لالا زخمی شدیم

چکیده :اما دوشنبه، حمله تروریستی دیگری هم رخ داد؛ در اروپا، وین. قربانیان آنجا اگر چه به تعداد، کمتر از کشته‌شدگان کابل بودند اما آن اتفاق، رسانه‌ها را بیشتر به خود مشغول کرد. لحظه به لحظه از آنجا گزارش می‌آمد و این همان فرق ما مردم در خاورمیانه، با مردم در غرب است. جان‌ها برابرند اما بعضی برابرتر؛ فقط به خاطر همان جبر...

سپند ارند

محمد حالا دیگر نیست. کشته شده است. همه آرزوهای بیست و دو سالگی‌اش در خون و گلوله خاموش شد؛ آن هم درست وسط دانشگاه که می‌توانست شروعی برای آرزوهایش باشد.

او می‌گوید زندگی سراسرش درد و غم است اما باز هم لبخند را فراموش نکنیم…
آخر یکی از همین دردهای زندگی آمد و جانش را گرفت. او دانشجوی دانشگاه کابل بود که در حمله تروریستی روز دوشنبه همراه با جان‌های دیگری بر زمین افتاد.

اما دوشنبه، حمله تروریستی دیگری هم رخ داد؛ در اروپا، وین. قربانیان آنجا اگر چه به تعداد، کمتر از کشته‌شدگان کابل بودند اما آن اتفاق، رسانه‌ها را بیشتر به خود مشغول کرد. لحظه به لحظه از آنجا گزارش می‌آمد و این همان فرق ما مردم در خاورمیانه، با مردم در غرب است. جان‌ها برابرند اما بعضی برابرتر؛ فقط به خاطر همان جبر جغرافیا.

محمد در آخرین پیامی که برای یکی از آشنایانش فرستاد می‌گوید لالا، زخمی شدیم. او زخمی شد و جان داد. مثل همه ما خاورمیانه‌ای‌ها که سال‌هاست زخمی هستیم. در سوریه زخمی شدیم و جان دادیم، در عراق زخمی شدیم، در ایران در نیزارها و خیابان‌ها زخمی شدیم و مُردیم، در افغانستان، فلسطین، لبنان و هر نقطه از این خاک زخم خوردیم. ما مردم خاورمیانه همیشه زخمیِ وجه‌المعامله قدرت‌های بزرگ بودیم، زخمیِ بنیادگرایی، زخمیِ حکومت‌های فاسد، زخمیِ استبداد، زخمی فساد و رانت‌های اقتصادی و البته زخمی ناآگاهی‌هایمان.

این است که عده‌ای چشم دوخته‌اند به ایالات متحده که چه کسی پیروز انتخابات می‌شود. اما بایدن یا ترامپ؛ مسئله این نیست. اینکه حاکمان هم اینجا همه چیز را تعلیق کرده‌اند تا ببینند در ینگه دنیا چه می‌شود یعنی خودشان هم می‌دانند که حکمرانی‌شان چه بیهوده مردم را زخمی کرده و جز این کاری از دستشان ساخته نیست.

اما راهش آن است که به مردم باز گردیم. ما مردم خاورمیانه خودمان باید به خود آییم و امید از قدرت‌ها برداریم که جنگ‌های به ظاهر مشروع بازدارنده‌شان، همچنان یادگار خونین دارد. امید از حکومت‌هایمان برداریم که استبداد و فساد سراسرشان را گرفته است. و انگار مرغ آمین نیما یوشیج است که می‌خواند با کجی آورده‌هاشان شوم، که از آن با مرگ ماشان زندگی آغاز می‌گردید، و از آن خاموش می‌آمد چراغ خلق.

ما همان آخرین پیام دانشجوی افغانستانی هستیم: لالا، زخمی شدیم.

در چنین زمانه‌ای می‌توانیم همچنان لبخند بزنیم؟

منبع: اینستاگرام نویسنده

https://www.instagram.com/p/CHHeHHGpCO_/