قساوت قلب در نیروهای مسلح

چکیده :کسانی که در هرجامعه جزو نیروهای مسلح هستند و اجازه حمل سلاح دارند، باید خیلی دقت کنند؛ بعضی همین که اسلحه را به کمرشان می‌بندند فکر می‌کنند حالا که قدرت دارند، باید اعمال قدرت و خشونت نمایند. روزی گفته بودم: «افرادی که می‌خواهند در نیروهای مسلح استخدام شوند باید تست شوند که آیا از نظر روانی و شخصیتی لیاقت دارند؟ آیا از سلاح سوء استفاده...

گفتاری از آیت الله منتظری

قساوت از رذائل مربوط به قوه غضبیّه است؛ انسان‌های قسّی القلب و سنگ دل نوعاً از جنایت‌کاران عالمند که نه تنها از جنایات دیگران خم به ابرو نمی‌آورند بلکه خودشان مرتکب آن شده، و از جان کندن دیگران خوشحال می‌شوند! قساوت قلب باعث صدور صفت‌های ذمیمه دیگری چون ظلم، تعدی و ایذاء از سوی انسان خواهد شد. گاهی قساوت قلب باعث می‌شود افراد در مقابل ظلمی که به مظلومان می‌شود، سکوت کنند. کسی که قسّی القلب است قساوت در او ملکه شده است و درنده خویی بر او غلبه کرده است و اگر قساوت موقت باشد به آن شخص قسّی القلب نمی‌گوئیم.

کسانی که در هرجامعه جزو نیروهای مسلح هستند و اجازه حمل سلاح دارند، باید خیلی دقت کنند؛ بعضی همین که اسلحه را به کمرشان می‌بندند فکر می‌کنند حالا که قدرت دارند، باید اعمال قدرت و خشونت نمایند. روزی گفته بودم: «افرادی که می‌خواهند در نیروهای مسلح استخدام شوند باید تست شوند که آیا از نظر روانی و شخصیتی لیاقت دارند؟ آیا از سلاح سوء استفاده نمی‌کنند؟‌بررسی شود که تا چه اندازه به مال، جان و ناموس مردم اهمیت می‌دهند؟ بررسی شود که آیا دلسوز جامعه هستند یا نه؟» بسیار دیده‌ایم که در جوامع مختلف افرادی قسّی القلب را استخدام می‌کنند تا با یک فرمان به زدن و کشتن مردم اقدام کنند. اگر این‌گونه شد مردم آنها را از خودشان نمی‌دانند بلکه مقابل خود تلقی می‌کنند. نیروی مسلحی که باید در مرزها مقابل دشمنان باشد و از جان و ناموس مردم حراست کند نباید در اموری که از آن منع شده، دخالت کند. اگر آنها افرادی رحیم و مهربان باشند مردم آنها را از خودشان دانسته به آنها پناه می‌آورند تا از حقوق آنها حمایت کنند. نکند به بهانه حفظ نظام با مردم با خشونت و تندی بر خورد شود برای اینکه حفظ نظام واجب نفسی نیست بلکه حفظ نظام مقدمه‌ای برای اجرای موازین اسلامی است و اگر برای حفظ نظام، دستورات اسلام زیر پا گذاشته شود، فایده‌ای ندارد و نمی‌توان این نظام را اسلامی نامید!

(کتاب: فراز و فرود نفس، درس‌هایی از اخلاق، ص ۳۱۳، به کوشش مجتبی لطفی)