«پیروز قطعی انتخابات با فاصله بسیار زیاد» ما مردم هستیم

چکیده :برای ما که صداقت و صمیمیت دولت و رییس بی تکبر و باوفایش را با گوشت و پوست مان لمس کردیم و خنده‌های او را پس از گلوله خوردنمان در کوی و برزن بنزین آلود، به چشم دیدیم، داستان صداقت این دولت و آن حکومت، مضحکه ای بیش نیست چنانکه بساط استصواب ولایی شان جز سراب و گندابی نبود....

کلمه – امیر آخولقه

آرام آرام شنبه ۲۹ خرداد از راه رسیده است. جمعه ی دولت و حکومت در ایران در تب و تاب معرکه استصواب گذشت و اکنون آنان که کودتای ۸۸ را و مردم کشی ۹۸ را و موشک پرانی هواپیما را و به آتش کشیدن آن همه جان و رای و مرد و زن را از یاد برده اند، منتظران اعلام نتایج اند!

آنان که دولت راستگویان را باور دارند و آن سه روز دروغین را به یاد ندارند و مردم عاصی به جان آمده از دولت کاسب کار را مزدوران اجانب می‌دانند، در انتظار بلندگوهای حکومتی هستند که تعداد آراء مردمان را صادقانه، درست و راست به مردم اعلام کند!

حکومتی که موظف است و مصلحت است مشارکت بالای غیرعادی و دروغین را با ارقام غیرقابل ارزیابی و باور ناپذیر اعلام کند که خلاف آن مصلحت نیست و وظیفه هم نیست!

همانطور که باید میز انقلاب را چنان می‌چید که جز نامزد منظور، دست کسی به سیب سرخ ریاست نرسد و برای سرکشیدن جام ولایت پسین، جز او کسی نفس تازه نکند.

آری!

منتظران حکومت معتمدان اویند.

ولو مردمان به چشم خود دیده باشند که حوزه های اخذ رای را گرد مرگ پاشیده بودند و مدارس و مساجد را جز عوامل دولتی و سربازان خدمتی کسی دیگر نیاکنده بود.

اما برای ما مردمان، ما آدمها، ما بی صداها که هنوز زنده ایم و میتوانیم نگاه کنیم و سوال، برای ما که آن سه روز دروغ ننگ آور را پس از به آتش کشیدن ۱۷۶ جان شیفته و عاشق در آسمان، چون غمی تلخ و زخمی تازه در سینه زنده داریم، انتظاری بر شمارش آرا نیست!
که خود به چشم خویش همه چیز را دیدیم و برای چشمان مان، حاجت به گواهی داروغه نیست!

برای ما که صداقت و صمیمیت دولت و رییس بی تکبر و باوفایش را با گوشت و پوست مان لمس کردیم و خنده‌های او را پس از گلوله خوردنمان در کوی و برزن بنزین آلود، به چشم دیدیم، داستان صداقت این دولت و آن حکومت، مضحکه ای بیش نیست چنانکه بساط استصواب ولایی شان جز سراب و گندابی نبود.

و مگر کجای داستان این نظام راست بود که حالا آمار میزان مشارکت ما ملت نامحرم در آن راست باشد؟ آنهم از جانب اشقیایی که با نزدیک ترین همراهان و رهروان خود وفا نکردند و تیغ شرک استصواب بر شاهرگ انتخاب مردمان نهادند!

اینجاست که آنچه ما مردمان را پیروز این میدان کرد، پایمردی بر نه بزرگ و راستینی بود که راه را از بیراهه حکومت دروغ جدا ساخت و بر بساط مضحک او خندید و رخصت تحقیر از مستبد گرفت و بر عجز و حکم و فتوای او، قلم بطلان کشید و زنده و سربلند بر پای خود و تصمیم خود ایستاد.

این کار ملی، این گام بلند، این سکوت سراپا فریاد باید از جایی آغاز می‌شد.

باید از جایی راه از بیراهه عیان می‌گشت و حساب ملتی که به صراحت و بی پروا از همه چیز کنار گذاشته شد و هیچگاه به حساب نیامد، در جایی با حکومت غاصب روشن می‌شد.
تسویه این حساب در روز ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ ثبت شد.

روزی که ما همدیگر را پس از سالها در کاری واقعی که خود انتخاب کردیم، در راهی که سراپا خود رفتیم و در فکری که فریبی در آن نبود و دروغی در آن نگفتیم و نشنیدیم، باز پیدا کردیم.
این مای بزرگ ، این مای محذوف، خود انتخاب کرد و این از همه چیز مهم‌تر است.
در مسابقه ای که برای قیم ها بود شرکت نکردیم و این انتخاب خود ما بود.
به راهی که انتخاب ما نبود، نرفتیم و این انتخاب خود ما بود تا بتوانیم ملت باشیم.

به بیهودگی انتخابات در سیستمی که بر گور انتخابات فاتحه می‌خواند و ما را به معجزه مرده ای نوید می‌دهد و صندوق آرا برایش جز عروسک شعبده بازی نیست، نه گفتیم.

عزت خود عزیز داشتیم و منت بی مایگان بر سر خودشان نهادیم و اینگونه پیروز شدیم.
حال هرچه میخواهید بشمارید و بخوانید و صندوق ها چون تابوت ها بر دست ها سواره کنید.
کسی بر گور خالی از مرده تان فاتحه نمی‌خواند ‌و کسی برای نعش ظالم نخواهد گریست.

ما آنجایی پیروز شدیم که شما ندیدید همچنانکه سالیان سال، در این همه ایام مردم خود را ندیدید و نشنیدید و نفهمیدید!
ما خانه های خود را با چراغ هایی از آتش «نه» بزرگ خود نور پاشیدیم. چراغ‌هایی شادان، شریف و پر از شراره های شکوه!
چراغ هایی که خود برافروختیم و این آغاز پیروزی یک ملت است؛ با دست خالی و یک تکه نان و خورجینی از غیرت!
حال آرا تان بشمارید و به دنبال ما بگردید و برنده بازی تان را جام ولایت دهید و خود گویید و خود خندید که کسی منتظر خبر و نظر و عدد شما نیست!

داوری با ملتی است که خود برنده بازی است.