتری...

حبیب اعلائی

️حجت عبدالملکی، وزیر کار: کارشناس ارشد معارف اسلامی و اقتصاد از دانشگاه امام صادق
️احسان خاندوزی، وزیر اقتصاد: کارشناسی و کارشناسی ارشد پیوسته رشته اقتصاد از دانشگاه امام صادق
️علی باقر کنی، معاون سیاسی وزارت امور خارجه: رشته معارف اسلامی و اقتصاد از دانشگاه امام صادق
️داود منظور، رئیس سازمان امور مالیاتی: دکتری علوم اقتصادی، کارشناسی ارشد اقتصاد و معارف اسلامی از دانشگاه امام صادق
️محمد حسینی، معاون رئیس جمهور در امور مجلس: کارشناسی ارشد معارف اسلامی و علوم سیاسی از دانشگاه امام صادق
️میثم لطیفی، رئیس سازمان اداری و امور استخدامی کشور: عضو هیات علمی دانشگاه، ریاست دانشکده مدیریت دانشگاه امام صادق
️مجید عشقی، رئیس سازمان بورس: کارشناسی ارشد دانشگاه امام صادق
️وحید یامین پور، معاون وزیر ورزش: دکتری رشته حقوق جزا و جرم شناسی از دانشگاه امام صادق
️غلامحسن اسماعیلی، رئیس دفتر رئیس جمهور: ریاست دانشکده حقوق دانشگاه امام صادق
️علی صالح‌آبادی، رئیس‌ ‎ کل بانک مرکزی: کارشناسی ارشد معارف اسلامی و مدیریت مالی از دانشگاه امام صادق و عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق
پیمان جبلی، کارشناسی ارشد رشته معارف اسلامی و تبلیغ و دکترا در رشته فرهنگ و ارتباطات، دانشگاه امام صادق

با توجه به حضور پررنگ فارغ التحصیلان دانشگاه امام صادق در مدیریتهای کشور و بی انگیزگی فارغ التحصیلان دانشگاههای صنعتی شریف، امیرکبیر، تهران و سایر دانشگاهها که تبدیل شده اند به پرورش دانشجوهایی که نهایتا به کشورهای اروپایی و امریکا مهاجرت کرده و ماندگار میشوند و نفعی برای ایران ندارند، دو پیشنهاد قابل طرح است:

۱. تعطیل کردن سایر دانشگاهها که عموما بی ثمرند و صرفا پرورش دهنده هایی برای تزریق به دانشگاههای خارج کشورند و اعطای بودجه این دانشگاهها به دانشگاه امام صادق

۲. قرار دادن دانشگاههای دیگر زیر مجموعه بعنوان دانشکده های دانشگاه امام صادق، شاید از بین سایر دانشگاهها بتوان نیرو برای جایگاههای مدیریتی تربیت کرده و در اداره کشور سهیم نمود.

البته قبل از همه این موارد باید فکری بحال اساتید دانشگاههای بی ثمر کرد که مملکت هیچ نیازی به خودشان و دانش آموختگانشان ندارد و سماجت در ماندنشان جای سوال دارد.