آشغال‌های دوست‌داشتنی و آشغال‌های دوست‌نداشتنی

چکیده :این روزها اما، شاهد تلاشی جدی در جهت مخالف هستیم که با شعار عوامفریبانه «یک‌دست‌سازی حاکمیت» میدان‌دار سیاست شده و با مهندسی بی‌نظیر و عریان انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری، آرزوی دیرینه حاکمیت را برای پیروی بی‌چون و چرا و تمام‌قد کارگزاران منویاتش جامه واقعیت...

سیدکاظم قمی

همان‌طور که می‌دانید، «آشغال‌های دوست‌داشتنی» عنوان فیلمی است به کارگردانی، نویسندگی و تهیه‌کنندگی محسن امیریوسفی، محصول سال ۱۳۹۱ که سرانجام پس از شش سال توقیف، در اواخر بهمن ماه سال ۱۳۹۷ موفق به دریافت مجوز اکران شد و مورد استقبال عموم قرار گرفت. من هم به توصیه چند تن از دوستان اهل فرهنگ و هنر در اولین فرصتی که پیدا کردم برای تماشایش به سینما رفتم. به نظر من مهم‌ترین سویه فیلم، تلاشش برای فهماندن ضرورت به‌رسمیت شناختن تنوع و تعدد هویتی در جامعه امروز ایران است.

این روزها اما، شاهد تلاشی جدی در جهت مخالف هستیم که با شعار عوامفریبانه «یک‌دست‌سازی حاکمیت» میدان‌دار سیاست شده و با مهندسی بی‌نظیر و عریان انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری، آرزوی دیرینه حاکمیت را برای پیروی بی‌چون و چرا و تمام‌قد کارگزاران منویاتش جامه واقعیت بپوشاند. من البته هم شک دارم حتی خود حاکمیت بداند که محتوای این «منویات» چیست و چطور قرار است مشکلات کشور با کسب فیض از آن، حل و فصل شود. همچنان که معلوم نیست این فرمانبران چشم و گوش بسته، آنقدرها هم که تصور می‌شود چشم و گوش بسته باشند و از جایی که معجزه هزاره سوم سر در آورد، یا شاید هم جایی نزدیک آن، سر در نیاورند.

گذشته از این واقعیت انکارناپذیر (که حاکمیت نیز خود بدان معترف است) که این جماعت به‌هیچ‌وجه اکثریت مردم ایران را نمایندگی نمی‌کنند، یکدست‌سازی طالبانی‌شان از همین روزهای نخست چهره‌ای مضحک از خود نشان داده است. مرور آنچه که در صحن علنی مجلس اتفاق افتاد، اعم از سخنان نمایشی له و علیه وزرای پیشنهادی (که آنقدر شور بود که زبان خان مجلس را هم به اعتراض باز کرد) و دفاعیات و برنامه‌های محیرالعقول وزرای کابینه نه انقلابی که ائتلافی (چون به هرکس قطعه‌ای از کیک قدرت داده شد تا از فرصتی که شاید تکرارناپذیر باشد متنعم شوند) و پوشش خبری رسانه‌ میلی از آن، از واگذاری سکان اداره اجرایی کشور به دست ناتوان‌ترین و کم‌مایه‌ترین افرادی که تاریخ چهل ساله اخیر کشورمان شاهدش بوده است حکایت دارد.

پس از تأمل در وقایع هفته‌ای که گذشت، شاید بتوان گفت که ما با دو نوع آشغال سروکار داریم: یکی آشغال‌های دوست‌داشتنی، یادگارهای دوران‌های سپری‌شده‌ای که نمی‌توانیم از نگهداشتن‌شان خودداری کنیم و هر قطعه‌اش بویی خاص دارد و خاطراتی ماندگار در ما تداعی می‌کند و جای نگهداریشان، جایی خاص است تا آن‌ها را از دستبرد زمانه حفظ ‌کند. در مقابل، آشغال‌هایی هم هستند که متأسفانه به‌علت بی‌توجهی و بی‌فرهنگی برخی از هموطنان‌مان روی سطح رودخانه‌ها و دریاچه‌ها مشاهده می‌کنیم. هرچه این آبها راکدتر باشند، آشغال‌های بیش‌تری روی آن شناورند و بوی تعفن‌شان مشام هر رهگذری را می‌آزارد. کسی برای حفظ این نوع آشغال تلاشی که نمی‌کند هیچ، کوشش می‌کند هرچه زودتر از دست‌شان خلاصی یابد. اینها آشغال‌های دوست‌نداشتنی هستند که در هفته‌ای که گذشت، در عرصه سیاست مشام شهروندان ایرانی را سخت آزردند .