آن استاد خوشنام و خوشفکر

چکیده :دکتر فیرحی، خوش‌بیان و خوش‌خلق بود. او مطالب را به گونه‌ای دقیق و مستند بیان و تدریس می‌کرد که در ذهن می‌ماند. به علاوه، رفتاری متواضعانه داشت و با صبر و حوصله، حتی پس از پایان زمان کلاس، به پرسش‌ها پاسخ می‌داد. این بیان علمی و بیطرفانه و همراه با نیک‌رفتاری، سبب می شد که حتی دانشجویان اهل‌سنت، این روحانی شیعه را‌ محترم شمارند و در کلاسش به طور مستمر حضور...

حسن بختیاری‌زاده

خبر تلخ درگذشت حجت‌الاسلام دکتر داوود فیرحی، استاد اندیشه سیاسی، بدون تردید برای دوستان، دانشجویان و مخاطبان آثارش، تاُسف‌آمیز و تاُثرانگیز است.

نویسنده این یادداشت، به سبب آنکه افتخار شاگردی او را در دانشگاه تهران داشته و از نوشته‌هایش بهره برده؛ به نکاتی اجمالی درباره آن مرحوم و آثارش اشاره می‌کند:

دکتر فیرحی، خوش‌بیان و خوش‌خلق بود. او مطالب را به گونه‌ای دقیق و مستند بیان و تدریس می‌کرد که در ذهن می‌ماند. به علاوه، رفتاری متواضعانه داشت و با صبر و حوصله، حتی پس از پایان زمان کلاس، به پرسش‌ها پاسخ می‌داد. این بیان علمی و بیطرفانه و همراه با نیک‌رفتاری، سبب می شد که حتی دانشجویان اهل‌سنت، این روحانی شیعه را‌ محترم شمارند و در کلاسش به طور مستمر حضور یابند.

استاد فیرحی، اهل قلم بود و در دو دهه گذشته کتاب‌ها و مقالات مهمی در حوزه اندیشه سیاسی نگاشت. “قدرت، دانش، مشروعیت”، “نظام سیاسی دولت در اسلام”، “تاریخ سیاسی دولت در اسلام”، “فقه و حکمرانی حزبی”، “آستانه تجدد” و “فقه و سیاست در ایران معاصر” از جمله کتاب‌های اوست.

توجه به موضوعات تازه، تلاش برای بررسی موُلفه‌ها و عناصر سیاست مدرن از نگاه فقه، استدلال و استناد به منابع گوناگون و نظم و به‌هم‌پیوستگی مطالب، از ویژگی‌های آثار اوست. ویژگی‌هایی که نشانگر دقت، خوشفکری و اهتمام آن استاد گرامی به نوآوری و‌ گشایش مسیری تازه در پویش‌های فکری در حوزه سیاست است.

درگذشت آن استاد گرامی، بویژه با توجه به اندیشه‌ورزی، قلم‌فرسایی و دقت نظرش بعنوان یک روحانی و استاد دانشگاه، برای حوزه علمیه، آموزش عالی و‌ دوستدارانش، اندوهی فراموش‌ناشدنی و ضربه‌ای است که جبرانش آسان‌ نخواهد بود.