تحریم میدان ظالم، تکریم معنای رای است

چکیده : رهبر مملکت از شورای نگهبان که دروغ گفته و ظلم کرده و انتخاب مردم به انتصاب خود آلوده دفاع می‌کند. در مقابل افواج یک ملت از ۱۲ نفر که با اتکای به دروغ و بهتان، سرنوشت یک ملت را به بازی می‌گیرند دفاع می‌کند و نه او و نه شورای منصوب ش هیچ لزومی نمی‌بینند که حتی کلمه ای برای مردم توضیح دهند و عذر آورند و حتی از خطای خود پوزش...

کلمه – امیر آخولقه

فرایند انتخابات یکی از روشن ترین وجوه عمل سیاسی شرافتمندانه در جامعه است و انتخابات، برای یک ملت، گذشته از تفویض قدرت ملی به یک فرد یا حزب برای اعمال اقتدار و تامین حقوق ملت، روندی اخلاقی است مبتنی بر راستگویی و صداقت و وفای به عهد منتخب تا تفویض اختیارات ملی معنای محصلی بیابد.
تا سخن و خواست ملت از دست و زبان او به ذهن و عمل منتخب او راه یابد و دولت شکل گیرد.
حال، به جامعه خود بنگریم!
چه می‌بینیم؟
وعده‌های شیرین
فریادهای بلند
پول و صدقه و اعانه
و مقابله با فساد
و آیا یک راه روشن مقابله با فساد، نادیده گرفتن شعبده بازی فاسد استصوابی نیست که در روز روشن، در بی اعتنایی محض به تمامی قواعد اولیه اخلاقی و موازین حقوقی برای یک ملت تدارک شده است؟
به ما می‌گویند چرا رای نمی‌دهید؟
پرسش از قضا ازاین سو است؟
چرا رای بدهیم؟
چرا شرافت مان را به دروغ و شعبده بازی حراج کنیم؟
شورای نگهبان به جای ما انتخاب می‌کند. احراز میکند و رد می‌کند و دروغ می‌گوید و دروغگو را منبع خود می‌سازد.
رهبر مملکت از شورای نگهبان که دروغ گفته و ظلم کرده و انتخاب مردم به انتصاب خود آلوده دفاع می‌کند. در مقابل افواج یک ملت از ۱۲ نفر که با اتکای به دروغ و بهتان، سرنوشت یک ملت را به بازی می‌گیرند دفاع می‌کند و نه او و نه شورای منصوب ش هیچ لزومی نمی‌بینند که حتی کلمه ای برای مردم توضیح دهند و عذر آورند و حتی از خطای خود پوزش بخواهند!
دولت منتخب این ملت با ۲۴ میلیون رای این انتخابات را برگزار می‌کند. حتی نمی‌تواند بگوید تا شرط تحقق اقلی از حقوق ملت، دست به برگزاری انتخابات نمی‌زنم!
دولت منتخب با ۲۴ میلیون رای ما به سر و دست و پای جوانان و پیران جان به لب رسیده و شوریده بر نان و جان خود شلیک کرد و فقط خندید.
دولت منتخب ما ۲۴ میلیون رای گرفت که وزارت اطلاعات ش چون دوران پست پسین، دانشجویان ما به زندان برد.
مخالفان را به حبس بکشاند.
جمعیت امام علی را از ریشه بخشکاند و در بر روی تظاهرات قانونی مردمان ببندد و معلمان و کارگران را چون قبح دوران قبل به زنجیر کشد!
ما چگونه رای دادیم و اینها چگونه برکشیدند؟
رای ما آنگاه که بچه‌های محیط زیست مان هنوز در زندان مو سپید می‌کنند و کمر به ظلم اشقیا خم کرده‌اند، کجاست؟
رای ما در مرگ آن درویش مظلوم و این فعال مدنی بی نام و نشان آخر، چه قدرتی به این دولت داد؟
رای ما از دولت چه می‌سازد که خواسته های ملت را می‌شنود، می‌پذیرد و تعهد به اجرای آن می‌دهد اما چون گام به پاستور نهاد، فهرستی از بیت رهبر به دست او می‌دهند و می‌گویند:
خب! شعارهایت را دادی؟
تنور را هم گرم کردی؟
ملت هم آمدند!
نظام هم پشت گرم و استوار شد!
حالا این لیست اجرایی کارهای شما
بسم الله
و هرآنچه گفتی پشت در بگذار و بیا!
اموال بلوکه شده را آزاد کن برای حمایت از شبه نظامیان سوریه و یمن و عراق و فلسطین!
تحریم ها را بردار تا این سرداران و سپاهیان و منصوبان بیت به فعالیت تجاری و اقتصادی خود برسند و بیت ولایت از دلار سیراب سازند.
مذاکره کن تا میدان بیشتر ببرد و شرکت های حکومتی و سپاهی در عراق و سوریه پول بر پول بیندوزند و بودجه صداوسیما و سازمان تبلیغات و شورای نگهبان و حوزه‌های علمیه و نظامیان و دیگر اذناب و دوستان در و پیمان تر شود!
رای آوردی تا میدان قدرتمند شود و مگر جمهوری اسلامی جز این نظام میدانی اخیر است که در کلام ظریف رفت؟
دوستانی که در هر شرایط و وضعیت دل در گروی صندوق دارند آن صدا را و آن گفته‌ها را بارها به گوش جان بشنوند!
حکومت در ایران نه دوگانه که یگانه است و آن حاکمیت میدان است و حکم او در میان است.
دولت برای میدان
دیپلماسی برای میدان
رفع تحریم برای میدان
مذاکره برای میدان
و از قضا رای من و تو و ما برای میدان!
چون آنچه اینجا ارزش دارد نه واکسن است، نه جان ملت در هواپیمای اکراین است، نه خون جوانان در اعتراض بنزین است و نه عمر مردمان بی پناه و بی صدا که زیر ضرب تورم و نرخ ارز له می‌شود و به یغما می‌رود!
آنچه مهم است آبروی نظام است که بگوید به واکسن نیاز ندارد.
هواپیما را نزده و مردم خود را نکشته است.
بنزین را گران نکرده تا پول هوسرانی‌ و ماجراجویی منطقه‌ای خود از جیب ملت درآورد.
و از همه مهمتر اینکه با اینهمه مظالم باز هم رای ما را دارد!
ما باز هم پشت این نظام دروغ و ظلم ایستاده‌ایم و خود انتخاب کرده‌ایم که اینگونه زندگی کنیم و چنین حاکمانی بر گرده مان بنشینند!
ما با رای دادن های متوالی و نامشروط و بی ارزش کاری کردیم که در ۸۴، نخست و آرام و بی سروصدا نامزد انقلابی برکشیده شود و ۵ میلیون شناسنامه مرده او را به دور دوم بفرستد!
در ۸۸ رییس جمهور محبوب و منتخب ملت و رای شجاعانه و نه بزرگ ملت به سرکوب و کشتار خونین بیالاید!
در ۹۲ شناسنامه این انقلاب به دلیل رای بالای ملی حذف شود و حالا دیگر کار به پس از انتخابات هم نکشد و پیشاپیش چنان صحنه ای ترسیم شود که معاویه به سودای اخذ بیعت برای یزید آراست!
و مردم در این میان کجایند؟
ما رای ملت را به چه انگاشتیم که اکنون به چنین حقارت نشستیم؟
این رای و این انتخابات معنایی چنین دارد که ما رییس دفتری برای اداره میدان رهبر و شرکای روحانی نظامی امنیتی او بر می گزینیم تا امید در ملت محروم افکند و عمل بر سیاق سلطان کند در حالیکه حتی از شمارش آرای خود و صحت و راستی آزمایی آن و آنچه در صندوق می‌رود و برون می‌آید نیز عاجز است!
هر آنکس که در این منظومه، جایی برای ملت و حرمت و کرامت ملت می‌بیند، می‌تواند از رای خود دفاع کند و آن را عملی واقعی و حقیقتی قابل دفاع بداند و هرآنکس که برای این پرسش ها پاسخی ندارد محکم ایستادن سینه به سینه ظالم حقیری را تجربه می‌کند که از پشت و پشتوانه مردم ش محروم است که عاقبت دروغ و ظلم، جز تنهایی و خسران نیست و مردم در مظالم حکومت شراکتی ندارند!
این تحریم، معنادارترین شیوه اعاده حیثیت از رایی است که قرار است به حساب میدان و اعوان و انصار ش ریخته شود و مخالفت مدنی یک ملت با سیاست های ویرانگر حکومت انتصابی از این روشنتر ممکن نیست.